Δημόσιοι λιθοβολισμοί

Μπορεί από σκέτη παραξενιά, αλλά καλώς ή κακώς δεν συμμετέχω ποτέ στις συζητήσεις για τα θέματα της επικαιρότητας που αφορούν το αστυνομικό δελτίο. Γιατί; Γιατί κανένα τους δεν με αφορά.

Π.χ., με αφορά απολύτως —προφανώς, και πρωτίστως— η Ουκρανία: είμαι Ουκρανός 100%, από μάνα και πατέρα, και κάθε μέρα καίγεται το σπίτι μου εκεί, μένω με χωρίς ρεύμα και δεν μπορώ να γράψω, μου χαλάει το γάλα στο ψυγείο και το πετάω, σπάει το πόδι μου σε εκατό μεριές, μου κόβονται δυο φάλαγγες από όλα μου τα δάχτυλα, το σκυλί μου σκάει το κεφάλι του μπροστά στα μάτια μου, με βιάζουν, μου βγάζουν τα νύχια και μου καίνε το σινεμά που πρωτοπήγα με το κορίτσι μου. Μου κλέβουν τη χώρα και γκρεμίζουν το πανεπιστήμιό μου. Με χρησιμοποιούν για να σώσουν το τομάρι τους και για να γίνουν οι μεγάλοι νταβατζήδες της Ευρώπης.

Όπως με αφορά απολύτως το θέμα με τις γυναίκες στο Ιράν. Οι γυναίκες του Ιράν είναι δίπλα μου, ζουν στο σπίτι μου, στην καρδιά μου: είμαι κι εγώ γυναίκα του Ιράν και μου σπάνε την πλάτη με ένα ξύλινο γκλομπ κάθε μέρα, όταν δεν μου ρίχνουν σφαίρες στον λαιμό και στα μάτια επειδή εγώ είμαι γυναίκα και εκείνοι είναι ζώα, πτωματοφάγα ζώα, και σιχαίνονται τη ζωή επειδή τα ίδια τρέφονται αποκλειστικά και μόνο με θάνατο, με σάπια σάρκα, ταιριαστή με τη δική τους, που ζέχνει πτωματίλα και αποφορά: σκωλήκων βρώμα και δυσωδία.

Όπως με αφορούν βέβαια οι ενδιάμεσες εκλογές στις ΗΠΑ που είναι να γίνουν στις 8 Νοεμβρίου — εκεί όπου οι Ρεπουμπλικανοί θα ξαναπάρουν, πανάθεμά τους, τον έλεγχο της Βουλής των Αντιπροσώπων, και όπου ελπίζουμε να γίνει ένα θαύμα για να μην πάρουν και τη Γερουσία, πράγμα όμως τρομερά, τρομερά δύσκολο… Τουλάχιστον κάνουμε έκκληση και τρισάγιο να χάσουν οι υποψήφιοι του Τραμπ, μπας και φιλοτιμηθούν να βάλουν άλλον στη θέση του — και τον διάβολο τον ίδιο ας βάλουν, δεν έχει καμία σημασία.

Ναι, προφανώς και με νοιάζουν οι ενδιάμεσες, η Αμερική είναι η πατρίδα μας. Και με νοιάζει ένα παραπάνω η ωραία πατρίδα Αμερική γιατί δεν πρέπει, απαγορεύεται, να ξαναβγεί Πρόεδρος εκεί πέρα ένας δηλωμένος υποστηρικτής του δικτάτορα Πούτιν, ένα ομοφοβικό λαμόγιο που μπορεί με την άνεση χιμπατζή να πιάσει έναν πισινό γιατί έτσι τού γουστάρει. Όχι: η γη ΔΕΝ είναι φτιαγμένη για να χαίρονται και να τη διαφεντεύουν πέντε ζόμπι, και για να σκουπίζουν τα σάλια που τους στάζουν στο πιγούνι οι ανθρωπίσκοι σφουγγοκωλάριοί τους. Η γη είναι φτιαγμένη για εμάς και για το μέλλον.

Και με ενδιαφέρει φυσικά και η πανδημία που ακόμα βαστάει και θα βαστήξει και πολύ καιρό ακόμα (την Παρασκευή κάνω το πέμπτο εμβόλιο, μα έτσι κι αλλιώς δεν θα σου δώσω το χέρι, μην μπεις στον κόπο), και με ενδιαφέρει η μικρά Ρωσία της γειτονιάς μας, η Τουρκία —και εύχομαι το πολιτικό τέλος του Ερντογάν στις εκλογές τού ’23: στο καλό και καλή σύνταξη—, και με ενδιαφέρει και η ακρίβεια στο σούπερ, και οι δουλειές μας που στο σπίτι μας μας απασχολούν δεκάξι ώρες την ημέρα κι εμένα και τη γυναίκα μου, και με ενδιαφέρει και η ομάδα μας που δεν ξεκίνησε και πολύ καλά, και η τηλεόραση που θα δούμε το βράδυ αν έχουμε κουράγιο και δεν μας πάρει ο ύπνος στο πεντάλεπτο, και τα σχέδιά μας που είναι καταπληκτικά, και οι φίλοι μας που είναι ένας κι ένας, και τα γατιά μας και τα σκυλιά μας, και η ταβέρνα τα μεσημέρια του Σαββάτου.

Οι ειδήσεις του αστυνομικού δελτίου, πάλι, όχι. Οι ειδήσεις του αστυνομικού δελτίου αφορούν τα θύματα και τους δράστες. Δεν είναι ένα μαζικό φαινόμενο, δεν είναι κορονοϊός, ξέρω γω, δεν είναι τυφώνας, και το δικό μου ενδιαφέρον —ακόμη κι αν βάλω το χέρι μου στη φωτιά ότι δεν είναι υποκριτικό— δεν παίζει κανέναν ρόλο. Ίσα-ίσα: καταντά εύκολα ενδιαφέρον τύπου ριάλιτι. Κι αν σιχαίνομαι κάτι είναι τα ριάλιτι, η κλειδαρότρυπα.

Και παλιά ήταν βαρύ και άσχημο όλο αυτό το πράγμα με την κοινή γνώμη (δεν θυμάμαι πια πώς και γιατί, αλλά νά που ήταν και προ ίντερνετ), όμως τώρα πια με τα ΜΚΔ η κατάσταση είναι ανησυχητικά ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ. Έτσι και γεννηθεί ποτέ αυτό το τρομακτικό πράγμα που λέγεται «αμεσοδημοκρατία», το όνειρο κάθε φασίστα, θα γεννηθεί αποκλειστικώς μέσα από δαύτα. Και τότε όλος ο κόσμος θα κυλήσει στον βούρκο για να γίνει ένα πελώριο Ιράν αλά Ρούσα, με αρχηγούς κάποιους καινούργιους Πούτιν και Τραμπ. (ΨΕΜΑΤΑ βέβαια: δεν θα γίνει ποτέ κάτι τέτοιο — πάντα ο φασισμός θα συντρίβεται με το παπούτσι μας, και τη γόβα μας, και την αρβύλα μας. Μα έπρεπε να το πω).

Όμως, αλήθεια τώρα. Δεν χρειάζεται να λέμε ΟΛΟΙ τα ίδια πράγματα. Ας πει κάποιος και κάτι διαφορετικό. Ή, ακόμη καλύτερα, ας μην πει τίποτε. Δεν βοηθιέται ποτέ κανείς όταν πιπιλάμε τις ίδιες ηρωικές παρόλες: «Ω! τι φρίκη! Πόσο κακοί άνθρωποι υπάρχουν, ευτυχώς που εγώ είμαι καλός, δόξα τω Θεώ Παναγίτσα μου», «Ανώμαλοι άνθρωποι, σιχαμερά σκουλήκια», «Πετάξτε τον στους βαρυποινίτες, τουλάχιστον αυτοί έχουν κώδικα τιμής», «Χημικός Ευνουχισμός», «Τουφέκισμα!» Ίσα-ίσα που συνήθως φτυαρίζουμε λίγο ακόμα χώμα σε έναν μισοθαμμένο άνθρωπο — και δεν εννοώ τους σημερινούς θύτες, εννοώ το σημερινό θύμα, τα σημερινά θύματα. Όχι απλώς δεν βοηθάμε (δηλαδή ΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΑ ΒΟΗΘΟΥΣΑΜΕ), αλλά κάνουμε και κακό από πάνω. Συγγνώμη, αλλά συχνά φοβάμαι ότι το κάνουμε ηθελημένα. Δεν είναι μόνο υποκριτικό το ενδιαφέρον μας (τον άμωμο εαυτό μας, εννοείται, κοροϊδεύουμε πρωτίστως), αλλά είναι και ύποπτο.

Θέλετε στ’ αλήθεια να βοηθήσετε; («Στ’ αλήθεια» λέγοντας εννοώ στ’ αλήθεια - στ’ αλήθεια, όχι φεϊσμπουκικά). Λοιπόν, δεν ξέρω, αλλά αν δεν σας κάνει κόπο κοιτάξτε το παιδί σας και, πριν του πείτε οτιδήποτε, σκεφτείτε καλά αν το ξέρετε. Και πόσο. Ξέρετε τι σκέφτεται; Τι μουσική ακούει; Πώς λένε τον καλύτερό του φίλο; Τι άποψη έχει για τα ναρκωτικά; Για τους χρήστες; Για τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας; Για τη Ρωσία και τον Πούτιν; Για τα κορίτσια και τα αγόρια; Για τους γκέι; Για την εκκλησία; Για την τηλεόραση, την τραπ, τους δασκάλους και τους καθηγητές του, για τους πλούσιους και τους φτωχούς, για την Αριστερά και τη Δεξιά, για τη βία, τον έρωτα, τον Θεό, τα κατοικίδια, τον Τύπο, τα βιβλία; Και μιας και είπαμε για βιβλία: Αλήθεια, διαβάζει; Πόσο; Τι; Πότε διάβασε για τελευταία φορά; Πριν πόσα χρόνια; Κι εσείς; Πότε διαβάσατε εσείς για τελευταία φορά;

«Μα», θα πείτε, «μόνο αυτοί που διαβάζουν βιβλία μπορούν να αναθεματίζουν στα ίντερνετς; Πας καλά;» Μπα, ο καθένας μπορεί. Κι αυτό είναι ένα από τα προβλήματα του κόσμου από τα οποία δεν θα απαλλαγούμε ποτέ. Η ελευθερία του λόγου είναι ιερή και απαραβίαστη.

Από την άλλη, ναι: είναι πάντα καλό να είμαστε ένα κομμάτι του πλήθους, βαστώντας γερά μια πέτρα στο χέρι. Εκεί, δεν πρόκειται να βρει εμάς η πέτρα του διπλανού.

Τουλάχιστον σήμερα.