Τέως Βασιλιάς Κωνσταντίνος: Ο θάνατός του, η κηδεία του ως ιδιώτης και η στάση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης
Τα γεγονότα έχουν ως εξής: ο Κωνσταντίνος ο Β’ υπήρξε επικεφαλής του ελληνικού κράτους. Μια θέση την οποία απέκτησε με τρόπο απολύτως θεσμικό. Δεν πήρε τα όπλα ούτε έκανε κάποιο πραξικόπημα για να ανέβει στον θρόνο. Το πολίτευμα της χώρας ήταν συνταγματική μοναρχία κι εκείνος ο νόμιμος μονάρχης. Τα έκανε θάλασσα. Στη συνέχεια το πολίτευμα της χώρας άλλαξε κι εκείνος αφού εξερεύνησε τις όποιες πιθανότητες ανατροπής, έκανε το καλύτερο που είχε να κάνει: τίποτα απολύτως. Σχεδόν μισό αιώνα αργότερα πέθανε.
Σ’ αυτόν τον σχεδόν μισό αιώνα χρησιμοποιήθηκε ως μπαμπούλας για τους συντρόφους που έχουν ανάγκη εχθρούς για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους παρότι ο ίδιος δεν έκανε τίποτα (στην πράξη, όχι στη θεωρία) που να μοιάζει με απειλή για το πολίτευμα. Προφανώς, διαπιστώνοντας ότι δεν έχει καμία δυνατότητα, έκανε την ανάγκη φιλοτιμία αλλά η ιστορία είναι γεμάτη από ηγέτες ή «ηγέτες» που δημιουργούν προβλήματα προσπαθώντας να κάνουν αυτά για τα οποία δεν έχουν καμία δυνατότητα.
Παρ’ όλα αυτά ο Κωνσταντίνος θα κηδευτεί ως ένας απλός ιδιώτης με το κράτος να εκπροσωπείται μόνο από την υπουργό του Πολιτισμού, πιθανότατα επειδή ο τέως βασιλιάς ήταν και Ολυμπιονίκης.
Στη χώρα που κηδεύονται δημοσία δαπάνη άνθρωποι που πήραν τα όπλα για να κάνουν την Ελλάδα μια κομμουνιστική δικτατορία και μένουν μέχρι τέλους αμετανόητοι για την αντιδημοκρατική τους δράση, ένας παλιός (θεσμικά τοποθετημένος) αρχηγός του κράτους θα αντιμετωπιστεί ως πιο ασήμαντος κι από διάσημος καλλιτέχνης από το επίσημο κράτος του οποίου υπήρξε επικεφαλής.
Ήταν ένας «καλός» βασιλιάς; Το πρόσημο της βασιλείας του ήταν θετικό; Κάθε άλλο. Το «αποτυχημένος και επιζήμιος» είναι νομίζω μια καλή περιγραφή αφού η αντισυνταγματική του στάση στοίχισε και στον ίδιο και στη χώρα (αν και νομίζω λιγότερο από όσο ισχυρίζονται όσοι τον χρησιμοποίησαν ως μπαμπούλα). Αν όμως τιμούνταν μόνο όσοι πολιτικοί ή πολιτειακοί άρχοντες δεν στοίχισαν στη χώρα, φοβάμαι ότι σπανίως θα βλέπαμε τιμές.
Ήταν αστείος για την Ελλάδα ο θεσμός της βασιλείας; Προφανώς. Ήταν ένας θεσμός φορετός, χωρίς καμία παράδοση και άρα καταδικασμένος να αποτύχει. Μόνο που αυτοί που μας τον φόρεσαν ήταν αυτοί που μας φόρεσαν και την ανεξαρτησία και στο τέλος-τέλος ήταν ένας θεσμός ο οποίος συνόδευσε το ελληνικό κράτος στα 129 από τα ούτε 200 χρόνια της ύπαρξής του. Δεν είναι ένας θεσμός που μπορεί κανείς με τα σωστά του να νοσταλγήσει, αλλά δεν είναι και κάτι που μπορεί να σβηστεί ως ένας ανεπιθύμητος λεκές, ειδικά από τη στιγμή που η κατάργησή του δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας εξέγερσης ή μιας ένοπλης σύρραξης αλλά ενός μάλλον ειρηνικού διαζυγίου που σφραγίστηκε με το δημοψήφισμα του 1974. Μπορεί το ένα από τα δύο μέρη να μην ήθελε το διαζύγιο αλλά ο χωρισμός τελικά έγινε ειρηνικά.
Όλα αυτά φαίνεται να μην έχουν καμία σημασία για την κυβέρνηση η οποία, για άλλη μια φορά, αντί να εκμεταλλευτεί μια καλή ευκαιρία συμφιλίωσης με το παρελθόν, μοιάζει να έχει ως πρώτο της μέλημα τον σεβασμό στα πείσματα της μισαλλόδοξης αριστεράς. Μιας παράταξης της οποίας πολλά στελέχη, ακόμα και τώρα, δεν κρύβουν ότι η προσδοκία τους είναι η ανατροπή του πολιτεύματος και η εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας. Καλής δικτατορίας βέβαια, με πρώτο μέλημα τον Άνθρωπο, όπως εκείνες οι παλιές του ανατολικού μπλοκ, αλλά δικτατορίας παρ’ όλα αυτά. Μιας παράταξης η οποία, αφού χρησιμοποιούσε τον Κωνσταντίνο ως μπαμπούλα όσο ζούσε, επινοώντας κάθε τόσο αμφισβητήσεις του πολιτεύματος, τώρα τον χρησιμοποιεί για να κάνει αυτό στο οποίο διαχρονικά διαπρέπει: να παλέψει με (μεταφορικώς η κυριολεκτικώς) πεθαμένους. Και μπράβο της.
Υ.Γ.: Ιδιαιτέρως ενδιαφέρον είναι ότι ενώ η αριστερά φαίνεται εξοργισμένη με τον τέως βασιλιά, εκείνος συγκρούστηκε με τον (βαριά αντικομμουνιστή) Γ. Παπανδρέου και πήρε πόδι από τον Καραμανλή (ο οποίος επίσης συγκρούστηκε με το παλάτι ως πρωθυπουργός). Αλλά ίσως γι’ αυτό να είναι εξοργισμένοι οι σύντροφοι. Επειδή δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να παραστήσουν ότι έπαιξαν κάποιο ρόλο στην κατάργηση της μοναρχίας.
Υ.Γ.2: Επίσης ενδιαφέρον είναι ότι στην «εθνική συμφιλίωση» (αν υποτεθεί ότι υπάρχει ακόμα ανάγκη για κάτι τέτοιο) αυτοί που μονίμως κάνουν υποχωρήσεις είναι αυτοί που εκπροσωπούν την παράταξη που κέρδισε τον εμφύλιο κρατώντας τη χώρα στη Δύση και όχι αυτοί που εκπροσωπούν την παράταξη που τον ξεκίνησε στην απόπειρά της να εντάξει την Ελλάδα στο ανατολικό μπλοκ.
7°
