Ούτε ντραγκ κουίν, ούτε παπάδες

Είμαι βέβαιος ότι κανένα από τα παιδάκια στα οποία μια ντραγκ κουίν διάβασε το παραμύθι «Η ντραγκ κουίν που έσωσε τα Χριστούγεννα» δεν θα πάθει απολύτως τίποτα εξαιτίας της ανάγνωσης αυτής. Είμαι εξίσου βέβαιος ότι η ανώδυνη αυτή εκδήλωση δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα καπρίτσιο ενός συντεχνιακού ψευτοπροοδευτισμού που σκοπό έχει μάλλον να πικάρει παρά να διαφωτίσει και να συμφιλιώσει. Με τι να συμφιλιώσει άλλωστε; Μια ντραγκ κουίν δεν είναι ένα πρόσωπο της καθημερινότητας, αλλά ο πρωταγωνιστής μιας παράστασης για ενήλικες στην οποία, παίζοντας με τη σεξουαλικότητα, μεταμφιέζεται σε καρικατούρα θεατρίνας.

Δεν ξέρω αν η νηπιακή ηλικία είναι κατάλληλη για την εισαγωγή σε αυτά τα παιχνίδια με τη σεξουαλικότητα αλλά, αν είναι, δεν βλέπω τον λόγο η ωραία αυτή εκδήλωση να μην ακολουθηθεί από μια εκδήλωση στην οποία ένας στρίπερ ή μια στρίπερ θα διαβάσουν το παραμύθι «Ο στρίπερ που έσωσε το Πάσχα», φορώντας προφανώς τα ρούχα της δουλειάς. Άλλωστε, και οι στρίπερ είναι άνθρωποι του θεάματος που πέφτουν θύματα κοινωνικών προκαταλήψεων και είναι κρίμα να μην μπορούν τα μικρά παιδιά να εξοικειωθούν μαζί τους.

Από την άλλη, ίσως είναι καλύτερο τα μικρά παιδιά να μένουν μακριά από παιχνίδια με τη σεξουαλικότητα που απευθύνονται σε ενήλικες. Ίσως είναι καλύτερα οι ενήλικες να αφήσουν τα παιδιά στην ησυχία τους και να φροντίσουν μόνοι τους να φτιάξουν έναν κόσμο αποδοχής. Αν αυτός ο κόσμος υπάρχει, τα παιδιά, όταν μεγαλώσουν, θα τον βρουν τον δρόμο τους. Όλα τα άλλα είναι απλώς προφάσεις μικροομάδων που πιπιλάνε την καραμέλα μιας οπαδικής «συμπεριληπτικότητας» η οποία συχνά περιχαρακώνει και αποκλείει (θυμηθείτε απλώς τον αποκλεισμό των γκέι αστυνομικών από το πράιντ).

Με λίγα λόγια, μπορεί τα νήπια να μην πάθουν τίποτα αν μια ντραγκ κουίν τους διαβάσει ένα παραμύθι αλλά, αν αρχίσουμε να θεωρούμε τη νηπιακή ως την πλέον κατάλληλη ηλικία για μια πρώτη επαφή με τις πιο ενήλικες μορφές διασκέδασης, μπορεί να αρχίσουν να παθαίνουν. Και το χειρότερο είναι ότι θα παθαίνουν επειδή θα χρησιμοποιούνται ως εργαλεία μιας σύγκρουσης που βασίζεται σε ατζέντες ενηλίκων. 

«Δηλαδή είσαι εντάξει με τους παπάδες που τριβελίζουν το μυαλό των παιδιών με τα δικά τους παραμύθια και γράφεις για τη ντραγκ κουίν;» μπορεί να αναρωτηθούν οι αναγνώστες με μια κάπως πιο εφηβική προσέγγιση στα πράγματα η οποία δεν τους δίνει τη δυνατότητα να δουν (πέρα από τις προφανείς ομοιότητες) τις διαφορές ανάμεσα σε μια επικρατούσα θρησκεία και μια υποκουλτούρα.

Παρά το ατυχές της σύγκρισης η απάντησή μου είναι εξαιρετικά απλή. Ούτε με τους παπάδες είμαι εντάξει. Δεν είμαι εντάξει με κανενός είδους πλύσης εγκεφάλου σε μικρά παιδιά είτε αυτή είναι σεξουαλικής φύσεως είτε θρησκευτικής-υπαρξιακής (η οποία εν τέλει πάλι με τη σεξουαλικότητα καταπιάνεται). Καθόλου δεν μου αρέσει να μεγαλώνουν παιδάκια γεμάτα ενοχές, ακόμα και για τις πιο συνηθισμένες τους σκέψεις, επειδή έτσι θα τους μάθει ένας τελετάρχης. Όπως δεν μου αρέσει ένα 5χρονο να μπερδεύει το ήδη μπερδεμένο μυαλουδάκι του με τις πιο ειδικές πτυχές της ενήλικης σεξουαλικότητας, έτσι δεν θέλω να μάθει ότι η σεξουαλικότητα είναι ο δρόμος για την κόλαση. Δεν είμαι εντάξει με κανέναν ενήλικα (είτε φοράει μαύρα ράσα είτε λαμπερά φορέματα, είτε είναι μουσάτος είτε βαμμένος) που μπλέκει τα παιδιά στα δικά του ζόρια και τα χρησιμοποιεί ως εργαλεία στις δικές του ατζέντες. Απλώς το ότι δεν είμαι εντάξει με το να μπλέκονται οι παπάδες με τα μυαλά των μικρών παιδιών δεν σημαίνει ότι θα χειροκροτήσω κάποιον επειδή ενοχλεί τους παπάδες. Νομίζω πως μου επιτρέπεται να μη θέλω κανέναν από τους δύο. Και μπράβο μου.

Υ.Γ. Αντιθέτως με τους μαϊμουδισμούς αμερικάνικων εκδηλώσεων, αν οι συμπολίτες που κάνουν ότι νοιάζονται για τη συμπεριληπτικότητα και την αποδοχή θέλουν να κάνουν κάτι πραγματικά χρήσιμο, ας οργανώσουν εκδηλώσεις όπου ομοφυλόφιλοι συμπολίτες θα μιλούν σε 15χρονους και 16χρονους για τις δυσκολίες που συνάντησαν στην εφηβεία εξαιτίας της σεξουαλικότητάς τους. Αλλά αυτό βοηθάει και ξεμπερδεύει και το χειρότερο είναι ότι δεν ακούγεται και τόσο εντυπωσιακό, οπότε...