Αξιολόγηση εκπαιδευτικών: Οι κρίνοντες που δεν θέλουν να κριθούν 

Πολλοί συμπολίτες, οι οποίοι πιθανόν να έχουν μείνει μερικές δεκαετίες πίσω, δεν πίστευαν ότι η Κεραμέως θα έκανε πράξη την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και μάλιστα προεκλογικά. Ίσως επειδή δεν καταλαβαίνουν ότι οι μόνες συγκρούσεις που «δεν θέλει η κοινωνία» είναι αυτές που δεν οδηγούν πουθενά και όχι αυτές που προσπαθούν να επιβάλουν το αυτονόητο (προφανώς μιλάω για την πλειονότητα των πολιτών αφού ολόκληρη η κοινωνία δεν είναι ένα πράγμα για να θέλει κάτι σύσσωμη – ένας εγκληματίας π.χ. δεν θέλει επιβολή του νόμου). Ευτυχώς η υπουργός της παιδείας, Κεραμέως, φαίνεται να καταλαβαίνει και ότι η πλειονότητα επιθυμεί την επιβολή του αυτονόητου και ότι οι εκλογικοί σταυροί της θα έρθουν από αυτή την πλειονότητα και όχι από τους κυνηγούς των ανεμόμυλων είτε αυτοί είναι παρανοϊκοί δον Κιχώτες είτε βολεμένοι πονηροί που δεν θέλουν να αλλάξει ποτέ τίποτα. Οπότε, κόντρα στις προβλέψεις, κάνει το λογικό και ξεκινά να εφαρμόσει τον νόμο που προβλέπει την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Και οι πρώτοι που δεν θα έπρεπε να αντιδρούν είναι οι εκπαιδευτικοί.

Όχι μόνο γιατί ως επαγγελματίες θα έπρεπε να αποζητούν την αξιολόγηση αλλά και γιατί η βασική δουλειά των ίδιων είναι η αξιολόγηση. Από την πρώτη μέρα στο σχολείο μέχρι την τελευταία όλοι οι μαθητές αξιολογούνται από τους δασκάλους και τους καθηγητές τους. Από την αξιολόγηση αυτή εξαρτάται το αν θα προχωρήσουν στην επόμενη τάξη ή θα μείνουν στην ίδια, το αν θα δώσουν πανελλήνιες, το αν θα πρέπει να πληρώσουν οι γονείς τους για ιδιαίτερα ή φροντιστήριο. Και όλα αυτά χωρίς οι δάσκαλοι και οι καθηγητές να αξιολογούνται. Χωρίς κανείς να ξέρει αν είναι ικανοί να αξιολογήσουν, αν είναι ικανοί να διδάξουν ή γενικώς αν είναι κατάλληλοι να περνούν την πόρτα του σχολείου. Τρελό δεν είναι;

Το να πολεμούν την αξιολόγηση οι εκπαιδευτικοί είναι σαν να πολεμούν το μαγείρεμα οι εργαζόμενοι στην εστίαση ή να πολεμούν τη γραφή οι συγγραφείς ή να πολεμούν το σεξ εκτός γάμου οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία του πορνό. Δεν στέκει.

Και δεν στέκει για δύο κυρίως λόγους: 

α) κάθε ένσταση που μπορεί να έχουν για την αξιολόγησή τους οι εκπαιδευτικοί γίνεται ταυτοχρόνως και ένσταση που μπορούν να έχουν όσοι αξιολογούνται ή έχουν αξιολογηθεί από τους εκπαιδευτικούς (δηλαδή όλοι). Όλοι έχουμε πέσει πάνω σε εκπαιδευτικούς που δεν είναι σε θέση ούτε να αξιολογήσουν ούτε να διδάξουν, εκπαιδευτικούς που θα έπρεπε να κάνουν κάποια άλλη δουλειά, αλλά ποτέ κανείς με τα σωστά του δεν ξεκίνησε εκστρατεία εναντίον της διδασκαλίας ή εναντίον της βαθμολόγησης.

β) σε αντίθεση με την αξιολόγηση των μαθητών, η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών δεν βάζει σε κίνδυνο το επαγγελματικό τους μέλλον. Δεν προβλέπεται απόλυση για τον ανεπαρκή εκπαιδευτικό (κακώς, αλλά κάπως έπρεπε να γίνει η αρχή). Δεν προβλέπεται μισθολογική ποινή γι’ αυτόν που δεν προσπαθεί. Το χειρότερο που μπορεί να τους συμβεί είναι να επιμορφωθούν για να γίνουν καλύτεροι στη δουλειά τους.

Εκτός αν δεν θέλουν να γίνουν καλύτεροι στη δουλειά τους. Εκτός αν δεν τους ενδιαφέρει καν αν είναι καλοί στη δουλειά τους. Εκτός αν τους αρκεί η γνώμη που έχουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Σε κάθε περίπτωση αυτό δεν αρκεί σε εμάς. Σε εμάς που θέλουμε να ξέρουμε αν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές στους οποίους, υποχρεωτικά και χωρίς το δικαίωμα επιλογής (τουλάχιστον για όσους δεν έχουμε τη δυνατότητα ενός καλού ιδιωτικού), εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας, είναι ικανοί να τα διδάξουν και να τα αξιολογήσουν. Και μπραβο τους.

Υ.Γ. Αυτό που με κάνει αισιόδοξο για τις προσπάθειες της Κεραμέως να γίνει αποδεκτό το αυτονόητο είναι το ότι οι εκπαιδευτικοί είναι ένας κλάδος στον οποίο η επιρροή των λουδιτών συνδικαλιστών είναι σχετικώς μικρή. Οι απεργίες τους και οι στάσεις εργασίας έχουν συνήθως μικρή συμμετοχή και ελπίζω το ίδιο να συμβεί με την, προφανώς παράνομη, προσπάθεια που θα κάνουν να μην εφαρμοστεί ο νόμος που προβλέπει την αξιολόγησή τους.