Η Κιβωτός του Κόσμου, οι καταγγελίες και η στάση δημοσιογράφων και ΜΜΕ πριν και μετά τις αποκαλύψεις.
Για αρχή να πω ότι δεν έχω ιδέα τι συνέβαινε ή δεν συνέβαινε στην Κιβωτό του Κόσμου. Μπορεί όπου υπάρχει η τριπλέτα «ροή χρήματος-απροστάτευτοι άνθρωποι-απουσία ελέγχου» να περιμένω τα χειρότερα αλλά το τι περιμένω μου δεν βγάζει δικαστικές αποφάσεις. Παρατηρώ όμως ότι δεκάδες δημοσιογράφοι, που καθόλου δεν τους θυμάμαι να περιμένουν το οτιδήποτε, έχουν αποφασίσει ότι οι καταγγελίες είναι αληθινές και επιχειρηματολογούν αναλόγως. Δυστυχώς για τους δημοσιογράφους που με απαξίωση (ή και οργή) μιλούν για την Κιβωτό και τον ιερέα επικεφαλής της, αν οι καταγγελίες είναι αληθινές τότε οι περισσότεροι από αυτούς είναι συνυπεύθυνοι.
Βλέπετε η Κιβωτός του Κόσμου και ο πατέρας Αντώνιος δεν έγιναν γνωστοί και δεν απέκτησαν τη δύναμη τους από μόνοι τους. Η όποια ισχύς της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης που τώρα βάλλεται πανταχόθεν είναι αποτέλεσμα ατέλειωτων ωρών προβολής στην τηλεόραση όπου εκστασιασμένοι δημοσιογράφοι έπλεκαν ύμνους στον ιερέα και το έργο του. Κάθε του εμφάνιση σε εκπομπή και μια αγιογραφία. Κάθε του συνέντευξη ένα βουνό από κολακείες. Επί χρόνια οι Έλληνες δημοσιογράφοι πάσχιζαν να πείσουν το κοινό τους για τον σπουδαίο χαρακτήρα του πατέρα Αντώνιου και για το ανεκτίμητης αξίας έργο του. Καμία επιφύλαξη, καμία πισινή. Τίποτα παρά μόνο ατελείωτη διαφήμιση.
Στην προσπάθειά τους να φανούν συμπαθείς οι ίδιοι, οι λειτουργοί της ενημέρωσης έδωσαν δύναμη σε μια ΜΚΟ για την οποία (είμαι καλόπιστος γιατί ξύπνησα με καλή διάθεση) φαίνεται να μην ήξεραν τίποτα απολύτως και δεν μπήκαν και ποτέ στον κόπο να προσπαθήσουν να μάθουν. Έτσι βέβαια μπορεί να πήραν παιδιά στο λαιμό τους αλλά μερικά παιδιά δεν είναι τίποτα μπροστά στην εικόνα του ευαίσθητου δημοσιογράφου που καμαρωτός ποζάρει δίπλα στον καλοσυνάτο παπά και τον ρωτάει αν είναι αλήθεια ότι είναι τόσο υπέροχος όσο φαίνεται. Δεν είναι τίποτα μπροστά στις φωτογραφίες από τις πολυάριθμες φιλανθρωπικές εκδηλώσεις όπου αβάσταχτα ευαίσθητοι άνθρωποι κολακεύουν ο ένας την ευαισθησία του άλλου.
Ίσως γι’ αυτό τώρα πολλοί δημοσιογράφοι παριστάνουν τους έκπληκτους και τους οργισμένους και σε κάθε ευκαιρία περιγράφουν την πτώση τους από τα σύννεφα. Γιατί φοβούνται μήπως θυμηθούμε τα εγκώμια και τις κολακείες και τις αγιογραφίες. Μήπως και αναρωτηθούμε πώς και αυτοί οι τόσο αξιόλογοι συμπολίτες, αυτοί που ενημερώνουν, αναλύουν, προβλέπουν, έβλεπαν την πάντα ύποπτη τριπλέτα «ροή χρήματος-απροστάτευτοι άνθρωποι-απουσία ελέγχου» και δεν κρατούσαν μια πισινή. Δεν λέω να ερευνήσουν, αν και πολλοί από αυτούς παριστάνουν τους ερευνητές, αλλά να κρατήσουν μια επιφύλαξη, βρε αδερφέ. Την απλή αναπόφευκτη επιφύλαξη που όλοι οι άνθρωποι έχουν όταν βλέπουν μεγάλα και ανεξέλεγκτα κοινωφελή ιδρύματα.
Με την ίδια επιπολαιότητα και υστεροβουλία που διαφήμιζαν και αγιογραφούσαν τώρα ρίχνουν το ανάθεμα λες και απευθύνονται σε αμνησιακούς. Λες και δεν έχουμε όλοι καταλάβει ότι η πλειονότητα των λειτουργών της ενημέρωσης είναι στην πραγματικότητα λειτουργοί της εικόνας τους και των δημόσιων σχέσεών τους και είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα εκτός από αυτό που ισχυρίζονται ότι είναι η δουλειά τους: να ενημερώσουν. Θα συμπλήρωνα «ή έστω να πουν αυτό που σκέφτονται» αλλά σπανίως σκέφτονται κάτι πέρα από τον εαυτό τους. Και μπράβο τους.
