Η πλειοδοσία της οργής

Κάθε φορά που έχουμε ένα αποτρόπαιο έγκλημα, ακολουθεί ένα ρεσιτάλ αγανάκτησης και οργής. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, τηλεπερσόνες και χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, συναγωνίζονται για το ποιος θα εμφανιστεί πιο οργισμένος.

Συνήθως, μετά από λίγο παρεμβαίνει ο υπουργός Δικαιοσύνης Κώστας Τσιάρας και εξαγγέλλει την αυστηροποίηση των ποινών. Αντί η νομοθέτηση να γίνεται ψύχραιμα με στάθμιση όλων των παραμέτρων και των συνεπειών, εδώ θεσπίζονται διατάξεις εν θερμώ για να ικανοποιηθεί το λεγόμενο κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Καθώς ο βιασμός ανηλίκου τιμωρείται μόνο με ισόβια, δηλαδή την μέγιστη ποινή, ο υπουργός δικαιοσύνης δεν μπορεί να την αυξήσει. Έτσι, εμφανίστηκε ο υπουργός Τουρισμού Βασίλης Κικίλιας και δήλωσε: «Νομίζω και είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι υπάρχουν στη δικογραφία πάνω από 1.500 σελίδες. Θα πρέπει να ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί οι παιδόφιλοι για να διαπομπευθούν πριν τιμωρηθούν από τη δικαιοσύνη».

Ο υπουργός δηλώνει ότι πρέπει να διαπομπευτούν πολίτες, οι οποίοι ενδεχομένως να αποδεχθούν αθώοι. Είτε το τεκμήριο της αθωότητας είναι μια πολύ δύσκολη έννοια γι’ αυτόν είτε σκόπιμα το αγνοεί για να κερδίσει πόντους στο χρηματιστήριο της οργής. Αξίζει να σημειωθεί η έλλειψη αποδοκιμασίας των δηλώσεων Κικίλια από την πλευρά της κυβέρνησης.

Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάστηκαν φωνές που μιλούσαν για ΝΔ- παιδεραστές, ακολουθώντας τις χειρότερες πρακτικές της τραμπικής Ακροδεξιάς στις ΗΠΑ. Αυτή ήταν η δική τους πρόσληψη. Αυτό κατάλαβαν από όσα έμαθαν ότι συνέβαιναν στον Κολωνό.

Μέσα στον ανταγωνισμό για το ποιος θα πλειοδοτήσει σε οργή, έρχεται στην επικαιρότητα η θανατική ποινή. Σήμερα μιλάμε για βιαστές ανηλίκων, άλλες φορές είχαμε στυγερές ανθρωποκτονίες. Έχει προταθεί η καταδίκη σε θάνατο για τους εμπόρους ναρκωτικών, ακόμη και για εμπρηστές δασών. Τώρα δεν λείπουν οι αναρτήσεις υπέρ της θανατικής ποινής ακόμη και προσώπων που τοποθετούνται στον προοδευτικό χώρο.

Πολλοί  ισχυρίζονται ότι δεν υποστηρίζουν τη θανατική ποινή για λογούς τιμωρίας ή εκδίκησης, αλλά επειδή τη θεωρούν μέσο παραδειγματισμού για την αποτροπή νέων εγκλημάτων. Φαντάζονται ότι ο εγκληματίας, πριν κάνει το έγκλημά του, κάθεται και λογαριάζει τις ενδεχόμενες ποινές. Αν η ποινή είναι ισόβια (δηλαδή περίπου 20 χρόνια φυλακή) αποφασίζει να εγκληματήσει, ενώ αν η ποινή είναι θάνατος, θα επιλέξει να μην πραγματοποιήσει το έγκλημα που έχει στο μυαλό του. Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό που κάνει τους δράστες σοβαρών παράνομων πράξεων να προχωρήσουν σε αυτές είναι η πεποίθηση ότι δεν θα ανακαλυφθούν.

Με την θανατική ποινή υπάρχει πάντα η πιθανότητα να εκτελεστεί ένας αθώος, ο οποίος θα έχει πέσει θύμα δικαστικής πλάνης. Οι δικαστές είναι άνθρωποι και το ανθρώπινο λάθος είναι σίγουρο ότι κάποιες φορές θα συμβεί. Καθώς η δικαστική πλάνη είναι αναπόφευκτη, αναπόφευκτη γίνεται και η καταδίκη ενός αθώου. Μπορεί η κοινωνία να αποδεχτεί την εκτέλεσή του;

Το κράτος, ως οργανωμένη έκφραση της κοινωνίας δεν μπορεί να αναπαράγει τη βαρβαρότητα που πολεμά. Κανείς δεν έχει το ηθικό δικαίωμα να αφαιρεί τη ζωή του άλλου, ό,τι και αν έχει κάνει αυτός. Δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση υποχρεώνει τις προς ένταξη χώρες να καταργήσουν τη θανατική ποινή.

Η αποκάλυψη ενός εγκλήματος με κοινωνικές διαστάσεις προσφέρει ευκαιρία για αναστοχασμό. Τι παραλείψαμε ως κοινωνία να κάνουμε και φτάσαμε σε αυτές τις πράξεις; Τι πρέπει να κάνουμε για να αποφύγουμε στο μέλλον ανάλογες καταστάσεις; Εδώ όμως δεν μας ενδιαφέρουν αυτά, μας ενδιαφέρει η επίδειξη της οργής και της αγανάκτησης. Μας ενδιαφέρει να προβάλουμε την ταυτότητά μας. Έτσι βγάζουμε τον χειρότερό μας εαυτό.