Οι στιγμές του Γιάννη Διακογιάννη

Μυρωδιές, χαρές, απογοητεύσεις, συντροφιά, θαλπωρή. Πληροφορίες ατάκτως ερριμμένες, αποστάγματα σοφίας, παρέα, αναμνήσεις. Το ποδόσφαιρο είναι πολλά περισσότερα από μια απλή παρακολούθηση ενός αθλητικού γεγονότος. Είναι συναισθήματα.

Τα ηχεία της ασπρόμαυρης Grundig στο σαλόνι στέναζαν από τα μπάσα της μουσικής της Eurovision. Ο «κύκλος» με το σήμα στο κέντρο της οβάλ οθόνης ήταν το σήμα πως το μεγάλο γεγονός επρόκειτο να ξεκινήσει.

Η φωνή άμεσα γνώριμη, οικεία, ζεστή και ένρινη: «Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, καλησπέρα σας».

Ο Γιάννης Διακογιάννης για ένα δίωρο γινόταν μέλος της οικογένειας, έμπαινε με το δικό του απαράμιλλο στιλ σε κάθε σπίτι και οι νοικοκυρές μόνο που δεν τον φίλευαν γλυκό. Σχεδόν μέλος της οικογένειας και της παρέας, μια ανεπιτήδευτη κοιτίδα πληροφορίας και παραγωγής συναισθημάτων, σε καιρούς που η πρόσβαση στην πληροφορία δεν ήταν εύκολη όπως σήμερα.

Ήταν εκεί στο Μουντιάλ του Μεξικού, το καλύτερο όλων των εποχών, όταν η τηλεόραση ήταν είδος πολυτελείας. Κραύγασε μαζί μας «γκολ ο Καμάρας» όταν ο Παναθηναϊκός σκόραρε το τρίτο γκολ και προκρίθηκε στο Wembley, συνόδευσε το απίθανο γκολ του Ταρντέλι στον τελικό του ’82, διαχειρίστηκε με απίστευτη σύνεση και ψυχραιμία ακόμα και τραγικές καταστάσεις, όπως η τραγωδία στο Heysel.

Μόνο τότε θυμάμαι τη φωνή του σπασμένη, ανήσυχη, σχεδόν τρεμάμενη, μόνο τότε έβγαζε μια αίσθηση μοναξιάς. Ποτέ δεν ήταν μια αυστηρή μετάδοση πληροφοριών το αθλητικό γεγονός για τον Διακογιάννη. Εξέπεμπε οικειότητα, περνούσε πληροφορίες, σεβόταν τον ανεπιτήδευτο θεατή ακόμη κι όταν μετέδιδε τη μεγάλη του αγάπη, τον στίβο, ή μας καλωσόριζε στον τελικό του Wimbledon και κανείς μας δεν γνώριζε τα βασικά του σπορ.

Ψύχραιμος, κατηρτισμένος, ευρυμαθής. Δίχως να κάνει επίδειξη γνώσεων, χωρίς ψευδείς επινοήσεις προκειμένου να γεμίζει τηλεοπτικό χρόνο. «Γαλλικά και πιάνο» όπως έλεγαν οι παλιοί. Μια αστική, παλαιού τύπου δημοσιογραφία, ένας sportscaster που μπορούσε να σταθεί σε οποιαδήποτε περίσταση και να συνθηκολογήσει με οποιαδήποτε συνθήκη.

Δεν υπήρχε άλλος να συνδέσει την Εντίθ Πιάφ και τη γαλλική σκηνή των βαριετέ με έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Ήταν γνωστή η αγάπη του για τον Κοπά, τον Πλατινί. Κάθε που μετέδιδε Γαλλία, ο θεατής φορούσε μπερέ και μεταφερόταν νοητά στις όχθες του Σηκουάνα. Γλαφυρά και με εμβρίθεια.

Η μητέρα του Γαλλίδα, το ίδιο και η πρώτη του σύζυγος. Απόφοιτος της Σχολής Καλπάκα, στην οδό Ιφικράτους, στο τότε ανερχόμενα αστικό Παγκράτι, τη Μονμάρτη της Αθήνας όπως του άρεσε να λέει. Αθηναίος, με την παλαιά πολυσήμαντη έννοια.

Ορφάνεψε στα 11, πέρασε δύσκολα καθότι παιδί της κατοχής, αγάπησε τον αθλητισμό και τη μουσική σε καιρούς που ήταν οι μοναδικές διέξοδοι για τους νέους. Ταξίδεψε στη Γαλλία να σπουδάσει ιατρική, τον κέρδισε η μουσική, κατέληξε στη δημοσιογραφία. Η πορεία του αξιοζήλευτη, επί μισό αιώνα κάλυψε όλων των ειδών τις διοργανώσεις, έζησε από κοντά τα σημαντικότερα αθλητικά γεγονότα, μεγάλωσε μαζί με τη χώρα και μετείχε στην ιστορική της εξέλιξη. Από τα πρώτα χρόνια και το μπουσούλημα της ΕΡΤ και τον έντυπο Τύπο, μέχρι την ιδιωτική ραδιοφωνία και τηλεόραση, ο Διακογιάννης ήταν διακριτικά παρών σε όλες τις κοινωνικές, πολιτικές, αθλητικές και πολιτιστικές εκφάνσεις της μεταλλασσόμενης Ελλάδας.

Ανταποκρίσεις, μεταδόσεις, κείμενα, η ιστορική «Αθλητική Κυριακή», η Μεσημβρινή, τα ΝΕΑ, το Mega, τα βιβλία. Ο «Ζανό» όπως αποκαλείτο στους δημοσιογραφικούς κύκλους, ήταν πάντοτε εκεί. Βοηθούσε πολλούς νεότερους συναδέλφους του, φρόντιζε να μοιράζεται τις πληροφορίες και την ατζέντα του, ως Διευθυντής σε όποιο Μέσο κι αν δούλεψε υπήρξε συνεπής και δίκαιος.

Λάτρεψε τη θετή του κόρη, τη Ρίκα, από τον γάμο με τη Βαρβάρα Δράκου, παρότι σε όλη τη διαδρομή και την καριέρα του φρόντισε να προστατεύσει την ιδιωτικότητα και την προσωπική του ζωή. Απλώς στις αδυναμίες του «φανερωνόταν» λίγο πιο εύκολα, η φωνή «έσπαγε» και το ηχόχρωμα ακουγόταν διαφορετικό.

Γιατί η φωνή και το περιεχόμενο των σχολίων του Διακογιάννη εξέπεμπαν μια βαθιά κουλτούρα, έπλαθαν συναισθήματα και δεν κρατούσαν απλώς συντροφιά στον θεατή. Έστω και σε εκείνες τις λίγες στιγμές που ο δημοσιογράφος έπρεπε να κάνει εκείνη τη μικρή παρλάτα για να ξεγελάσει λίγο χρόνο.

Ναι, οι στιγμές είναι που μας καθορίζουν, στις στιγμές κρύβονται οι εκλάμψεις ευτυχίας, η ευθεία διασύνδεση με το παρελθόν, τις θύμησες, τη βαθιά εσωτερικότητα του καθενός και της καθεμιάς. Κι ο Γιάννης Διακογιάννης ζούσε κι ένωνε εκείνες τις στιγμές.