Σύνδρομο Μινχάουζεν: Ο Ανδρέας Ηλιάδης κατέθεσε ότι υποπτεύθηκε τη Ρούλα Πισπιρίγκου - Τι του είπαν οι νοσηλεύτριες για τη συμπεριφορά της κατηγορούμενης.
Ότι η Ρούλα Πισπιρίγκου πάσχει από το σύνδρομο Μινχάουζεν υποπτεύθηκε ο εντατικολόγος, Ανδρέας Ηλιάδης, κατά τη διάρκεια της περιόδου που η 9χρονη Τζωρτζίνα νοσηλευόταν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου.
Συγκεκριμένα, ο κ. Ηλιάδης είπε στην κατάθεσή του, ότι η συμπεριφορά της Ρούλας ήταν απαθής και ότι η κατηγορούμενη δεν ενδιαφερόταν για την υγεία της Τζωρτζίνας. «Ένιωσα από τη μητέρα ότι υπήρχε μία διαφοροποίηση στο συναίσθημά της, σαν να παρακολουθούσε το τι συνέβαινε στην κόρη της σαν τρίτο πρόσωπο, ως θεατής. Ακόμα και οι νοσηλεύτριες παρατήρησαν τη συμπεριφορά αυτή και μου το είπαν», κατέθεσε ο Ανδρέας Ηλιάδης και πρόσθεσε: «Περνώντας οι ημέρες και βλέποντας τη συμπεριφορά αυτής της μητέρας, μου πέρασε από το μυαλό μήπως συντρέχει η περίπτωση Μινχάουζεν. Με αυτό το σύνδρομο, μια μητέρα μπορεί να προκαλέσει ακόμα και τον θάνατο του παιδιού της».
Σε ερώτηση της ανακρίτριας γιατί ζήτησε από τη Ρούλα Πισπιρίγκου να βιντεοσκοπεί τις κρίσεις της Τζωρτζίνας, ο γιατρός απάντησε: «Κανένας γιατρός ή νοσηλευτής της μονάδας δεν είδε τη μικρή να κάνει όλα αυτά τα επεισόδια που έλεγε η μητέρα. Όσο ήταν υπό την προστασία μας, δεν παρουσίαζε τίποτα η μικρούλα. Η μητέρα της Τζωρτζίνας ναι μεν τράβηξε τρία βίντεο, αλλά σε αυτά φαίνεται εναλλάξ, πότε η μικρή και πότε το μόνιτορ και σε πολύ γρήγορη κίνηση. Με αυτόν τον τρόπο δεν είναι δυνατόν ο γιατρός να καταλάβει αν πρόκειται περί επεισοδίων σπασμών γιατί η κάμερα δεν εστιάζει τουλάχιστον για δύο λεπτά στον ασθενή».
Σε άλλο σημείο της κατάθεσής του ο κ. Ηλιάδης ανέφερε: «Η μητέρα, τον Απρίλιο του 2021 έτυχε να ακούσει τη συνομιλία μου για την ιατροδικαστή, αλλά και τις ανησυχίες και τις υποψίες μου. Μετά ήρθε στο γραφείο μου με τον σύζυγό της και μου ανέφεραν ότι δεν επιθυμούν να ασχοληθώ με κάτι που δεν έχει σχέση με το ιατρικό κομμάτι της διαδικασίας και να παραμείνω αυστηρά στο ιατρικό κομμάτι.
» Εγώ συμφώνησα και ζήτησα και συγγνώμη. Μετά ενδόμυχα πίστευα ότι θα ερχόταν ο πατέρας να με ρωτήσει κάτι, αν υποπτεύομαι κάτι από τη στιγμή που έβλεπε κινήσεις από εμένα, όσον αφορά στην υγεία του παιδιού του, πράγμα που δεν έκανε ποτέ», κατέληξε ο κ. Ηλιάδης.
Σύνδρομο Μινχάουζεν - Ανδρέας Ηλιάδης: «Ο πατέρας έδειχνε περισσότερο ενδιαφέρον»
Σύμφωνα με τον Ανδρέα Ηλιάδη ο πατέρας της Τζωρτζίνας έδειχνε περισσότερο ενδιαφέρον για την υγεία του παιδιού, σε αντίθεση με τη μητέρα που ήταν απαθής.
«Ο πατέρας ρωτούσε αν μπορεί να γίνει κάτι επιπλέον για τη μικρή, δηλαδή μια εγχείρηση, ενώ από τη μητέρα δεν υπήρχε το ίδιο ενδιαφέρον. Συνήθως ο πατέρας συζητούσε, ενώ εκείνη απλά άκουγε και μάλιστα, σε μία από τις συναντήσεις μας στο γραφείο μου, μού έκανε εντύπωση ότι αντί η μητέρα να ρωτάει για το δικό της παιδί, με ρωτούσε για τα παιδιά που έχω σε φωτογραφία πίσω από το γραφείο μου και αντιμετώπισαν παρόμοια προβλήματα», κατέθεσε ο κ. Ηλιάδης, σύμφωνα με το Star.
Σύνδρομο Μινχάουζεν: Τι είναι και ποια η αιτία
Σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου ή αλλιώς πλασματική διαταραχή που επιβάλλεται σε άλλο άτομο, είναι μια κατάσταση κατά την οποία ένας φροντιστής δημιουργεί την εμφάνιση προβλημάτων υγείας σε ένα άλλο άτομο, συνήθως στο παιδί του. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τραυματισμό του παιδιού ή αλλαγή διαγνωστικών δειγμάτων. Στη συνέχεια, ο φροντιστής παρουσιάζει το άτομο ως άρρωστο ή τραυματισμένο. Μόνιμος τραυματισμός ή θάνατος του θύματος μπορεί να συμβεί ως αποτέλεσμα της διαταραχής. Η συμπεριφορά εμφανίζεται χωρίς συγκεκριμένο όφελος για τον φροντιστή.
Η αιτία του συνδρόμου Μινχάουζεν δι' αντιπροσώπου είναι άγνωστη. Το πρωταρχικό κίνητρο μπορεί να είναι να κερδηθεί η προσοχή και η χειραγώγηση των γιατρών. Οι παράγοντες κινδύνου για το σύνδρομο περιλαμβάνουν επιπλοκές που σχετίζονται με την εγκυμοσύνη και μια μητέρα που κακοποιήθηκε ως παιδί ή έχει πλασματική διαταραχή που έχει επιβάλει στον εαυτό της (σύνδρομο Μινχάουζεν). Η διάγνωση υποστηρίζεται όταν η απομάκρυνση του παιδιού από τον φροντιστή έχει ως αποτέλεσμα τη βελτίωση των συμπτωμάτων ή η βιντεοπαρακολούθηση χωρίς τη γνώση του φροντιστή προκαλέσει ανησυχίες. Όσοι επηρεάζονται από τη διαταραχή έχουν υποστεί μια μορφή σωματικής κακοποίησης και ιατρικής παραμέλησης.
Η διαχείριση του συνδρόμου Μινχάουζεν δι' αντιπροσώπου μπορεί να απαιτεί την τοποθέτηση του παιδιού σε ανάδοχη φροντίδα. Δεν είναι γνωστό πόσο αποτελεσματική είναι η θεραπεία για το σύνδρομο. Υποτίθεται ότι μπορεί να λειτουργήσει για όσους παραδέχονται ότι έχουν πρόβλημα. Ο επιπολασμός του συνδρόμου Μινχάουζεν δι' αντιπροσώπου είναι άγνωστος, αλλά φαίνεται να είναι σχετικά σπάνιος. Πάνω από το 95% των περιπτώσεων αφορά τη μητέρα ενός ατόμου.
Η πρόγνωση για τον φροντιστή είναι κακή. Ωστόσο, υπάρχει μια αυξανόμενη βιβλιογραφία σχετικά με πιθανές διαδικασίες θεραπείας.
Η πάθηση ονομάστηκε για πρώτη φορά, ως «σύνδρομο Μινχάουζεν δι' αντιπροσώπου», το 1977 από τον Βρετανό παιδίατρο Ρόι Μίντοου. Ορισμένες πτυχές του συνδρόμου μπορεί να αντιπροσωπεύουν εγκληματική συμπεριφορά.
Στο σύνδρομο Μινχάουζεν δι' αντιπροσώπου, ένας φροντιστής κάνει ένα εξαρτώμενο άτομο να φαίνεται ψυχικά ή σωματικά άρρωστο για να κερδίσει την προσοχή. Για να διαιωνίσει την ιατρική σχέση, ο φροντιστής παραποιεί συστηματικά τα συμπτώματα, κατασκευάζει ενδείξεις, χειραγωγεί εργαστηριακές εξετάσεις ή ακόμη και σκόπιμα βλάπτει το εξαρτώμενο άτομο (π.χ. με δηλητηρίαση, ασφυξία, μόλυνση, σωματική βλάβη). Μελέτες έχουν δείξει ένα ποσοστό θνησιμότητας μεταξύ έξι και δέκα τοις εκατό, καθιστώντας την ίσως την πιο θανατηφόρα μορφή κατάχρησης.
Σε μια μελέτη, η μέση ηλικία του προσβεβλημένου ατόμου κατά τη στιγμή της διάγνωσης ήταν τα 4 έτη. Λίγο πάνω από το 50% ήταν ηλικίας 24 μηνών ή μικρότερης ηλικίας και το 75% ήταν κάτω των έξι ετών. Η μέση διάρκεια από την έναρξη των συμπτωμάτων έως τη διάγνωση ήταν 22 μήνες. Μέχρι τη στιγμή της διάγνωσης, το 6% των προσβεβλημένων ατόμων ήταν νεκρά, κυρίως από άπνοια (ένα κοινό αποτέλεσμα πνιγμού ) ή ασιτία, και το 7% είχε μακροχρόνιο ή μόνιμο τραυματισμό. Περίπου οι μισοί από τους πληγέντες είχαν αδέρφια. Το 25% των γνωστών αδερφών ήταν νεκρά και το 61% των αδερφών είχε συμπτώματα παρόμοια με τα προσβεβλημένα ή που ήταν πάντως ύποπτα. Η μητέρα ήταν ο θύτης στο 76,5% των περιπτώσεων, ο πατέρας στο 6,7%.
Τα περισσότερα περιστατικά παρουσιάζουν περίπου τρία ιατρικά προβλήματα σε κάποιο συνδυασμό από τα 103 διαφορετικά αναφερόμενα συμπτώματα. Τα πιο συχνά αναφερόμενα προβλήματα είναι άπνοια (26,8% των περιπτώσεων), ανορεξία ή προβλήματα σίτισης (24,6% των περιπτώσεων), διάρροια (20%), επιληπτικές κρίσεις (17,5%), κυάνωση (11,7%), συμπεριφορά (10,4%), άσθμα (9,5%), αλλεργία (9,3%) και πυρετούς (8,6%). Άλλα συμπτώματα περιλαμβάνουν αδυναμία ανάπτυξης, έμετο, αιμορραγία, εξάνθημα, και λοιμώξεις. Πολλά από αυτά τα συμπτώματα είναι εύκολο να παραποιηθούν επειδή είναι υποκειμενικά. Ένας γονέας που αναφέρει ότι το παιδί του είχε πυρετό τις τελευταίες 24 ώρες κάνει έναν ισχυρισμό που είναι αδύνατο να αποδειχθεί ή να διαψευσθεί. Ο αριθμός και η ποικιλία των παρουσιαζόμενων συμπτωμάτων συμβάλλουν στη δυσκολία επίτευξης σωστής διάγνωσης.
Πέρα από το κίνητρο (που συνήθως αποδίδεται ως κέρδος προσοχής ή συμπάθειας), ένα άλλο χαρακτηριστικό που διαφοροποιεί το σύνδρομο από την «τυπική» σωματική κακοποίηση παιδιών είναι ο βαθμός προσχεδιασμού που εμπλέκεται. Ενώ η περισσότερη σωματική κακοποίηση συνεπάγεται επίθεση σε ένα παιδί ως απάντηση σε κάποια συμπεριφορά (π.χ. κλάμα, ενούρηση στο κρεβάτι, χύσιμο φαγητού), οι επιθέσεις στο θύμα του συμπτωματικού τείνουν να είναι απρόκλητες και προγραμματισμένες.
Επίσης μοναδικός σε αυτή τη μορφή κατάχρησης είναι ο ρόλος που διαδραματίζουν οι πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης επιτρέποντας ενεργά, αν και ακούσια, την κατάχρηση. Ανταποκρινόμενοι στις ανησυχίες και τα αιτήματα των δραστών, οι επαγγελματίες του ιατρικού κλάδου χειραγωγούνται σε μια σύμπραξη παιδικής κακοποίησης. Προκλητικές περιπτώσεις που αψηφούν απλές ιατρικές εξηγήσεις μπορεί να ωθήσουν τους παρόχους υγειονομικής περίθαλψης να επιδιώξουν ασυνήθιστες ή σπάνιες διαγνώσεις, διαθέτοντας έτσι ακόμη περισσότερο χρόνο στο παιδί και στον θύτη. Ακόμη και χωρίς προτροπή, οι επαγγελματίες του ιατρικού τομέα μπορεί εύκολα να παρασυρθούν στο να συνταγογραφήσουν διαγνωστικές εξετάσεις και θεραπείες που μπορεί να είναι επώδυνες, δαπανηρές ή δυνητικά επιβλαβείς για το παιδί. Εάν ο επαγγελματίας υγείας αντιστέκεται να διατάξει περαιτέρω εξετάσεις, φάρμακα, διαδικασίες, χειρουργικές επεμβάσεις ή ειδικούς, ο συνδρομητικός θύτης κάνει το ιατρικό σύστημα να φαίνεται αμελές επειδή αρνείται να βοηθήσει ένα άρρωστο παιδί και τον ανιδιοτελή γονέα του. Όπως και εκείνοι με σύνδρομο Μινχάουζεν, οι δράστες του συνδρόμου Μινχάουζεν δι' αντιπροσώπου είναι γνωστό ότι αλλάζουν συχνά ιατρικούς παρόχους μέχρι να βρουν κάποιον που είναι πρόθυμος να καλύψει το επίπεδο των αναγκών τους. αυτή η πρακτική είναι γνωστή ως άγρα ή εναλλαγή ιατρών ή εναλλαγή νοσοκομείων.
Ο δράστης συνεχίζει την κακοποίηση γιατί η διατήρηση του παιδιού στο ρόλο του ασθενούς ικανοποιεί τις ανάγκες του θύτη. Η θεραπεία για το θύμα είναι να χωρίσει εντελώς το παιδί από τον θύτη. Όταν επιτρέπονται οι επισκέψεις γονέων, μερικές φορές υπάρχει καταστροφικό αποτέλεσμα για το παιδί. Ακόμη και όταν αφαιρεθεί το παιδί, ο δράστης μπορεί στη συνέχεια να κακοποιήσει ένα άλλο παιδί: έναν αδερφό ή άλλο παιδί της οικογένειας.
Η σύνδρομο Μινχάουζεν δι' αντιπροσώπου μπορεί να έχει πολλές μακροπρόθεσμες συναισθηματικές επιπτώσεις σε ένα παιδί. Ανάλογα με την εμπειρία τους από τις ιατρικές παρεμβάσεις, ένα ποσοστό παιδιών μπορεί να μάθει ότι είναι πιο πιθανό να λάβουν τη θετική γονική φροντίδα που επιθυμούν όταν παίζουν τον ρόλο άρρωστου μπροστά σε παρόχους υγειονομικής περίθαλψης. Αρκετές αναφορές περιπτώσεων περιγράφουν ασθενείς με σύνδρομο Μινχάουζεν για τους οποίους υπάρχουν υποψίες ότι ήταν θύματα του συνδρόμου Μινχάουζεν δι' αντιπροσώπου. Η αναζήτηση προσωπικής ικανοποίησης μέσω της ασθένειας μπορεί έτσι να γίνει μια δια βίου και πολλαπλών γενεών διαταραχή σε ορισμένες περιπτώσεις. Σε πλήρη αντίθεση, άλλες αναφορές υποδηλώνουν ότι οι επιζώντες του συνδρόμου Μινχάουζεν δι' αντιπροσώπου αναπτύσσουν αποφυγή ιατρικής θεραπείας με μετατραυματικές απαντήσεις σε αυτήν.
Ο ενήλικος φροντιστής που έχει κακοποιήσει το παιδί συχνά φαίνεται άνετος και όχι αναστατωμένος για τη νοσηλεία του παιδιού. Ενώ το παιδί νοσηλεύεται, οι επαγγελματίες του ιατρικού τομέα πρέπει να παρακολουθούν τις επισκέψεις του φροντιστή για να αποτρέψουν μια προσπάθεια επιδείνωσης της κατάστασης του παιδιού.Επιπλέον, σε πολλές χώρες, οι επαγγελματίες του ιατρικού τομέα έχουν καθήκον να αναφέρουν τέτοια κατάχρηση στις νομικές αρχές.
9°
