Βία κατά των γυναικών: Ο Γιάννης Τοπαλούδης μιλάει για τον χαμό της Ελένης

«Ο χρόνος δεν γιατρεύει όπως κάποιοι λένε» αναφέρει ο πατέρας της Ελένης, Γιάννης Τοπαλούδης σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στην Athens Voice. Μια συνέντευξη που παραχωρήθηκε μόλις μια ημέρα μετά την ονοματοδοσία ενός δρόμου στο Διδυμότειχο σε «οδό Ελένης Τοπαλούδη», ανήμερα της παγκόσμιας ημέρας για την εξάλειψη βίας κατά των γυναικών και μόλις τρεις ημέρες πριν συμπληρωθούν τέσσερα χρόνια από τη βάναυση δολοφονία της φοιτήτριας. «Είναι μια περίοδος ιδιαίτερα δύσκολη για εμάς, αφού η Ελένη δεν βγαίνει από το μυαλό μας ούτε λεπτό», εξομολογείται ο πατέρας της.

Την Πέμπτη 24 Νοεμβρίου τοποθετήθηκε μια μαρμάρινη στήλη και μετονομάστηκε η οδός Βασιλέως Γεωργίου σε οδό «Ελένης Τοπαλούδη». Προηγουμένως, επί 2,5 ώρες, στο δημοτικό θέατρο του Διδυμοτείχου, δεκάδες μαθητές της πόλης παρακολούθησαν μια εκδήλωση με πολλά κοινωνικά μηνύματα προς την νέα γενιά με αποκλειστικό στόχο την εξάλειψη της έμφυλης βίας. Ο κ. Τοπαλούδης, μιλώντας στην Athens Voice χαρακτήρισε συγκλονιστικές τις στιγμές που έζησε ο ίδιος και η σύζυγος του, Κούλα Αρμουτίδου, βλέποντας όλα αυτά τα παιδιά να στέκονται στο πλευρό τους.

«Τα αποκαλυπτήρια ήταν εξαιρετικά, ήταν πραγματικά συγκλονιστικό για εμάς τους γονείς της Ελένης. Η Ελένη, η κόρη μας, δυστυχώς δεν είναι κοντά μας, ωστόσο ακόμη και αυτό που συνέβη είναι μια πράξη αγάπης από την κοινωνία, το κράτος. Ευχαριστούμε και εγώ και η μητέρα της Ελένης τον δήμο Διδυμοτείχου καθώς και την Περιφέρεια για αυτή τους την απόφαση. Μα περισσότερο ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας τους δεκάδες μαθητές, τα παιδιά που επί 2,5 ώρες παρέμειναν στο σημείο της εκδήλωσης, με βουρκωμένα μάτια και παρακολουθούσαν, ήταν εκεί δίπλα μας στο πλευρό μας. Ελπίζω ό,τι γίνεται πλέον να γίνεται για τα παιδιά. Για τους αυριανούς πολίτες αυτής της χώρας. Να καταλάβουν ότι πρέπει να είναι αποφασιστικοί, να λαμβάνουν τις σωστές αποφάσεις για το κοινωνικό σύνολο, είναι η αυριανή κοινωνία. Πρέπει να μάθουν τις σωστές αξίες ώστε να πάψουν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα που γίνονται έως τώρα».

«Πρέπει να περάσουμε στα παιδιά μας το μήνυμα του σεβασμού της ανθρώπινης ζωής και της αξιοπρέπειας»

Για τον Γιάννη Τοπαλούδη, το μνημείο για την κόρη του Ελένη είναι μια όμορφη και συγκινητική στιγμή. Είναι όμως μια πλάκα μαρμάρου και μια φωτογραφία, όχι το ίδιο του το παιδί: «Μακάρι τα παιδιά μας να ζούσαν, και μιλάω γενικά, διότι μαζί μας χθες ήταν και οι μητέρες δύο άλλων αδικοχαμένων κοριτσιών, η κα. Ρόζα Φωτιάδου η οποία έχασε την κόρη της από πυροβολισμούς του πρώην συζύγου της φίλης της έξω από σούπερ-μάρκετ στην Κηφισιά, αλλά και η μητέρα μιας ακόμη κοπέλας από τις Σέρρες. Μακάρι να ήταν κοντά μας αυτή τη στιγμή, να άνοιγαν τα φτερά τους, να υλοποιούσαν τα όνειρά τους. Μακάρι κάθε μέρα που περνά να ήταν δίπλα μας, να τα βλέπαμε, να τα ακουμπούσαμε. Και όχι να έχουμε ονοματοδοσίες και μνημεία. Σίγουρα ό,τι γίνεται είναι στην μνήμη των παιδιών μας και αυτό κάπως μας κάνει να αισθανόμαστε μια μικρή χαρά. Διότι δεν πρόκειται απλώς για ένα μνημείο για τον χαμό ενός παιδιού. Η παρουσία του πρέπει να μας δίνει μόνο ελπίδα και αισιοδοξία και όχι απλώς μνήμες από τον άδικο χαμό ενός νέου κοριτσιού.

Εμείς οι γονείς, ως γονείς, μπορούμε να κάνουμε κάτι; Φυσικά και μπορούμε. Να περάσουμε το μήνυμα στα παιδιά μας, ώστε κάποια στιγμή να αλλάξει η κοινωνία μας, ότι πρέπει να σεβόμαστε την ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπεια. Για να γίνουμε καλύτεροι γονείς, πρέπει να παρακολουθήσουμε ειδικά σεμινάρια. Να μάθουμε να μπαίνουμε στην θέση του άλλου. Εάν ήμουν μια γυναίκα, θα μου άρεσε να με βιάσουν; Εάν ήμουν μικρός μαθητής, θα μου άρεσε να με κακοποιούν, αυτό που λέμε “bulling” σήμερα; ».

Ρωτήσαμε τον κ. Τοπαλούδη εάν ο ίδιος και η σύζυγός του, Ρούλα Αρμουτίδου, έχουν καταφέρει να συνέλθουν με κάποιο τρόπο από την ανατροπή που έφερε στη ζωή τους η δολοφονία της κόρης τους, Ελένης. Ειδικά, μάλιστα, με αφορμή τις εκδηλώσεις μνήμης στην Ελένη χθες Πέμπτη αλλά και λίγες μόνο ημέρες πριν τα τέσσερα χρόνια από τον χαμό της.

«Δυστυχώς είναι τρεις ημέρες κοντινές. Η χθεσινή (Πέμπτη) με τη μετονομασία ενός κεντρικού δρόμου στο όνομα της αγαπημένης μας Ελένης, σήμερα Παρασκευή η παγκόσμια ημέρα εξάλειψης βίας και στις 28 του μήνα η ημέρα όπου δολοφονήθηκε το παιδί μας. Το νιώθω σαν να είναι τώρα, σαν να μην έχει περάσει ούτε μια ημέρα, ούτε μια στιγμή. Σαν να το έμαθα μόλις τώρα, τώρα που μιλάμε, το τραγικό περιστατικό και ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω. Όπως λέει και η γυναίκα μου, ο χρόνος τελικά δεν γιατρεύει. Δεν έχει περάσει ούτε μια ημέρα που να έχουμε ησυχάσει.

Η ζωή και η δική μου και της γυναίκας μου έχει χωριστεί σε δύο περιόδους. Στην πρώτη περίοδο, αυτής που είχαμε και τα δύο μας τα παιδιά. Της χαράς, της δημιουργικότητας, της αισιοδοξίας και των όμορφων στιγμών, προσωπικών και επαγγελματικών. Αλλά και στην περίοδο μετά την δολοφονία της Ελένης μας. Εδώ και τέσσερα χρόνια το σπιτικό μας έχει μετατραπεί σε έναν τάφο. Κάθε δωμάτιο του σπιτιού μας είναι ένας τάφος. Όπου και να στρέψουμε το κεφάλι μας “βλέπουμε” την Ελένη μας. Μέσα από φωτογραφίες, μέσα από προσωπικά αντικείμενα, από το δωμάτιό της, από πράγματα δικά της που βρίσκονται διάσπαρτα στο σπίτι. Αυτό που προσπαθούμε και παλεύουμε είναι να αφήσουμε ανεπηρέαστο τον γιο μας».

Η Ελένη Τοπαλούδη δυστυχώς δεν μπορεί να επιστρέψει στη ζωή. Η οικογένειά της, μέσα από την καταστροφή που βιώνει, νιώθει μια μικρή ανακούφιση και ικανοποίηση για το πώς εξελίχθηκαν οι δικαστικοί αγώνες που έδωσαν για την καταδίκη των ενόχων.

«Στην περίπτωση της Ελένης μας, η δικαιοσύνη στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Και στις δύο δίκες που πραγματοποιήθηκαν σε πρώτο και δεύτερο βαθμό, οι αποφάσεις των δικαστηρίων ήταν ομόφωνες επιβάλλοντας την ανώτερη των ποινών για τέτοιες κατηγορίες. Οι γονείς των δύο δραστών όμως, επειδή έχουν λεφτά, προσφεύγουν στον Άρειο Πάγο, ευελπιστώντας ότι θα τους αναγνωριστούν κάποια ελαφρυντικά. Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να βιάζεις και να κακοποιείς επί τρεις ώρες ένα κορίτσι, να το σκοτώνεις και μετά να ανακαλύπτεις ψευτοδικαιολογίες για να αποκτήσεις ελαφρυντικά ώστε να σπάσεις τα ισόβια. Πραγματικά δεν το καταλαβαίνω».