Νηπιαγωγός έγραψε βιβλίο για το σκυλάκι της που έφυγε από ανίατη ασθένεια

Όταν τα συναισθήματα και η θλίψη σε πνίγουν, οι λέξεις μπορούν να σε λυτρώσουν. Η νηπιαγωγός, Άρτεμις Μαβίδου, όταν έχασε από ανίατη ασθένεια τον Λίνο, το αδέσποτο κουταβάκι που έγινε μέλος της οικογένειάς της, βρήκε καταφύγιο στις λέξεις. Σε μια προσπάθεια να διαχειριστεί τον πόνο από την απώλεια του σκύλου της, έγραψε ένα βιβλίο αφιερωμένο στα αδέσποτα σκυλιά, που είναι ικανά να αλλάξουν ριζικά και προς το καλύτερο τη ζωή των ανθρώπων.

«Η ιστορία του Μπαλολίνο είναι μια πραγματική ιστορία, που εξηγεί πόσο μπορεί να αλλάξει τη ζωή των ανθρώπων η παρουσία ενός μικρού κουταβιού και να της δώσει νέο νόημα και σκοπό», επισημαίνει μιλώντας στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, η Άρτεμις Μαβίδου και εξηγεί πως πρόκειται για «ένα παιδικό βιβλίο για μικρούς αλλά και για μεγάλους που έχουν στην καρδιά τους μια θέση για ένα αδέσποτο σκυλάκι».

Στην ιστορία του Μπαλολίνο, όπως παραδέχεται, ήταν αυτή που είχε αντιρρήσεις για να το υιοθετήσουν, υποστηρίζοντας την άποψη ότι η υιοθεσία ενός σκύλου απαιτεί υπευθυνότητα και φροντίδα. Προσπάθησε να παρουσιάσει περισσότερο τις υποχρεώσεις που έχει αυτός που έχει σκύλο και όχι τις χαρές και τα υπέροχα συναισθήματα που νιώθει με τη συντροφιά του – κι αυτό γιατί δεν είχε ποτέ της σκυλάκι. Όλα τα άλλα μέλη της οικογένειας της όμως το ήθελαν τόσο πολύ, που στο τέλος την έπεισαν.

«Όταν ήρθε στη ζωή μας ο Λίνο –έτσι ονομάσαμε το μικρό σγουρομάλλικο τετράποδο νέο μέλος της οικογένειας μας– άλλαξε η καθημερινότητά μας», αναφέρει με ένα πλατύ χαμόγελο και θυμάται: «Τις πρώτες μέρες, με τις σκανταλιές που έκανε, με νευρίαζε στην αρχή και μετά παιχνιδιάρικα με τον δικό του μοναδικό τρόπο, κατάφερνε να με κάνει να τον συγχωρώ και να παίζω μαζί του. Κάθε μέρα, όποιος έμπαινε στο σπίτι έκανε σαν τρελός από τη χαρά του. Έτρεχε στη μαξιλάρα που κοιμόταν, έπαιρνε την κουβερτούλα του και στριφογύριζε για να μας δείξει τη χαρά του. Όλοι ήμασταν ξετρελαμένοι μαζί του».

«Πολλές όμορφες στιγμές περάσαμε μαζί του για πέντε χρόνια. Η μεγάλη του αγάπη ήταν οι μπάλες. Οτιδήποτε στρογγυλό αν έβλεπε στο πάτωμα το κλωτσούσε σαν μπάλα. Ένα καλοκαίρι στο εξοχικό μας είχαμε αφήσει κάτω στην αυλή ένα καρπούζι. Ήταν απίστευτα διασκεδαστικό όταν τον είδαμε να προσπαθεί να το κυλήσει σαν μπάλα», περιγράφει με γέλια η κ. Μαβίδου και η έκφραση του προσώπου της αλλάζει όταν αναφέρεται στα προβλήματα υγείας που παρουσίασε ο Λίνο.

«Όταν το καλοκαίρι του 2018 αρρώστησε από ανίατη ασθένεια, η είδηση αυτή μας στεναχώρησε όλους απερίγραπτα. Η ασθένεια εξελίχτηκε πολύ γρήγορα με αποτέλεσμα να χάσει την όρασή του και να πονάει παντού. Εκείνο το χαριτωμένο παιχνιδιάρικο σκυλάκι δεν υπήρχε πια. Ο κτηνίατρος μας συνέστησε να προχωρήσουμε σε ευθανασία για να μην υποφέρει από τους πόνους. Αν και ήταν πολύ δύσκολο του κάναμε ευθανασία. Μας έδωσε όλη του την αγάπη και πήρε από εμάς όλη μας την αγάπη. Με ένα αντίο γεμάτο πόνο και αγάπη τον αποχαιρετήσαμε και πήραμε το αποτύπωμα του μπροστινού ποδιού του σ' ένα λευκό χαρτί», λέει συγκινημένη.

Η απόφαση να γράψει το βιβλίο

Αναφερόμενη στην απόφαση της να γράψει ένα βιβλίο γι' αυτό το ξεχωριστό πλάσμα, που έφυγε αφήνοντας στις καρδιές τους ένα τεράστιο κενό, είπε: «Το ίδιο καλοκαίρι που χάσαμε τον Λίνο, ενώ ήμασταν στο εξοχικό μας, μια αδιαθεσία του γιου μου, μας οδήγησε στο κέντρο υγείας της περιοχής. Η θεράπων γιατρός μας είπε ότι θα ήταν καλό να μείνει ένα βράδυ στο δωμάτιο βραχείας νοσηλείας. Έμεινα εγώ μαζί του. Η νύχτα μου φάνηκε ατελείωτη και όταν είδα ότι κοιμόταν ήρεμος, άρχισε να τριγυρνά η σκέψη μου στο σκυλάκι μου. Οι σκέψεις ήρθαν και γέμισαν το μυαλό μου και έψαχναν τρόπο να βγουν. Βγήκα έξω από το δωμάτιο κι έψαχνα ένα χαρτί για να γράψω, βρήκα έντυπα άδεια για τους ασθενείς, πήρα μερικά και μπήκα πάλι στο δωμάτιο. Οι σκέψεις ήταν εκεί και περίμεναν να πάρουν μορφή κι έτσι έγινε. Οι σκέψεις πήραν μορφή κι έγιναν λέξεις και οι λέξεις γίνανε εικόνες και μέσα σ' ένα βράδυ γεννήθηκε ‘'Ο ΜΠΑΛΟΛΙΝΟ'', ένας μοναδικός και ξεχωριστός φίλος».

Για κάθε βιβλίο υπάρχει μία πηγή έμπνευσης. Στην περίπτωση της κ. Μαβίδου, αυτή η πηγή –όχι μόνο έμπνευσης, αλλά περισσότερο αγάπης, αφοσίωσης και χαράς– ήταν ο Λίνο. Όπως επισημαίνει μπορεί για την ίδια και την οικογένεια της, να αποτέλεσε ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής τους, ωστόσο για το υπέροχο αυτό σκυλί η οικογένεια της, ήταν όλη του η ζωή! Έτσι πιστεύει πως μέσα από το συγκεκριμένο παραμύθι ο Λίνο, θα συνεχίζει να ζει ανάμεσά τους.