Διονύσης Σιμόπουλος - Σταμάτης Κριμιζής: Ο τρόπος που αποχαιρετιούνται οι σπουδαίοι επιστήμονες

Τη Δευτέρα 1η Αυγούστου, γύρω στις 12.30 το μεσημέρι, μου τηλεφώνησε ο Διονύσης Σιμόπουλος. «Μάκη, νιώθω ότι τώρα πράγματι με εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου. Έλα όταν μπορείς, να έχουμε την χαρά μιας συζήτησης». Η φωνή του, για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια δοκιμασίας, είχε αποκτήσει εκείνη την αναπόφευκτη χαρακτηριστική χροιά ενός ανθρώπου που έχει πλέον πολύ μεγάλο πρόβλημα.

Συνεννοηθήκαμε ότι θα πάω γύρω στις 5. Πηγαίνοντας προς το σπίτι του σκέφτηκα να ενημερώσω τον Σταμάτη Κριμιζή, έναν άνθρωπο με τον οποίο ο Διονύσης Σιμόπουλος είχε μια πολύ κοντινή και βαθιά σχέση αγάπης και αλληλοεκτίμησης. Μόλις είχε φτάσει στη Χίο. Συμφωνήσαμε ότι, εφόσον ο Διονύσης είχε δυνάμεις, θα τον καλούσαμε να μιλήσουν.

Έφτασα στο σπίτι και πήγα στην κρεβατοκάμαρα που ήταν μόνιμα πλέον ξαπλωμένος. Για αρκετά λεπτά μιλήσαμε για διάφορα θέματα, από το βιβλίο «Το αλάτι μιας ζωής» μέχρι την αποστολή Parker Solar Probe στον Ήλιο, και καταλήξαμε να συζητάμε για το τηλεσκόπιο Webb και τι εικόνες μπορεί να στείλει στο μέλλον «τις οποίες δυστυχώς δεν θα προλάβω να τις δω», όπως είπε. «Ποιες είναι οι φωτογραφίες που θα ήθελες περισσότερο να δεις, Διονύση μου;». «Όλες φυσικά. Όμως περισσότερο αυτές που θα έχουν μέσα μαύρες τρύπες. Δεν πειράζει, θα τις δουν τα εγγόνια μου»…

Εκείνη τη στιγμή τον ρώτησα αν θέλει να πάρουμε στο τηλέφωνο τον κύριο Κριμιζή στη Χίο. «Όχι. Δεν θέλω να με ακούσει στα χάλια που είμαι».

Δεν επέμεινα και συνεχίσαμε τη συζήτηση, πλέον για το παγκόσμιο συνέδριο διαστημικής επιστήμης, Cospar Athens, που έγινε λίγες μέρες πριν στην Αθήνα και δεν μπόρεσε να παραβρεθεί.

Ξαφνικά μου λέει με λίγο πιο δυνατή φωνή «Έλα πιο κοντά μου. Πάρε τον Σταμάτη και βάλε ανοιχτή ακρόαση».

Τον κάλεσα από το κινητό μου, του είπα πού βρισκόμαστε και ότι ο Διονύσης θέλει να του μιλήσει… «Σταμάτη μου, ο Διονύσης είμαι. Συγχώρεσέ μου τη χάλια φωνή, αλλά δεν είμαι καλά. Ήθελα όμως να σου μιλήσω. Είμαστε σε ανοιχτή ακρόαση και οι τρεις…»

Δεν έκαναν καμία απολύτως αναφορά στην αρρώστια του Διονύση και αμέσως άρχισαν να συζητούν για το Cospar Athens. Έλεγαν και οι δύο πόσο χαρούμενοι ήταν που πήγε εξαιρετικά και για τις σπουδαίες ανακοινώσεις που έγιναν σε αυτό. Μετά συζήτησαν και για τις σημαντικές εξελίξεις γενικά στην επιστήμη τους…

Είχε περάσει περίπου μισή ώρα όταν ξαφνικά ο Διονύσης Σιμόπουλος είπε «Σταμάτη μου, θέλω να σου πω ότι σε ευχαριστώ πολύ για όλα…». «Εγώ σε ευχαριστώ για όλα όσα μας έχεις προσφέρει»…

Από εκείνη τη στιγμή άρχισαν να ευχαριστούν ο ένας τον άλλον με έναν τρόπο που δεν έχω ξαναδεί και ξανακούσει. Η λέξη «ευχαριστώ» έβγαινε μέσα από τα βάθη της καρδιάς τους, αλλά το κυριότερο ήταν ότι ο ένας ευχαριστούσε τον άλλο για την συνεισφορά του στην Επιστήμη. Η Επιστήμη ήταν αυτή γύρω από την οποία εξέφραζαν τις βαθιές τους ευχαριστίες ο Διονύσης Σιμόπουλος και ο Σταμάτης Κριμιζής ο ένας προς τον άλλον.

Ένιωσα ότι ήμουν μάρτυρας στη διαδικασία ενός περήφανου και ανώτερου αποχαιρετισμού…

Δεν έχω ιδέα πόσο κράτησε αυτό, αλλά μάλλον τρία με τέσσερα λεπτά… «Σταμάτη, θέλω να είναι δικό μου το τελευταίο ευχαριστώ». Ο Σταμάτης Κριμιζής ακούστηκε να βουρκώνει «Εντάξει Διονύση μου, Αντίο λοιπόν». «Αντίο»

Ο τρόπος που αποχαιρετιούνται οι σπουδαίοι επιστήμονες…

Κατάλαβα ότι παρατηρούσα την προετοιμασία ενός περήφανου και ανώτερου θανάτου.

σ.σ.: Επί χρόνια, ο Διονύσης Σιμόπουλος μου ζητούσε να του μιλάω στον ενικό, όμως ποτέ δεν τα είχα καταφέρει και πάντα έκανα αυτό το αστείο πήγαινε-έλα μεταξύ πληθυντικού και ενικού μέσα στην ίδια πρόταση. Οι δύο φορές στις οποίες του μίλησα μόνο στον ενικό είναι σε αυτή τη συνάντηση και στην τελευταία μας που με κάλεσε λίγες ώρες πριν πεθάνει. Τη δεύτερη φορά το παρατήρησε χαμογελώντας «επιτέλους μου μιλάς στον ενικό».