Παιδί, το μεγαλύτερο θύμα του πολιτισμού, και η σεξουαλική κακοποίηση

Το παιδί αποτελεί διαχρονικά το μεγαλύτερο θύμα σε όλους τους πολιτισμούς. Είτε ως αντικείμενο διαφόρων ειδών εκμετάλλευσης είτε ως αντικείμενο σεξουαλικής κακοποίησης, το παιδί αποτελεί το ξεχωριστό θύμα σε όλους τους πολιτισμούς από την αρχαιότητα ως σήμερα. Αυτή η άποψη είναι κατατεθειμένη και καταγεγραμμένη σε όλα τα επιστημονικά εγχειρίδια που ασχολούνται με την ιστορία των πολιτισμών και δεν χρειάζεται ιδιαίτερες επεξηγήσεις για να διατυπωθεί.

Ειδικότερα για το ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών από ενήλικες, επίσης έχουν εκπονηθεί παγκοσμίως και στη χώρα μας εκατοντάδες μελέτες, όπου διατυπώνεται εμφανώς ότι τα παιδιά κακοποιούνται συστηματικά από ενήλικες και επίσης ότι οι αιμομικτικές πράξεις έχουν την πρωτοκαθεδρία. Ειδικότερα μάλιστα σ’ αυτές τις τελευταίες συμμετέχουν και οι δύο γονείς. Ο ένας μέσω της πράξης (συνήθως πατέρας) και ο άλλος μέσω της σιωπής (μητέρα).

Σε μια οικογένεια όπου διαπράττεται αιμομιξία, υπάρχει «σύγχυση ρόλων και γενεών» και ταυτόχρονα επικρατεί ο νόμος της σιωπής. Ένα μικρό κορίτσι το οποίο κακοποιείται σεξουαλικά από ένα τρίτο πρόσωπο εκτός οικογένειας, συνήθως έχει μεγαλώσει μέσα σ’ ένα περιβάλλον, όπου δεν έχει τηρηθεί ο ένας από τους δύο βασικούς κανόνες του πολιτισμού: η απαγόρευση της αιμομιξίας.

Ο Φρόιντ κατασκεύασε την πρώτη του θεωρία για τη δημιουργία των νευρώσεων, όταν αντίκρισε στο νεκροτομείο του Παρισιού δεκάδες πτώματα παιδιών τα οποία είχαν κακοποιηθεί σεξουαλικά από τους γονείς τους. Στη συνέχεια και με βάση αυτά τα δεδομένα θεώρησε ότι ο παράγοντας σεξουαλικότητα διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση ενός πολιτισμού και μάλιστα με βάση τη διαστροφική του εκδοχή. Ειδικότερα μάλιστα ήταν ο πρώτος που ανέδειξε την ύπαρξη της σεξουαλικότητας στα πολύ μικρά παιδιά. Ακριβώς γι’ αυτό προέταξε ως βασικό παιδαγωγικό μέσο, στην εξέλιξη της ανάπτυξης ενός παιδιού, την εκπαίδευση από τους γονείς του και το περιβάλλον στον έλεγχο των σεξουαλικών και επιθετικών ορμών.

Συνεπώς όταν σε μια οικογένεια δεν τηρούνται αυτοί οι κανόνες, τότε τα πράγματα, εύκολα εκτρέπονται, είτε προς τη μια κατεύθυνση, όπως η πρώιμη σεξουαλική έκφραση, είτε προς την άλλη όπως η επιθετικότητα.

Αναφορικά με την οικογένεια μέσα στην οποία εμφανίζονται τέτοιου τύπου φαινόμενα, επιθετικές συμπεριφορές ή πρώιμες σεξουαλικές εκδηλώσεις από παιδιά, όπως και κακοποίηση από ενήλικες, δεν υπάρχουν ταξικοί διαχωρισμοί. Όπως μάλιστα αναφέρει ο Φρόιντ: ό,τι συμβαίνει στο ρετιρέ ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στο ισόγειο.

Αυτή η επισήμανση μαζί και με την άλλη ότι μεγάλος αριθμός αιμομικτών είναι άνδρες «καλοβαλμένοι και καλοί χριστιανοί». Δείχνει επίσης το γεγονός ότι ένας ιδιαίτερα μεγάλος αριθμός ανθρώπων δεν καταφέρνουν για διάφορους λόγους να ελέγξουν τις σεξουαλικές τους ορμές, επιτιθέμενοι σεξουαλικά ακόμα και στα ίδια τους τα παιδιά. Από την άλλη αυτές οι απόψεις αταξικού χαρακτήρα, ανατρέπουν όλα τα κλισέ τα οποία χρησιμοποιούν διάφοροι πολιτικάντηδες λαϊκιστές για άγρα ψήφων. Όμως είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες και μάλιστα δημιουργούν σύγχυση διαιωνίζοντας τη θυματοποίηση των παιδιών.

Καταλήγοντας, χρειάζεται να γίνει σαφές ότι μια κοινωνία για να είναι πολιτισμικά αξιόλογη και συνεπώς να μπορεί να προστατεύει τα παιδιά της από κάθε είδους θυματοποίηση χρειάζεται πρωτίστως να είναι ειλικρινής με τον εαυτό της και τους άλλους. Σ΄ αυτήν την εξίσωση πρωταρχικής σημασίας σε μια οικογένεια είναι η εμπέδωση του φραγμού της αιμομιξίας μεταξύ των μελών, μέσω της εμπέδωσης του αυτοέλεγχου και φυσικά ο σεβασμός των παιδιών.

Σε ό,τι αφορά τη σεξουαλικότητα καθαυτή είναι επίσης σαφές ότι ούτε η δαιμονοποίηση, αλλά ούτε και το αχαλίνωτο έχουν αποδώσει κάτι το θετικό. Αντίθετα ένα από τα μεγαλύτερα μεγέθη τζίρων είναι εκείνο την βιομηχανίας πορνό.  Επομένως κάποιος βαθμός αυτογνωσίας δεν βλάπτει.