Ο Διονύσης Λεβεντάκης μιλάει για τη σεξουαλικότητά του, τη δυσφορία για το σώμα του, τη διαδικασία φυλομετάβασης και τη ζωή ενός τρανς αγοριού στην Αθήνα.
Απόγευμα 23ης Μαρτίου 2020. Πρώτη μέρα καραντίνας. Ένα νεαρό παιδί με κοντά μαλλιά και αντρικό ντύσιμο πληκτρολογεί τον κωδικό μετακίνησης «1» και κατηφορίζει τους άδειους δρόμους της Αθήνας με προορισμό το πλησιέστερο φαρμακείο. Εκείνο το απόγευμα ο Διονύσης Λεβεντάκης ξεκίνησε την ορμονοθεραπεία του και ήταν «η αρχή της νέας του ζωής». Έξω από το φαρμακείο τον περίμεναν οι φίλοι του, ήθελαν να είναι μαζί του σε αυτό το τόσο σημαντικό για εκείνον γεγονός. «Μετά πήγαμε στο σπίτι και κάναμε πάρτι για να το γιορτάσουμε. Ήδη από την πρώτη ένεση ένιωθα εκπληκτικά, το οποίο είναι αστείο γιατί στον πρώτο μήνα της θεραπείας δεν βλέπεις αλλαγές. Λίγο όμως που θα βαρύνει η φωνή σου, νιώθεις πως συμβαίνει κάτι μαγικό. Ήμουν τόσο ευτυχισμένος που έστελνα φωνητικά σε όλους μου τους φίλους για να ακούσουν τη νέα μου φωνή», μου διηγείται τα συναισθήματά του από εκείνο το απόγευμα. Δεν ήταν ωστόσο εύκολος ο δρόμος του Διονύση ως εδώ.
Συναντηθήκαμε ένα απόγευμα σε ένα μπαρ της Διδότου και ο Διονύσης, χειμαρρώδης όσο και γλυκομίλητος, μου διηγήθηκε τη ζωή του: από τα παιδικά και εφηβικά χρόνια ως τη συνειδητοποίηση της σεξουαλικότητάς του, τη δυσφορία για το σώμα του, τη διαδικασία φυλομετάβασης και τη ζωή ενός τρανς αγοριού σήμερα στην Αθήνα.
«Τα παιδικά χρόνια δεν ήταν πάντα εύκολα, πάντα ήμουν αγοροκόριτσο, τα αγόρια δεν με έπαιζαν γιατί ήμουν κορίτσι, τα κορίτσια δεν με έπαιζαν γιατί δεν ήμουν σαν κι αυτές. Η συνειδητοποίηση ήρθε στο Λύκειο αλλά και εκεί σταδιακά. Ονειρευόμουν, για παράδειγμα, πως φιλιόμουν με ένα κορίτσι. Το καλοκαίρι μετά την Α' Λυκείου γνώρισα μια κοπέλα. Ήταν σαν να συνέβη επιφοίτηση: μου έσκασε η συνειδητοποίηση ότι είμαι γκέι –δεν χρησιμοποιώ τη λέξη λεσβία γιατί πάντα ένιωθα αγόρι–, ότι μ’ αρέσουν τα κορίτσια. Απορούσα πώς δεν το είχα καταλάβει τόσον καιρό. Άρχισα να ανακαλώ στιγμές και εικόνες από το παρελθόν μου που έδειχναν πόσο ξεκάθαρος ήταν ο σεξουαλικός μου προσανατολισμός και πόσο εγώ τον έδιωχνα, τον απέρριπτα.
Ξεκίνησα να το λέω δειλά-δειλά σε φίλους και το άγχος της εξομολόγησης έδινε τη θέση του στο ωραιότερο συναίσθημα: να βλέπεις ότι ένα άτομο που αγαπάς και φοβάσαι πως μόλις του πεις ότι είσαι γκέι θα σε βγάλει απ’ τη ζωή του, εκείνο απεναντίας να σε αγαπάει περισσότερο. Το είπα και στη μητέρα μου και κατόπιν έκοψα τα μαλλιά μου και άρχισα να ντύνομαι ανδρικά.
Τελειώνοντας το Λύκειο γνωρίζω τη Β. με την οποία ερωτευόμαστε και τα φτιάχνουμε. Ήταν η πρώτη μου κανονική σχέση. Την είχα μπροστά μου, με είχε μπροστά της, βγαίναμε, περνάγαμε καλά, έκανα έρωτα για πρώτη φορά. Όσο ήμουν μαζί της όμως άρχισε να εκδηλώνεται η έντονη δυσφορία που ένιωθα με το σώμα μου. Δεν μπορούσα να χαρώ βασικά σημεία της σχέσης μας χωρίς να ξέρω γιατί, καταλάβαινα όμως πως γι’ αυτήν την αδυναμία έφταιγα εγώ».
«Εκείνη την περίοδο αγόρασα το πρώτο μου binder (σ.σ. τύπος εσωρούχου που φορούν τα τρανς αρρενωπά άτομα, σαν κορσές, το οποίο πιέζει το στήθος ώστε να μην προεξέχει). Πολύ επίπονο πράγμα η χρήση του, οριακά δεν μπορείς να αναπνεύσεις φορώντας το. Κι όμως, όταν το έβαλα, ένιωσα πιο απελευθερωμένος από ποτέ, μου άρεσε τρομερά η εικόνα μου. Ξέρεις τι είναι να μην μπορείς να πάρεις ανάσα και συγχρόνως να νιώθεις πως αναπνέεις για πρώτη φορά;
Όσο πέρναγε ο καιρός, η δυσφορία αυξανόταν και εγώ ζήλευα τα άτομα που ζούσαν όπως ήθελα κι εγώ να ζήσω: ξεκινώντας μια διαδικασία φυλομετάβασης, παίρνοντας ορμόνες. Μ’ έναν φίλο μου, τρανς κι αυτός, βλέπαμε σειρές ή αμερικανικάνικα ριάλιτι με τρανς άτομα που ξεκινούσαν τη φυλομετάβασή τους και εμείς απλά κλαίγαμε γιατί πιστεύαμε πως δεν θα καταφέρουμε ποτέ να βρούμε τη δύναμη για κάτι τέτοιο.
Τον φόβο ενέτεινε και η πεποίθηση πως, αν ξεκινούσαμε μια τέτοια διαδικασία, δεν θα υπήρχε γυρισμός. Αυτό είναι λάθος. Δεν είναι υποχρεωτική η ολοκλήρωση της φυλομετάβασης για να είσαι τρανς, και σήμερα ακόμα, αν θέλω, μπορώ να σταματήσω την ορμονοθεραπεία.
Το φύλο είναι τόσο ρευστό όσο και η σεξουαλικότητα. Παράλληλα, όλο και περισσότερος κόσμος μού απευθυνόταν σαν να είμαι “αγόρι” και εγώ δεν τους διόρθωνα γιατί μου άρεσε. Αποφάσισα μετά από συζήτηση με την τότε κοπέλα μου να αρχίσουμε πειραματικά να με φωνάζουν “Διονύση” χρησιμοποιώντας αρσενικές αντωνυμίες. Πήγε πολύ καλά».
«Μετά από συζήτηση με τον πατέρα μου και επισκέψεις σε ψυχίατρο και ενδοκρινολόγο έκλεισα την ημερομηνία που θα έκανα την πρώτη ένεση ορμονών. Ήταν η πρώτη μέρα της πρώτης καραντίνας. Και στη συνέχεια, πριν από 5-6 μήνες, υποβλήθηκα σε μαστεκτομή στη Θεσσαλονίκη. Ήταν από τις πιο ωραίες στιγμές της ζωής μου.
Είχα τρομερή στήριξη τόσο από τον κολλητό μου, όσο και από τους δικούς του, ενώ συγχρόνως γνώρισα την τωρινή μου σχέση με την οποία μένουμε μαζί και με στηρίζει επίσης πολύ. Ήρθα όμως κοντά και με τον μπαμπά μου, που δεν ήταν στη ζωή μου τα προηγούμενα χρόνια, και ο οποίος με στήριξε με διακριτικότητα και μου παρέχει βοήθεια. Δέχτηκα άπειρη αγάπη και στήριξη από πολλούς ανθρώπους γύρω μου και είμαι ευγνώμων. Μου απέδειξαν πως αυτό που με είχαν κάνει να πιστεύω όλη μου τη ζωή –ότι κανείς δεν θα με αγαπάει και πως θα είμαι στο περιθώριο– ήταν ψέμα, ένα ψέμα που έπαιξε ρόλο στον φόβο και στην απροθυμία να αποδεχτώ την ταυτότητά μου τόσα χρόνια.
Με τη μητέρα μου δεν έχουμε πια επικοινωνία. Οι καβγάδες ήταν συχνοί και δεν το άντεχα. Πολλές φορές έμεινα σε φίλους μετά από καβγά. Στο σπίτι του κολλητού μου έμεινα με διαλείμματα συνολικά ενάμιση χρόνο».
«Θεωρώ πως τόσο η θηλυκότητα όσο και η αρρενωπότητα, αλλά και ό,τι ενδιάμεσο, είναι κοινωνικές κατασκευές γεμάτες στερεότυπα. Ακούς αρρενωπότητα και σκέφτεσαι κοντά μαλλιά, αντρίλα, τρίχα, κάτι πιο σκληρό. Ακούς θηλυκότητα και σκέφτεσαι φροντίδα, αγάπη, ευαισθησία. Όλα αυτά όμως υπάρχουν ως χαρακτηριστικά σε όλους, ανεξαρτήτως φύλλου.
Αυτή τη στιγμή νιώθω ασφαλής κυκλοφορώντας στην πόλη γιατί δεν φαίνεται πως είμαι τρανς. Δεν το καταλαβαίνει κανείς, όλοι βλέπουν ένα αγόρι. Πριν φορέσω το binder, πριν πάρω ορμόνες, δεν “πέρναγα” ως αγόρι και δεν ένιωθα ασφαλής. Γενικά δεν είναι ποτέ εύκολο ένα άτομο στην κοινότητα να νιώσει 100% ασφαλές, ειδικά όταν φαίνεται πως είναι τρανς. Πριν από λίγα χρόνια ήμουν με την τότε κοπέλα μου σε ένα παγκάκι στο Θησείο και μιλούσαμε. Ξαφνικά πέρασε από μπροστά μας ένας τύπος φωνάζοντάς μας: “Λεσβίες!”, με έφτυσε στο πρόσωπο και έφυγε. Έχω περάσει δυσκολότερες στιγμές από αυτήν τα τελευταία χρόνια, αλλά αυτό –τότε– ήταν σοκαριστικό. Οι ορμόνες με βοήθησαν να νιώσω ασφαλής, δεν θα έπρεπε όμως να αποτελούν προϋπόθεση για την ασφάλεια των τρανς ατόμων.
Τα τρανς αγόρια περνάμε πολύ πιο απαρατήρητοι σε σχέση με τις τρανς γυναίκες, κι αυτό γιατί τις περισσότερες φορές δεν είναι ευδιάκριτη η τρανς ταυτότητά μας. Ίσως αυτό να συμβαίνει και γιατί περνάμε από το αδύνατο φύλο στο πιο ισχυρό.
Είναι σημαντικό πως πλέον μπορείς να αλλάξεις τα χαρτιά σου, ως τρανς, πριν ακόμα ξεκινήσεις την ορμονοθεραπεία, οπότε είναι και πιο εύκολο να βρεις δουλειά. Σκέψου ότι μέχρι και πριν το 2016-17 για να αλλάξεις τα χαρτιά σου και το όνομά σου, έπρεπε να έχεις αλλάξει τα πάντα πάνω σου. Τα χειρουργεία όμως είναι πολύ ακριβά και, σαν αποτέλεσμα, πολλά τρανς άτομα, μην μπορώντας να βρουν δουλειά, μην μπορώντας να αλλάξουν τα χαρτιά τους, οδηγούνταν στη σεξεργασία. Πλέον δεν είναι έτσι τα πράγματα ή τουλάχιστον αλλάζουν αισθητά. Επιπλέον, ο ΟΑΕΔ επιδοτεί την εργασία τρανς ατόμων, το οποίο από τη μια πλευρά είναι λυπηρό, πως το κράτος “πληρώνει” έναν εργοδότη για να προσλάβει ένα τρανς άτομο, συγχρόνως όμως είναι και παρήγορο που μεριμνά για τα τρανς άτομα».
7°
