Γόμες, μολύβια και καπλαντίσματα

Τη λέγαμε σβηστήρα, ή σβήστρα. (Αν και αυτό το τελευταίο το υπογραμμίζει ο αθηναϊκός ορθογράφος). Άλλοι γόμα ή γομολάστιχα. Δεν την είχαμε μόνο για να σβήνουμε τα λάθη στο καθαρό. Εάν ήταν μεγάλη —κόκκινη μέχρι τη μέση για το κοινό μολύβι, και μπλε στο άλλο μισό για τα λάθη από το μπικ—, μπορούσαμε ακόμα και να γράψουμε επάνω της. Ένα όνομα —όχι απαραίτητα το δικό μας—, την ομάδα μας, ένα συγκρότημα. Ή απλώς να τη γεμίσουμε τρυπίτσες με τη μύτη από το στιλό. Μπορούσαμε ακόμη και να τη φέρουμε κοντά στη μύτη μας, για να εισπνεύσουμε εκείνη την τόσο χαρακτηριστική μυρωδιά· μια μυρωδιά που δεν την ξεχνάς, από την πρώτη κιόλας φορά.

Αν πάλι ήταν μικρή, στην άκρη του μολυβιού μας ας πούμε, την έφερνες στο στόμα πού και πού, και τη γευόσουν. Ή πολύ απλά έξυνες μ’ αυτή το κεφάλι σου μπας και σου κατέβει καμιά ιδέα για το πρόβλημα της τριγωνομετρίας — άδικος κόπος. Κάποιες σβηστήρες ήταν στρογγυλές και λεπτές, σαν κέρματα, τελείως badass, ενώ κάποιες άλλες είχαν σχήματα ζώων, ήταν πιο παιδικές, ή μύριζαν έντονα κάτι, ένα φρούτο ή μια άλλη δυνατή μυρωδιά που πλημμύριζε τα ρουθούνια σου για ώρα. Κάποιες, τέλος, ήταν μεγάλες, με δύο επικλινείς άκρες, άσπρες-άσπρες και έτοιμες για πολλή και σοβαρή δουλειά.

Γενικά μιλώντας, οι σβήστρες ήταν μια ολόκληρη ιστορία. Όπως και τα καπλαντίσματα των νέων βιβλίων. Όπως και το προσεκτικό ξύσιμο του μολυβιού. Τι να λέμε.

Ψέματα: είναι. Είναι ακόμα.

Αν κάτι δεν δείχνει να αλλάζει ακόμα και τώρα, φέτος, τη χρονιά που βάζουμε τις βάσεις για την αποίκιση της Σελήνης με το Artemis, είναι τα σχολικά είδη. Καθώς ακόμη είναι μάλλον λίγο νωρίς για να γίνεται το μάθημα στις σχολικές αίθουσες αποκλειστικά και μόνο με υπολογιστές, οπότε όλα τα παραφερνάλια θα φύγουν από τα θρανία —βιβλία, στιλό, μολύβια, ξύστρες, μπλάνκο, τρίγωνα, μοιρογνωμόνια, χάρακες, γόμες, τα τρίμματα της γόμμας, όλα: δεν πειράζει—, τα σχολικά εξακολουθούν να ζουν και να βασιλεύουν. Κι αυτό είναι καλό. Και αμιγώς σεπτεμβριάτικο.

Ο Σεπτέμβριος είναι για τα σχολεία ό,τι τα Χριστούγεννα για τις αργίες όλου του χρόνου: μια εποχή γεμάτη γοητεία και προσδοκίες. Και δώρα, βέβαια. Γιατί τα σχολικά δεν είναι μόνο απαραίτητα: τα σχολικά είναι και ΟΜΟΡΦΑ. Όπως επίσης, κι ας λέει ό,τι θέλει η λέξη, τα σχολικά δεν είναι μόνο για τους μαθητές. Τα σχολικά (τα «είδη γραφείου») είναι για όλους — βασικά, δεν χρειάζεται καν να έχεις «γραφείο» για να αγοράζεις από μια χούφτα κάθε τόσο. Κι εμείς, όπως μάς αρέσει να το κάνουμε κάθε χρονιά, δεν μπορούμε παρά να θυμίσουμε και φέτος —λες και θα το ξεχάσει κανείς: αποκλείεται— ότι ο μήνας που ξεκινά μες στη βδομάδα είναι κατά μακρά παράδοση ο μήνας των σχολικών: των σχολικών ειδών.

Επισκεφτείτε τα βιβλιοπωλεία, όχι για βιβλία αυτά τη φορά (οι νέοι τίτλοι θα αρχίσουν να κυκλοφορούν από τα τέλη του μηνός με αρχές Οκτωβρίου, και θα είναι καλύτεροι από ποτέ), αλλά για σχολικά. Πάρτε για τα παιδιά σας αυτά που χρειάζονται (και ακόμα περισσότερα), πάρτε για τα παιδιά των φίλων σας και των συγγενών σας (μην τσιγκουνευτείτε, δεν αξίζει), και πάρτε και για εσάς, ποτέ δεν είναι αργά για μία ακόμη σβήστρα — ή σβηστήρα — ή γόμα — ή γομολάστιχα. Ξαναζήστε το παρελθόν σας. Δεν μπορείς να το κάνεις πιο εύκολα με κανέναν άλλο τρόπο. Ίσως μόνο τρώγοντας ένα παλαιού τύπου γλυκό, μια πάστα αμυγδάλου ή σεράνο. Μόνο που τα σχολικά, μπορεί να είναι εξίσου γλυκά, αλλά δεν παχαίνουν.

* * *

Κι αν πραγματικά το ’χετε, αν είστε τέτοιος τύπος, ΕΙΔΙΚΑ φέτος κάντε και κάτι ακόμη.

Πηγαίνετε στο βιβλιοπωλείο που προτιμάτε περισσότερο και αγοράστε όσο περισσότερα και όσο πιο φαντασμαγορικά σχολικά μπορείτε: μολύβια, τετράδια, κασετίνες, μαρκαδόρους, ό,τι σάς γυαλίσει καλύτερα — εκεί θα βρείτε τα πάντα. Υπάρχουν ένα σωρό παιδιά που οι γονείς τους δεν μπορούν να τους πάρουν τίποτε. Είναι Ελληνάκια, είναι προσφυγόπουλα, είναι τα παιδιά από την Ουκρανία.

Κάντε τους μια έκπληξη που δεν θα την ξεχάσουν ποτέ. Ούτε εσείς θα την ξεχάσετε.