Μαθητικό shopping: Τετράδια, τσάντες, κασετίνες και ουρές στα ταμεία

Όταν ήταν μικρός ο πρώτος γιος μου, υπήρχε γωνιακό χαρτοπωλείο-θησαυρός στη γωνία Κηφισίας πριν την Πανόρμου, το «Paper Town». Στο «Paper Town» πηγαίναμε τέτοιες μέρες με τον γιο λοιπόν, και ψωνίζαμε τα πάντα όλα: σβηστήρες, ξύστρες, μολύβια, μπικ, μπογιές, μαρκαδόρους, πινέλα, χαρτιά Α4 και Α3, άλλα χαρτιά για κολλάζ, φελλούς τεράστιους σε φύλλα για κατασκευές (που δεν κάναμε ποτέ), υλικά τεχνικών, κόλλες, σελοτέιπ, συνδετήρες, συρραπτικά, ψαλίδια, αλλά κυρίως τετράδια. Πάρα πολλά τετράδια, 30φυλλα, 40φυλλα, 50φυλλα, 100φυλλα τριών θεμάτων, σπιράλ, απλά μπλε, τεράστια για πρόχειρα, με γραμμές και χωρίς γραμμές, με τετραγωνάκια και με ό,τι μπορεί να σκεφτεί ένας τετραδιο-παραγωγός σε τετράδιο. Πάρα πολλά λεφτά κόστιζαν όλα αυτά, μαζί με κασετίνες και τσάντες, που «γινόντουσαν χάλια» από χρόνο σε χρόνο και ήθελαν αντικατάσταση – με καλύτερης ποιότητας κασετίνες και τσάντες, καθώς το παιδί μεγάλωνε και καταλάβαινε ότι η κασετίνα των 15 ευρώ είναι καλύτερη από αυτήν που χώνει κρυφά η μαμά στο καλάθι και κάνει 1,99.

Απορώ πώς έκλεισε το μαγαζί, με τόση υποστήριξη από μέρους μας, αλλά έκλεισε δυστυχώς. Πριν προλάβω να βάλω το καπελάκι μου στραβά και να φωνάξω «βγαίνεις!», ήρθαν υπέροχα δίδυμα παιδάκια με τις ίδιες απαιτήσεις σχολικού εξοπλισμού, επί δύο. Στο μεταξύ είχαν εξελιχθεί τα μαγαζιά, όλοι πουλούσαν σχολικά, από τα Jumbo, Γκούφη, Ματσούκας, Πλαίσιο, Public κ.λπ. μέχρι τα σούπερ-μάρκετ. Και… ήταν τέλειο, να τρέχω ξανά για σχολικά, μετά από τόσα χρόνια και πάνω που είχα αρχίσει να τα νοσταλγώ. Γιατί η αλήθεια είναι ότι ψοφάω για σχολικά: η μυρωδιά του βιβλιοχαρτοπωλείου με πάει σε παιδική ηλικία, στα παραδοσιακά, ήσυχα βιβλιοχαρτοπωλεία της Καβάλας όπου τρέχαμε να πάρουμε τετράδια στη δεκαετία του ’60 και ’70. Η ποικιλία ήταν περιορισμένη, και δεν έσκαγες ποιο τετράδιο θα διαλέξεις, όλα ήταν ίδια, απλώς με πολλά ή λίγα φύλλα. Η τσάντα ήταν ίδια εκατό χρόνια, σας φαίνεται απίστευτο αλλά ναι, δεν αγόραζε κανείς καινούργια τσάντα επειδή άλλαζε σχολική χρονιά και τάξη. Εκτός που από τα 15 και μετά η μόδα ήταν να δένεις τα βιβλία με κάτι χοντρά λάστιχα και να τα κουβαλάς αγκαλιά, με μολύβια και μπικ χωμένα στις τσέπες σου, όπου έτρεχαν μελάνι και γινόσουν σκατά αλλά ποιος νοιαζότανε (κανένας, όλοι είχανε μελανιασμένες τσέπες, ήτανε τρεντ, ειδικά στα στρατιωτικού τύπου αμπέχονα).

Η τσάντα-σακίδιο έγινε αξεσουάρ στα 90s και παραμένει μέχρι σήμερα – είναι το βασικό σχολικό έξοδο, μια και η καλή τσάντα κοστίζει πάνω από 50 ευρώ και η πολύ καλή  φτάνει το 200άρι, όρεξη  να ’χεις. Στο Δημοτικό βολεύεται το αθώο παιδάκι με τσάντα-τσόλι, των 15 ευρώ, αλλά όσο μεγαλώνει και παρακολουθεί διαφημίσεις, τικ-τοκ, ινφλουένσερς και συμμαθητάκια του, πονηρεύεται. Στο Γυμνάσιο, η τσάντα είναι statement piece, μιλάει και λέει για σένα πολλά, από το τι μουσική σου αρέσει μέχρι τι τύπος είσαι και με ποιους κάνεις παρέα (=με όσους έχουν παρόμοια τσάντα, δηλαδή σακίδιο, κακώς την λέω τσάντα, από συνήθειο, σόρι). Η κασετίνα, που είναι Minions, Frozen, Spiderman, Toy Story κ.λπ. στο Δημοτικό, με ασορτί αξεσουάρ σε όλη την γκάμα του ινδάλματος, στο Γυμνάσιο γίνεται… μαύρη. Καθώς τα παιδιά μπαίνουν στην προ-εφηβεία, οτιδήποτε με σκελετούς, νεκροκεφαλές και ντεθίλα, γίνεται υπερ-κατάλληλο. Κι όσο προχωράει η εφηβεία, τόσο παραμελούνται η τσάντα, η κασετίνα και τα σχολικά όλα μαζί. Τα σακίδια είναι τρύπια και δεν πειράζει αρκεί να είναι κουλ/οκ/αποδεκτής μάρκας, κανείς δεν αγοράζει καινούργια σετ Γεωμετρίας (εκτός ίσως από την κόρη μου), τα τετράδια γίνονται πολλαπλής χρήσης, τα μολύβια καταργούνται μαζί με την παρέα τους (σβηστήρες και ξύστρες). Κι ενώ μειώνεται ο αριθμός των κομματιών που αγοράζουμε… δεν μειώνεται το ποσόν που καταθέτουμε, καθόλου μάλιστα: εκεί που ξεμπέρδευες με πέντε φθηνά μολύβια Ποκεμόν, θέλεις τώρα ειδικά μπικ με μύτες που μπαινοβγαίνουν ή/και γράφουν σε διάφορα χρώματα, ίσως και στα αραμαϊκά. Το «καλό» τετράδιο που καλύπτει ένα σκασμό θέματα και ζυγίζει τρία κιλά, κοστίζει όσο δέκα τετράδια-τσέτουλα του μπακάλη. Τα λιγότερα σχολικά, στο Λύκειο γίνονται αυτόματα και ακριβότερα σχολικά. Γιατί, δε στα ’πα, δεν είμαστε πια παιδιά…

Μάλλον ήμουν πάντα η πιο χάπι μαμά στα τμήματα με σχολικά είδη, όχι μόνον επειδή με γυρίζουν στην παιδική ηλικία μου και στην αναζωογονητική, κατά κάποιον τρόπο, αναμονή της νέας χρονιάς, αλλά και επειδή… μου αρέσουν όλα τα σχολικά. Ψοφάω για μαρκαδόρους που γράφουν στο χαρτί/δέρμα/νερό, για αυτοκόλλητες ετικέτες με μπαρμπαδάκια, για χαλκομανίες, μολύβια με φούντες, καινούργια μαλακά μολύβια 4Β, κασετίνες με ωραία σχέδια και με ουρές γοργόνας, φακέλους με άλλες γοργόνες ή/και με τον καουμπόι Τομ Χανκς, κουτιά με μπογιές, με μπικ, με κοντόχοντρους φωσφοριζέ μαρκαδόρους υπογράμμισης, και κυρίως ψοφάω για τετράδια. Το σπίτι είναι γεμάτο τετράδια, παλιά, ημι-χρησιμοποιημένα των παιδιών, μέχρι και του μεγάλου δηλαδή που έχει τελειώσει το λύκειο δέκα χρόνια και βάλε. Τα χρησιμοποιώ όταν γράφω βιβλίο: κάθε βιβλίο έχει ένα ή δύο μισο-άδεια σχολικά τετράδια, στα οποία σημειώνω πληροφορίες για τις ηρωίδες, για την πλοκή, ιδέες, χρονολογίες και ονόματα, στοιχεία, νούμερα και ό,τι άλλο χρειάζεται ένα βιβλίο. Δεν ξέρω γιατί δεν αγοράζω κάθε φορά ένα καινούργιο τετράδιο για να κάνω τη δουλειά μου, κάποτε μια ψυχαναλύτριά μου είχε πει ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος, να κάνεις την «επένδυση» στο νέο τετράδιο για σένα προσωπικά, σαν καινούργια αρχή. Δεν κρατάω τα μισο-άδεια τετράδια των παιδιών μου για οικονομία, ούτε επειδή περιφρονώ στο βάθος τη δουλίτσα μου, χάρη στην οποία αγοράζουμε όλα αυτά τα τετράδια… απλώς τα λυπάμαι. Είναι όμορφα, με φλαμίνγκο ή λιοντάρια ή σχέδια στα εξώφυλλα, με μεγάλες άσπρες σελίδες που είναι κρίμα να μη γεμίσουν ορνιθοσκαλίσματα. Τους δίνω μια δεύτερη ευκαιρία λοιπόν, αντί να τα βγάλω στην ανακύκλωση. Επειδή τα αγαπάω τα παλιά τετράδια σχεδόν όσο αγαπάω και τα καινούργια.