Επέτειος: Το κατέβασμα της σβάστικας από την Ακρόπολη με τα λόγια των Γλέζου και Σάντα

Ογδονταένα χρόνια πέρασαν από το βράδυ της 30ης Μαΐου του 1941, όταν δύο νέοι τότε αποφάσισαν να ανέβουν στην Ακρόπολη και να κατεβάσουν την ναζιστική σημαία με τη σβάστικα από τον Ιερό Βράχο. Οι Μανώλης Γλέζος και Απόστολος Σάντας παρέμεναν άγνωστοι για πολύ καιρό αλλά έμειναν στην ιστορία για μία εκ των σπουδαιότερων πράξεων ηρωισμού κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής.

Όπως ανακοινώνει, δια των λογοκριμένων εφημερίδων, ο Γερμανός φρούραχος:

«Κατά την νύκτα της 31ην Μαΐου υπεξηρέθη η επί της Ακροπόλεως κυματίζουσα γερμανική πολεμική σημαία παρ’ αγνώστων δραστών. Διενεργούνται αυστηραί ανακρίσεις. Οι ένοχοι και συνεργοί αυτών θα τιμωρώσι δια της ποινής του θανάτου».

Φυσικά, οι «ένοχοι» δεν συνελήφθησαν ποτέ αλλά τα ονόματά τους έγιναν γνωστά σε όλη την Ελλάδα. Μανώλης Γλέζος και Απόστολος Σάντας. Δύο δεκαετίες μετά, στις 30 Μαΐου του 1961 ο Σάντας αφηγείται σε Έλληνες και ξένους δημοσιογράφους τις λεπτομέρειες αυτής της παράτολμης και γεμάτης συμβολισμό κίνησης.

«ΤΟ ΒΗΜΑ» της 31ης Μαΐου 1961 γράφει:

«Με τον Μανώλη Γλέζο συνεδέετο δια στενής φιλίας και από των πρώτων ημερών της Κατοχής είχον καταλήξει εις την απόφασιν να προξενήσουν ένα οιοδήποτε σαμποτάζ εις τους Γερμανούς. Μίαν ημέραν, βλέποντες από το Ζάππειον να κυματίζει επί της Ακροπόλεως η γερμανική σημαία – η οποία δεν υπεστέλλετο ούτε την νύκτα, – συνέλαβον την ιδέαν να επιχειρήσουν να την καταβιβάσουν».

Το χρονικό της ηρωικής πράξης

Όπως αποκάλυψε ο Σάντας, οι δύο φίλοι αποφάσισαν ένα απόγευμα να προβούν στην παράτολμη αυτή πράξη. Έτσι, λοιπόν, επισκέφθηκαν την Μπενάκειο Βιβλιοθήκη και μελέτησαν σε βάθος ένα σχεδιάγραμμα της Ακρόπολης.

Στη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια ανακάλυψαν όλες τις σπηλιές και τις τρύπες της Ακρόπολης. Γρήγορα, αντιλήφθηκαν ότι η μόνη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσουν για να μην γίνουν αντιληπτοί από τους Γερμανούς φρουρούς ήταν μέσω του Πανδρόσειου Άντρου.

«Εις την βορειοδυτικήν πλευράν της Ακροπόλεως ανεκάλυψαν μίαν οπήν εκ της οποίας εκκινούσε μία σχισμή του εδάφους, η οποία κατέληγεν εις ένα άνοιγμα προ του Ερεχθείου. Η οπή ήτο καλυμμένη με τάβλες, εις την σχισμήν δε υπήρχαν μαδέρια, τα οποία είχον τοπεθετηθή εικεί παλαιότερα κατά την εκτέλεσιν εργασιών».

Ανήμερα της ηρωικής τους πράξης πληροφορήθηκαν από το ραδιόφωνο ότι η Κρήτη είχε πέσει. Οι Γερμανοί με προκηρύξεις κόμπαζαν για το κατόρθωμά τους. Οι δύο νέοι αποφάσισαν να δράσουν το ίδιο βράδυ.

«Οι δύο φίλοι, την νύκτα της 30ης Μαΐου του 1941, περί την ενάτην βραδυνήν, εξεκίνησαν από την πλατείαν Ελευθερίας, ενώ η κυκλοφορία επετρέπετο μόνον μέχρι της 11ης. Δεν ήσαν ωπλισμένοι και μόνον ο Σάντας είχε μαζί του ένα μαχαίρι. Όταν έφθασαν εις την Ακρόπολιν, άκουσαν τους Γερμανούς φρουρούς να διασκεδάζουν μετά γυναικών εις το φυλάκιον. Παραμέρισαν τις τάβλες και άρχισαν να αναριχώνται δυσκόλως εις την σχισμήν επί είκοσι, περίπου, λεπτά. Όταν έφθασαν επί του βράχου και αφού εβεβαιώθησαν ότι δεν υπήρχε Γερμανός εις την παραπλευρώς του ιστού ευρισκομένην σκοπιάν, ήρχισαν τας προσπαθείας των διά την καταβίβασιν της σημαίας. Το εγχείρημα ήτο εξαιρετικώς δύσκολον και διήρκεσεν επί μίαν περίπου ώραν, διότι η σημαία ήτο στερεά προσδεδεμένη με συρματόσχοινο», περιγράφει η εφημερίδα μεταφέροντας τα λόγια του Σάντα.

«Καθώς πλησιάζαμε στην σημαία», λέει ο Σάντας χρόνια αργότερα, «ρίχναμε πετραδάκια προς τη σκοπιά, ώστε να προκαλέσουμε την αντίδραση του φρουρού – αν υπήρχε. Δεν ήταν εκεί. Διασκέδαζε στα Προπύλαια κι αυτός. Με μικρά  άλματα φθάσαμε στη σημαία. Αυτή ήταν δεμένη μ’ ένα συρματόσχοινο σ’ ένα ψηλό ιστό. Λύσαμε το συρματόσχοινο και προσπαθήσαμε να την κατεβάσουμε. Όμως αυτή σκάλωσε σε κάποιους κόμπους, που δημιουργούσαν πάνω στον ιστό τρία συρματόσχοινα δεμένα με στρόφιγγες. Οι άκρες τους ήταν δεμένες στο έδαφος. Ήταν κάτι σαν γαϊτανάκι.

»Κάναμε μια προσπάθεια να ανεβούμε στον ιστό να τραβήξουμε τη σημαία. Αλλά αυτός ήταν λείος και γλιστρούσαμε.  Ήταν αδύνατο να στηριχτούμε πάνω του παρ’ όλο που είμασταν νέα και γερά παιδιά. Φθάσαμε ως τη σημαία, τη γαντζώναμε, την τραβούσαμε, αλλ’ αυτή δεν κατέβαινε. Είχαμε ιδρώσει πολλές φορές. Στο μεταξύ η ώρα περνούσε, η κυκλοφορία θα πρέπει να είχε σταματήσει κι εμείς σκεφτόμασταν ότι μπορεί από ώρα σε ώρα να ερχόταν ο φρουρός προς τη σκοπιά του. Τι θα κάναμε; Φυσικά δεν μας πέρασε η ιδέα να φύγουμε άπρακτοι. Αποφασίσαμε να σπάσουμε τα συρματόσχοινα. Με τα χέρια και με το μαχαιράκι ξεσφίξαμε τους στρόφιγγες και σπάσαμε το ένα μετά το άλλο τα συρματόσχοινα. Όταν έσπασαν τα συρματόσχοινα, έπεσε μόνη της η σημαία και μας κουκούλωσε. Ήταν μεγάλη. Είχε 3-4 μέτρα μήκος και δύο μέτρα πλάτος. Κόψαμε με το μαχαιράκι δύο κομμάτια από τον αγκυλωτό σταυρό, πήρε ο καθένας από ένα ενώ την υπόλοιπη σημαία την κάναμε ένα μπόγο. Ήταν 12:30’ μετά τα μεσάνυχτα.(…) Την πετάξαμε σ΄ένα λάκκο. Ακούσαμε ένα “μπουμ”, ρίξαμε χώμα και πέτρες, για να τη θάψουμε» και συνέχισε:

«Ανοίξαμε την πορτούλα του τείχους, έρποντας περάσαμε στο αλσύλιο, ύστερα πηδήσαμε τα συρματοπλέγματα και βρεθήκαμε στα σκαλία της Πλάκας».

Με γρήγορες και προσεκτικές κινήσεις έφθασαν στην Αδριανού, από εκεί στην πλατεία Μητροπόλεως, κι από εκεί  στην πλατεία του Ψυρρή.

«Καταλήξαμε στο σπίτι μου, που ήταν στη διασταύρωση Κολωνού και Πειραιώς. Δεν πέσαμε σε περίπολο. Μόνο στην πλατεία Μητροπόλεως, όπου υπήρχε ένα Δημόσιο Ταμείο μάς είδε ο φρουρός αστυφύλακας. Μας φώναξε: “Αλτ”. Έριξε πάνω μας το φανάρι του. Σταματήσαμε. Μας πλησίασε:

– Πού πάτε; Ποιοι είστε, πώς κυκλοφορείτε τέτοια ώρα;

Δικαιολογηθήκαμε ότι ήμασταν φοιτητές, ότι βρεθήκαμε σ’ ένα φιλικό σπίτι και καθυστερήσαμε.

– Καλά πηγαίνετε, αλλά προσέξτε μη σας πιάσει καμιά γερμανική περίπολος.

Αργότερα έμαθα ότι ο αστυφύλακας αυτός πέρασε στο αντάρτικο και σκοτώθηκε»

Το ξημέρωμα της ηρωικής πράξης

«Όταν ξημέρωσε, είδαμε τον κόσμο ν’ ανεβαίνει στις ταράτσες να κοιτάζει προς την Ακρόπολη και να ψιθυρίζει. Άλλος έλεγε, ότι οι Γερμανοί φεύγουν, άλλος, ότι έκαναν απόβαση οι Εγγλέζοι, πολλές διαδόσεις. Εμείς είχαμε μια τρομακτική συγκίνηση. Τελικά τόπα στον πατέρα μου. Έβγαλα και το κομμάτι της σημαίας και το ‘δειξα. Εκείνος τρόμαξε. Δυστυχώς τα κομμάτια της σημαίας τάκαψαν οι μανάδες μας, όταν έβγαλαν την ανακοίνωση οι Γερμανοί. Όταν κατεβάσαμε τη σημαία αφήσαμε πάνω στον ίστο τα αποτυπώματα των χεριών μας. Κι αυτό για να μην ενοχοποιηθούν οι φύλακες του Μουσείου της Ακροπόλεως. (…) Πραγματικά τους έπιασαν και τους άφησαν, αφού διεπίστωσαν, ότι δεν ήταν δικά τους, τα δακτυλικά αποτυπώματα, που βρέθηκαν στον ιστό.

»Είπαμε να πάμε στην Ακρόπολη να κατεβάσουμε τη σημαία και το κάναμε. Αποφασίσαμε: Ή θα κατεβάσουμε τη σημαία ή θα πεθάνουμε. Τέτοια απόφαση πήραμε. Ξέραμε. Ότι για να προσπαθήσουμε να πάρουμε από τόσους σκληρούς πολεμιστές τη σημαία τους ήταν μεγάλο πράγμα, ήταν θέμα θανάτου. Όταν μπήκαμε στο ξεροπήγαδο, αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε. Ύστερα σφύξαμε τα χέρια. Και προχωρήσαμε σαν παιδιά του Ελληνικού λαού να κάνουμε το καθήκον μας».

Γλέζος: Προτιμούσα να μείνω άγνωστος

Ο Μανωλης Γλέζος στάθηκε, μιλώντας το 1976, στη δημοσιοποίηση των ονομάτων τους που έγινε αργότερα.

«Πρόθεση μας ήταν να μείνουμε άγνωστοι, να μη μάθει κανένας ποιο πραγμάτωσαν αυτό το γεγονός. Η δημοσιότητα, που δόθηκε στο θέμα αυτό ήταν ανεξάρτητη από τη θέλησή μας. Δεν επιδιώκει κανείς ένα όφελος επιχειρώντας ή πραγματώνοντας μια πράξη. Δεν καταθέτει σε μια Τράπεζα ελπίζοντας σε είσπραξη τόκων και επιτοκίων.

»Η σκέψη, που κυριάρχησε μέσα μας, όταν η κυβέρνηση και οι άλλοι εγκατέλειπαν το Ελληνικό έδαφος, ήταν να δείξουμε ότι ο αγώνας συνεχίζεται. Επιλέξαμε τη μέρα, που θα κατεβάζαμε τη σημαία, ακριβώς όταν οι γερμανοί ανήγγειλαν θριαμβευτικά την κατάληψη της Κρήτης και κάθε αντίσταση είχε σταματήσει σ΄ολη τη χώρα. Όμως η Ελληνική αντίσταση έχει να εμφανίσει κι άλλα σημαντικά περιστατικά, όπως των τριών παιδιών του Υμηττού, των εκτελέσεων στην Καλλιθέα. Η αντίσταση δεν έχει αναγνωρισθεί από το κράτος. Δεν υπάρχει μια επιγραφή στον ομαδικό τάφο των εκτελεσμένων που είναι στο Γ’ Νεκροταφείο. Δεν υπάρχει η μέρα της Αντίστασης, όπως η 25η Μαρτίου, η 28η Οκτωβρίου».

Το μήνυμα του Νίκου Δένδια

«Το κατέβασμα της σημαίας της ναζιστικής Γερμανίας στην Ακρόπολη από Μ. Γλέζο - Λ. Σάντα ήταν μία από τις πρώτες και πλέον εμβληματικές πράξης αντίστασης», ανέφερε σε μήνυμά του στο Twitter ο υπουργός Εξωτερικών.