Πέθανε σε ηλικία 78 ετών ο γνωστός ηθοποιός, χορευτής και ραδιοφωνικός παραγωγός Κωνσταντίνος Τζούμας, ένας άνθρωπος που αν μη τι άλλο ξεχώριζε με την ψιλόλιγνη, καλοντυμένη, ευγενική φιγούρα του όταν περπατούσε στους δρόμους της Αθήνας.
Με το χαρακτηριστικό του χιούμορ είχε πει μάλιστα σε άσχετο χρόνο σχετικά με τον θάνατο «Η διαθήκη μου θα έχει μέσα αέρα κοπανιστό! Δεν έχει μείνει τίποτα! Δεν θα βρουν απολύτως τίποτα. Θα είναι αυτό που περίμενες να… αλλά δεν…».
Του άρεσε να συζητά για την περίοδο που έζησε στην Νέα Υόρκη, την Τζάκι Ωνάση, το μαγάζι της συζύγου του Ιζαμπέλας, τα παιδικά του χρόνια στον Πειραιά, τα βιβλία που διάβαζε, τις ταινίες που έβλεπε, να σχολιάζει περαστικούς ή να κάνει κομπλιμέντα σε καλοντυμένους ανθρώπους. Κυκλοφορούσε μάλιστα η φήμη ότι στο στέκι του το Καφέ «Φίλιον» βαθμολογούσε τις περαστικές κοπέλες ή ότι κάποια στιγμή είπε σε κάποια κακοντυμένη κυρία «Φωνάξτε την αστυνομία μόδας». Πολλά από αυτά βέβαια συνόδευαν τον αστικό μύθο που λεγόταν Κωνσταντίνος Τζούμας.
Το αντίο του Άγγελου Παπαδημητρίου
Το αντίο στον Κωνσταντίνο Τζούμα είπε μέσα από ανάρτησή του ο Άγγελος Παπαδημητρίου, με τον οποίο ήταν στενός φίλος.
Σε ανάρτησή του στο Facebook, έγραψε: «Αντίο βρε Κωνσταντίνε» προσθέτοντας μία φωτογραφία του ηθοποιού από το 2021, όπως σημείωσε.
Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε στις ταινίες: Happy Day,Γλυκιά Συμμορία, Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, Ελευθέριος Βενιζέλος 1910 – 1927, Ακροπόλ, Οι απέναντι, Ρεμπέτικο, Ο δράκουλας των Εξαρχείων. Στο θέατρο έχει πρωταγωνιστήσει σε έργα όπως Περιμένοντας τον Γκοντό, Ο φίλος μου ο Λευτεράκης, «Εγώ δεν…» και Κ. Π. Καβάφης Αυτοβιογραφούμενος.
Στην τηλεόραση έχει κάνει guest εμφανίσεις στις σειρές: Οι Απαράδεκτοι, Οι Τρεις Χάριτες,Οι Μεν και οι Δεν και Δύο Ξένοι.
Κωνσταντίνος Τζούμας: Τα πρώτα του χρόνια
Ο Κωνσταντίνος Τζούμας γεννήθηκε στον Πειραιά το 1944. Σε ηλικία 11 ετών έστηνε στο σπίτι παραστάσεις που σατίριζαν την αγγλική κοινωνία, με αποχρώσεις από το καυστικό ύφος του Οσκαρ Ουάιλντ. Σε ηλικία 15 ετών έχασε τη μητέρα του. Αρχισε να βγαίνει τα βράδια, να χορεύει ροκ εντ ρολ, να αλητεύει, να μαθαίνει μπιλιάρδο και την τέχνη της επιβίωσης. Ο Κωνσταντίνος Τζούμας είχε πει σε συνέντευξή του για τα σχολικά του χρόνια: «Ήμουν άτακτος και έφυγα. Εν μέσω της Τρίτης Γυμνασίου, πέθανε η μητέρα κι εγώ έχασα κάθε ενδιαφέρον για τα μαθήματα. Γιατί, έχω την εντύπωση, ότι ό,τι έκανα το έκανα για εκείνη. Για να της αρέσω. Με είχε ξεχωρίσει από τις δύο αδελφές μου, ήμουν το μόνο αγόρι, και είχα και το όνομα ενός αγαπημένου της συγγενή που πέθανε στη Νέα Υόρκη».Οταν ανακοίνωσε στον πατέρα του πως ήθελε να γίνει ηθοποιός, εκείνος απάντησε: «Για νέο μού το λες; Το έχω καταλάβει».
Σπούδασε υποκριτική στη σχολή Θεοδοσιάδη και, όταν πια το 1971 ταξίδεψε έως το Μανχάταν συμμετέχοντας σε περιοδεία με τη Ζουζού Νικολούδη, αποφάσισε να μείνει μόνιμα εκεί, μέχρι και το 1975. Συνήθιζε να λέει σε συνεντεύξεις του ότι «έφτασα στο Μανχάταν το χειμώνα του 1971, με τριάμισι δολάρια στην τσέπη. Και έζησα εκεί τέσσερα χρόνια, ως έρμαιο... Για μεγάλο χρονικό διάστημα πόζαρα ως γυμνό μοντέλο για φωτογράφους ή ζωγράφους σε art schools. Ήταν το ευκολότερο, γιατί αν σου ζητάνε άψογα αγγλικά για μια δουλειά… δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Τα κόκαλά μου ξαφνικά έγιναν έργο τέχνης. Δεν είναι και λίγο, μια χαρά. Κυκλοφορούσα με την ακτινογραφία μου υπό μάλης...Οι μέρες της Νέας Υόρκης με έμαθαν να μην κάνω θέμα τον εαυτό μου, να μη νομίζω ότι είμαι το κέντρο του Σύμπαντος. Η Νέα Υόρκη μου τα έμαθε αυτά. Εδώ είσαι ψηλός, λεπτός, ξεχωρίζεις… Εκεί είσαι σαν ένας από τους υπόλοιπους και πρέπει να επιβιώσεις».
Τα περιγράφει στο βιβλίο «Πανωλεθρίαμβος» για τις ερωτικές περιπέτειες, τις γνωριμίες, τα ξενύχτια, τα κλαμπ. Στο διάσημο κλαμπ Max’s Kansas City έβλεπε, λέει, κάθε βράδυ τον Αντι Γουόρχολ με την ίδια Polaroid ντυμένο με μπλέιζερ, τζιν και άσπρο πουκάμισο και την περούκα που κουνιόταν στο κεφάλι του. Εκεί οι Ρόλινγκ Στόουνς, η Μπιάνκα Τζάγκερ, ο Τενεσί Ουίλιαμς που έτρωγε με την Κάντι Ντάρλινγκ, μια τραβεστί που ισχυριζόταν ότι ήταν η καλύτερη Μπλανς Ντιμπουά. «Εγώ ακόμη δεν ήξερα τον όρο τραβεστί…».
Η επιστροφή στην Ελλάδα
Στην Αθήνα τον έφερε ο Παντελής Βούλγαρης για το «Happy day». Επαιξε το 1975 και στον «Ερωτόκριτο» του Γιώργου Χριστοδουλάκη. Δεν σκέφτηκε να ξαναφύγει. «Η Ελλάδα είναι απατηλή κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Ετσι έμεινα» είχε πει σε συνέντευξη του. Επειτα παρουσιάστηκε ο Χατζιδάκις και η παράσταση στη Λυρική «Διδώ και Αινείας», ο Νίκος Νικολαΐδης και το σινεμά.
«Το καλοκαίρι τι θα κάνεις;» με ρώτησε ο Παντελής. Ηταν Μάιος. «Θα έρθεις στην Ελλάδα;». Του λέω «ναι». «Θέλεις να συνεργαστούμε σε κάτι;». «Σε τι;» τον ρωτώ. «Κάνω μια ταινία που λέω να την ονομάσω Happy day». «Α» λέω «και αγγλικός τίτλος!; Τι!;». «Στη Μακρόνησο» μου λέει εκείνος. Χα χα χα χα! Το δικό μου μυαλό αλλού! «Ε, Happy day κατ’ ευφημισμόν» συνέχισε ο Παντελής. Γιατί έτσι το ονόμαζαν τότε. Μια επίσκεψη της Φρειδερίκης, ένα βιβλίο του Φραγκιά, «Λοιμός», η Δεξιά, η Αριστερά, μνήμες, μαρτυρίες σκόρπιες».
Η περιπέτεια με τον καρκίνο το 2004
Ο Κωνσταντίνος Τζούμας είχε δηλώσει για την περιπέτεια της υγείας του σε παλαιότερη συνέντευξη: «Είδα τους Ολυμπιακούς από τον Ευαγγελισμό με τον ορό στην φλέβα μέσα, κάνοντας χημειοθεραπεία. Ξεκίνησα μέσα Ιουλίου και πήγε μέχρι αρχές Δεκεμβρίου. Και μετά το ξέχασα. Ήταν σαν όνειρο. Δεν ήταν το καλύτερο, αλλά όχι και το χειρότερο γιατί μου προέκυψε ένα είδος ξανακοιτάγματος της ζωής».
Τελευταία του ταινία το 2017 μαζί με τον Σταύρο Τσιώλη ο οποίος, ολοκλήρωσε μια άτυπη τριλογία «Γυναικών», που ξεκίνησε απρόσμενα με το «Παρακαλώ Γυναίκες Μη Κλαίτε» το 1992 και συνεχίστηκε θριαμβευτικά με το «Ας Περιμένουν οι Γυναίκες» το 1998.
Η ειρωνεία ήταν ότιη ταινία «Γυναίκες Που Περάσατε Από Δω» ήταν το κύκνειο άσμα τόσο του Κωνσταντίνου Τζούμα στον κινηματογράφο όσο και του Σταύρου Τσιώλη.
8°
