Η ανάρτηση του Δημήτρη Οικονομάκη στα social media για το μπάσκετ, την πολιτική και τα φάουλ των «άλλων».
Το Μπάσκετ είναι ένα υπέροχο παιχνίδι.
Αρκεί να κερδίζει η ομάδα σου.
Κερδίζουμε λοιπόν κι εγώ παρακολουθώ μανιακά.
Ώ, τι πάθος, τι δύναμη, τι αγωνία και οποία ευτυχής κατάληξις.
Και πόσο μοιάζει με την πολιτική ζωή του τόπου…
Να, για παράδειγμα, παρατηρώ το πόσο εύκολα βλέπουμε τα φάουλ των αντιπάλων αλλά πάντα αντιδρούμε όταν καταλογίζονται, άδικα βέβαια από τους πετσωμένους διαιτητές, σε εμάς.
Κάτι μου θυμίζει…κάτι μου θυμίζει…
Υποκλοπές ας πούμε…
Είμαστε έξαλλοι όταν συλλαμβάνεται ο άθλιος Κούλης επισυνδεόμενος.
Σωστό…
Αλλά όταν βγαίνει ο Πιτσιόρλας κι ο Σαγιας και κλαίνε και οδύρονται για το ίδιο γεγονός από την μεριά μας, στραβομουτσουνιαζουμε… «παλιά ξινά σταφύλια κλπ».
Τα λέει κι ο Λαφαζάνης αλλά «σιγά τον αξιόπιστο τύπο…» τον οποίο είχαμε υπουργό βέβαια.
Δεν μας ενδιαφέρουν λοιπόν οι υποκλοπές αλλά οι υποκλοπές των άλλων.
Αντιδεξιό μέτωπο ας πούμε…
Να ενωθούμε γιατί «ο Λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά».
Σωστό…
Αλλά εμείς όχι μόνο κάναμε συγκυβέρνηση με την «πιο δεξιά δεν γίνεται» αλλά τους αγαπήσαμε τόσο πολύ που κατεβάσαμε την Ραχήλ, την, κατσαριδοκτόνο κυνηγό μελαμψών, Παπακώστα και την όμορφη βασιλοφρονούσα ευρωβουλευτρια στο ψηφοδέλτιο μας. Τους δε Παπαγγελόπουλους, Παυλόπουλους, Καραμανλήδες τους λατρεύουμε όταν μας κάνουν τα κέφια.
Δεν μας ενδιαφέρει λοιπόν η Δεξιά αλλά η Δεξιά των άλλων.
Προσφυγιά ας πούμε.
Αίσχος, πουσμπακ και τοίχος και στρατόπεδα.
Σωστό…
Αλλά δεν μας χάλασε όταν επιστρέφαμε στον Ερντογαν τους πολιτικούς φυγάδες, με απειλή της ζωής τους.
Ούτε οι άθλιες συνθήκες στους καταυλισμούς όπου «γίνεται και κανένας βιασμός, όχι συχνά όμως».
Ή η αθλιότητα της Ειδομένης με την απαγόρευση της παρουσίας των δημοσιογράφων.
Δεν μας συγκινούν οι πρόσφυγες λοιπόν αλλά οι πρόσφυγες στα χέρια των άλλων.
Η αποστολή όπλων ας πούμε.
Γιατί η Ελλάδα δεν συμβάλλει στο θάνατο αλλά στη ζωή.
Να στείλουμε γάζες και xeforapid για να ανακουφίσουμε.
Σωστό…
Αλλά όταν στέλναμε όπλα στην Σαουδική Αραβία ήταν εντάξει γιατί «αν δεν στέλναμε εμείς θα έστελνε κάποιος άλλος».
Βέβαια εκεί θα τα πουλούσαμε όποτε ισως διαφέρει…
Δεν μας ενδιαφέρει η αποστολή όπλων λοιπόν αλλά η αποστολή όπλων των άλλων.
Δεν συνεχίζω…
Άρθρα ξένου τύπου, σχέσεις συμφέροντος με χρυσή αυγή, η αναβάθμιση του ΠΑΣΟΚ από γερμανοτσολιάδες σε προοδευτικούς, του Βενιζέλου από νοβαρτολαδωμένου σε εγγυητή του Συντάγματος…
Κι ας μην ξεχνάμε το κατάπτυστο μνημόνιο των άλλων και το υπέροχο δικό μας.
«Των άλλων» είναι η λέξη κλειδί.
Βάζουμε και την φωτογραφία από το υπέροχο κινηματογραφικό έργο, «οι ζωές των άλλων», αποσιωπώντας δολίως ότι καταγγέλει όσα εμείς λατρέψαμε, και πολλοί από εμάς εξακολουθούμε να λατρεύουμε.
Και το «προοδευτικό» ΚΚΕ, από το οποίο ζητάμε συγκυβέρνηση, εξακολουθεί να επαγγέλεται.
Πίσω στο Μπάσκετ.
Βλέπουμε τα φάουλ των «άλλων».
Τι σόι οπαδοί θα ήμασταν άλλωστε.
Σωστό…
Αλλά εδώ τελειώνουν οι ομοιότητες.
Γιατί στο time out ο Ιτούδης και οι παίκτες μιλούν κυρίως για τα δικά τους λάθη.
Κι αν μπορούν τα διορθώνουν.
Και μόνο έτσι διεκδικούν τη νίκη.
Λεπτομέρειες θα μου πείτε…
Το Μπάσκετ είναι ένα υπέροχο παιχνίδι. Αρκεί να κερδίζει η ομάδα σου. Κερδίζουμε λοιπόν κι εγώ παρακολουθώ μανιακά. Ώ,...
