Η πρόσφατη σύλληψη του Πέτρου Τατσόπουλου γεννάει ερωτήματα για την ελευθερία του λόγου και για το είδος της διαλεκτικής που η κοινωνία μας επιλέγει ως μέσο επικοινωνίας.
Η σύλληψη του Πέτρου Τατσόπουλου, η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και απόψεων και το καταφύγιο του «δόγματος».
Όπως έλεγε κι ο Αρκάς, σ’ αυτή τη χώρα είναι επικίνδυνο να είσαι με τους άλλους! Όποιοι κι αν είν’ αυτοί, ό τι κι αν πιστεύουν, όπου κι αν βρίσκονται, όποια ιδεολογία κι αν πρεσβεύουν. Στο κάτω κάτω κι ο ίδιος ο Σαρτρ, ως επιδέξιος «προαγωγός»… της «ιδεολογικής ανοχής» έβλεπε ξεκάθαρα ότι «η κόλαση είναι πάντα οι άλλοι»!
Η πρόσφατη σύλληψη του Πέτρου Τατσόπουλου γεννάει, για άλλη μία φορά, ερωτήματα για την ελευθερία του λόγου αλλά κυρίως για το είδος της διαλεκτικής που η κοινωνία μας επιλέγει ως μέσο επικοινωνίας. Και επιπλέον, ακόμα μία αμφισβήτηση της λειτουργικότητας του αντιρατσιστικού νόμου που έχει ταλαιπωρήσει πολλούς για τις απόψεις τους. Μεταξύ των οποίων και εμένα, που συγκαταλέγομαι στον πολυπληθή «κατάλογο μηνυθέντων του Δημητρά»…
Το ζήτημα όμως είναι πολύ πιο σοβαρό από την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και απόψεων. Ουσιαστικότερο επίσης από την ερμηνεία ενός νόμου από τις κρατικές αρχές, την αστυνομία ή τους φορείς της Δικαιοσύνης.
Το πρόβλημα βρίσκεται κυρίως στον βαθύ συντηρητισμό που χαρακτηρίζει όλα τα επίπεδα της διαλεκτικής στον δημόσιο λόγο των Ελλήνων. Φτάνει να παρατηρήσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο εκφέρονται οι απόψεις στον μιντιακό λόγο, στις δημόσιες αντιπαραθέσεις ή στις τοποθετήσεις των επιχειρημάτων για να διαπιστώσει τον «σκοταδισμό» με τον οποίο αντιμετωπίζεται η περίφημη «μη δημοφιλής» άποψη.
Ο κίνδυνος να βρεθεί κανείς στην «πυρά του όχλου» είναι τεράστιος αν του ξεφύγει κάποια μη φιλτραρισμένη αλήθεια, αποκλίνουσα από την ήδη διαμορφωμένη νόρμα μιας κοινά αποδεκτής άποψης. Αν βρεθεί δηλαδή κατά λάθος και χωρίς να το έχει επιδιώξει με τους «άλλους» που τις περισσότερες φορές, εξυπηρετούν «σκοτεινά συμφέροντα» ή κατευθύνονται από «νοσηρά κέντρα οργανωμένων εξουσιών» ή «αιρετικών αντιλήψεων»…
Το βασικό αντι-αξίωμα στην διαλεκτική του μίσους είναι ότι δεν ενδιαφέρει η αναζήτηση κάποιας αλήθειας, η επίλυση ενός ζητήματος ή η παιδαγωγική μιας συζήτησης αλλά κυρίως η αποθέωση της ήδη παγιωμένης άποψης.
Αυτό αποκαλύπτει την πλήρη ανεπάρκεια του σχολείου να συνηθίσει τους νέους ανθρώπους σε κανόνες γόνιμου διαλόγου και ανεκτικότητας σε απόψεις με τις οποίες δεν συμφωνούν. Κάτι που είναι πολύ φυσικό να συμβαίνει σε μία εκπαιδευτική διαδικασία όπου η παγιωμένη γνώση, η πεποίθηση ή η αντίληψη προβάλλεται ως αξιακή θέση προς υιοθέτηση και σε καμία περίπτωση ως αμφισβήτηση.
Κατά συνέπεια, η συνεχής αναζήτηση αξιακών τοποθετήσεων οδηγεί την μέση αντίληψη στο καταφύγιο του «δόγματος» που προβάλλει ως ιερό θέσφατο σε κάθε διαλεκτική απόπειρα στον δημόσιο λόγο.
Όλες αυτές οι παθογένειες ενισχύονται από την «αγοραία» διακίνηση ψευδοιδεολογιών, δικαιωμάτων ή κοινωνικών τάσεων τις οποίες μεγεθύνουν τα social media στην συνείδηση του κάθε «στρατιώτη» των ιδεών του.
Πολλές φορές φοβάται κανείς τα χειρότερα. Μη βρεθεί στην οδυνηρή θέση να τον στήσουν στη μέση «οι άλλοι» εκατέρωθεν. Μην τον περάσουν ας πούμε, οι μεν για δεξιό και οι δε για αριστερό. Οι μεν για σεξιστή και οι δε για λαϊκιστή του «προοδευτισμού»…
Για αυτό να φυλάγεστε μην σας περάσουν για «άλλους». Δεν θέλει και πολύ να βρεθείς στα καλά καθούμενα, σε καμιά τελετή ψηφιακού λιθοβολισμού. Η ακόμα και σε αστυνομικό τμήμα! Μηνυόμενος από κάποιον «υπέρμαχο» του ιδεολογικού μεγαλείου του…
