Δεν έχω δρόμο, ούτε γειτονιά να περπατήσω μια πρωτοχρονιά

Παίρνω κάνα τηλέφωνο να έχω μια επαφή, να ξαναμπώ στη ζωή. «Τι γίνεται;» «Τι να γίνει, τρέχουμε». Όλοι αγχωμένοι, έτοιμοι να το κλείσουν. Θέλω να ουρλιάξω. Ρε σεις, σας μιλάω, δώστε μου λίγη σημασία! Να, πάλι θα κλειστώ, όπως τα Χριστούγεννα, ούτε για τσιγάρα δεν θα βγαίνω. Μακάρι να είχα βρει μια δουλειά κανονική και τις γιορτές να δούλευα, να ήταν όπως τις άλλες μέρες...*

Κάτσε, βρε παιδί μου, όλο παράπονα είσαι. Κι εμείς οι υπόλοιποι, οι μη ευπαθείς τι να πούμε, που μας έχει φύγει η γη κάτω από τα πόδια; Κανονίζουμε, ξεκανονίζουμε, αλλάζουμε σχέδια κάθε λίγο, αλλάζουμε δέρμα, αλλάζουμε γενικώς. Αντί για γλέντια, κιμπαριλίκια και ξεσαλώματα, μέρες που είναι, χάσκουμε κοιτώντας αριθμούς πενταψήφιους, που μεταφράζονται σε δεκάδες χιλιάδες κατακτημένα ανθρώπινα κορμιά. Δεκάδες χιλιάδες, άκουσες; Κάποιες από τις ψυχές αυτές μπορεί μετά τις γιορτές να έχουν πετάξει μακριά. Πολυτέλεια να ασχοληθούμε με τις παραδοσιακά ευάλωτες ομάδες, προηγούνται άλλα, βγάλτε άκρη μόνοι σας.

Εξάλλου, ευάλωτοι κι εμείς, δεν αναγνωρίζουμε πια τον εαυτό μας. Έχουμε καταντήσει ανήμποροι, καχύποπτοι, αγχωμένοι, επιθετικοί. Πού οι καρδούλες και τα παλαμάκια που προσφέραμε αφειδώς στην αρχή του κακού, πού οι ευφάνταστες ατάκες και τα ευρηματικά βιντεάκια που πηγαινοέρχονταν νυχθημερόν, παραμερίστηκαν από τις σκληρές εξελίξεις. Και δεν μας φτάνει η ωμή πραγματικότητα, έχουμε και τις διακηρύξεις του κάθε ξερόλα να προκαλούν στον κόσμο είτε φοβίες είτε αγανάκτηση.

Δεν είναι γιορτές ετούτες, δεύτερη χρονιά στην παράνοια. Πέρσι τουλάχιστον είχαμε να προσδοκούμε τον εμβολιασμό, ενώ φέτος βιώνουμε απανωτούς εμβολισμούς. Κι αφού φροντίσαμε να μετατρέψουμε το όπλο-θαύμα της επιστήμης σε casus belli, εμείς οι ψυλλιασμένοι κι οι δύσπιστοι, τώρα αναθεωρούμε με μικρά πηδηματάκια. Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα. Στριμώγματα για να βρεθεί πρώτο (sic) ραντεβού για το εμβόλιο καταμεσής των γιορτών, όταν οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα στην ανάπαυση, αλλά αυτό δεν  μας αφορά, ούτε αφορά τον τομέα της υγείας, εκεί τους απαιτούμε όλους διαρκώς μάχιμους και ει δυνατόν κλωνοποιημένους. Πολιτικές ευθύνες, ευθύνες της εξουσίας, ευθύνες ατομικές, τι πταίει, (αποτάσσομαι τον σατανά-απεταξάμην), πάμε για ένα ακόμα ματσάκι εορταστικό, διχασμένοι κι αποποιούμενοι τις συλλογικές ενοχές μας.

Καλή Ανοσία είναι τώρα η ευχή, καθόλου ανούσια. Το Καλή Χρονιά έπεται, άσε που δεν είναι σαφές τι εμπεριέχει μια χρονιά καλή. Για το 2022 η μόνη λογικοφανής προσδοκία αφορά το να κολλήσουμε οι περισσότεροι και ταυτόχρονα να αντέξουμε όλοι, μέχρι να έρθει το τέλος της πανδημίας. Ευσεβείς πόθοι. Στο μεταξύ, εμείς οι κοινωνικά ευαίσθητοι θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε παράλληλα προς εσάς, τους διαφορετικούς, τους «μη ενταγμένους». Εμείς σε γυάλα, εσείς σε πηγάδι χωρίς νερό, όλοι έρμαια των περιστάσεων και ενός όμικρον που γιγαντώθηκε σε ο μέγα κι άντε μάζεψέ το. Θα γίνει κάποτε.

Με το καλό να έρθει η Άνοιξη του 2022.

* Απόσπασμα από το «ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ μια ιστορία ζωής δίπλα στην εξάρτηση» της Μαρίας Μαυρικάκη, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη.