Ο Άρης Σερβετάλης, ο διαχωρισμός και η υποκρισία

Μου φαίνεται κάπως περίεργο που ο ηθοποιός Άρης Σερβετάλης παρουσίασε ως αιτία της απροθυμίας του να συνεχίσει να δουλεύει στο θέατρο με το οποίο συνεργαζόταν την ενόχλησή του για τον διαχωρισμό των ανθρώπων. Όπως και άλλοι παρατήρησαν, ο ηθοποιός δεν είχε εκδηλώσει καμία ενόχληση όλες τις φορές που οι θεατές διαχωρίστηκαν σε έχοντες και μη έχοντες εισιτήριο, αλλα πιθανότατα αυτός ο διαχωρισμός να του διέφυγε. Μπορεί, αν ήξερε ότι υφίσταται τέτοιος διαχωρισμός, να ζητούσε να μπαίνει στο θέατρο όποιος θέλει, ανεξαρτήτως αν είχε εμβολιάσει το ταμείο του θεάτρου με τα χρήματα του.

Με τον ίδιο τρόπο μάλλον του διέφυγε και ο διαχωρισμός τον οποίο επιβάλλει στους ανθρώπους ο ποινικός κώδικας με αποτέλεσμα κάποιοι συνάθρωποι εγκληματίες, κάποιοι συνάνθρωποι δολοφόνοι, κάποιοι συνάνθρωποι βιαστές και κάποιοι συνάνθρωποι ληστές να ζουν χωριστά από μας, μέσα σε φυλακές. Και σίγουρα δεν θα γνωρίζει τον διαχωρισμό που χωρίζει τους ανθρώπους σε ανήλικους και ενήλικους. Ή τον άλλο διαχωρισμό που -άκουσον, άκουσον– διαχωρίζει τους ανθρώπους σε έχοντες και μη έχοντες δίπλωμα οδήγησης και ορίζει το ποιος θα πιάνει τιμόνι στα χέρια του και ποιος όχι.  Διαφορετικά θα είχε διαμαρτυρηθεί. 

Όλους αυτούς (και πολλούς ακόμα) διαχωρισμούς είναι πολύ πιθανόν να μην τους έχει υπόψιν του ο κύριος Σερβετάλης. Όμως υπάρχει ένας διαχωρισμός τον οποίον, ως βαριά χριστιανός, δεν μπορεί να μην ξέρει: είναι ο διαχωρισμός που απαγορεύει στις γυναίκες να επισκεφθούν το Άγιο Όρος. Εγώ δεν εχω άποψη για τον διαχωρισμό αυτό, δεν με ενδιαφέρει ούτε το Άγιο το Όρος ούτε οι επισκέπτες του, αλλά αναρωτιέμαι: αυτός ο διαχωρισμός ανάμεσα σε ανθρωπους και μάλιστα για ένα εκ γενετής χαρακτηριστικό όπως το φύλο, δεν ενοχλεί την ευαίσθητη χριστιανική του ψυχή που δεν ανέχεται τους διαχωρισμούς των ανθρώπων; Εκτός αν δεν θεωρεί τις γυναίκες εντελώς ανθρώπους (μια ιδιότητα έτσι κι αλλιώς υπερεκτιμημένη), οπότε πάω πάσο.

Τώρα που το σκέφτομαι, έτσι κι αλλιώς πάω πάσο. 

‘Οσο περνάει ο καιρός τόσο σιγουρεύομαι ότι είναι χαμένος χρόνος να μπαίνεις έστω και σε έναν φανταστικό διάλογο με ανθρώπους που έχουν αποφασίσει να πάρουν διαζύγιο από τη λογική και την στοιχειώδη κοινωνική ευθύνη. Δεν έχει πολλά να συζητήσεις με κάποιον που προτιμά να τιναχτεί η χώρα που ζει στον αέρα παρά να κάνει κάτι απλό, εύκολο που ωφελεί και τον ίδιο.  Και υπό αυτή την έννοια νομίζω πως οι απόψεις και οι επαγγελματικές αποφάσεις του κυρίου Σερβετάλη ελάχιστη συζήτηση σηκώνουν. Στο κάτω-κάτω πλέον υπάρχει και η απόδειξη του πόσο κατακριτέος είναι: τον υπερασπίζεται η Βάνα η Μπάρμπα. 

Αντιθέτως πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τη στάση του ηθοποιού μου φαίνεται η στάση των συνεργατών του και των δημοσιογράφων που έμειναν με ανοιχτό το στόμα επειδή άκουσαν μια γάτα να κάνει «νιάου». 

Εμένα οι απόψεις του κυρίου Σερβετάλη για τα εμβόλια (και άρα για την επιστήμη και άρα για τη ζωή) μου είναι απεχθείς. Είναι οι απόψεις που θα με έκαναν να πω κάποιον ψεκασμένο. Η βαριά του σχέση με τη θρησκεία το ίδιο δεν μου αρέσει. Είναι μια σχέση που θα με έκανε να πω κάποιον θρησκόληπτο. Κι εγώ με έναν άνθρωπο που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω θρησκόληπτο και ψεκασμένο όχι μόνο δεν θα ήθελα να συνεργαστώ αλλά θα φρίκαρα ακόμα και στην ιδέα να βρεθώ στο ίδιο δωμάτιο μαζί του. Μπορεί εκείνος να είναι φωτισμένος κι εγώ να ζω στα σκοτάδια, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα ουδεμία σχέση μαζί του επειδή, ως κάτοικος του πλανήτη Γη, έχω δει για τι είναι ικανοί οι άνθρωποι με αντίστοιχες απόψεις. 

Κι αναρωτιέμαι, οι συμπολίτες που τον επέλεξαν για συνεργάτη δεν είναι κάτοικοι του πλανήτη Γη; Οι δημοσιογράφοι που μας τα έκαναν τσουρέκια για το πως ο Άρης Σερβετάλης βρήκε τον Θεό είναι από κάποιον γαλαξία πολύ πολύ μακριά; Ή μήπως δεν ήξεραν τίποτα γι αυτόν και δεν πρόσεχαν τι τους έλεγε όταν τους μιλούσε; Γιατί ενώ ο κύριος Σερβετάλης ποτέ δεν έκρυψε τις απόψεις του, εκείνοι φέρονταν λες και τους κορόιδευε κι όταν ανακάλυψαν ότι δεν τους κορόιδευε και εννοούσε όσα τους έλεγε έπεσαν από τα σύννεφα και στην ουσία τον κατηγόρησαν επειδή ήταν συνεπής σε όσα τους είχε πει. 

Προφανώς δεν αναφέρομαι σε εκείνους τους ηθοποιούς και τους εργαζόμενους του θεάτρου που δεν έχουν δυνατότητα επιλογής συνεργάτη, αλλά η εταιρεία παραγωγής δεν ήξερε με ποιον συνεργάζεται; Ο σκηνοθέτης δεν ήξερε ποιός είναι ο πρωταγωνιστής του; Οι δημοσιογράφοι δεν παρακολουθούν και δεν διαβάζουν ποτέ τα ρεπορτάζ τους; Τί είναι όλοι αυτοί οι έκπληκτοι που κατόπιν επιλογής κλείνονται σε ένα κλουβί με ένα θηρίο και μετά διαμαρτύρονται που το θηρίο γυρεύει να τους φάει; Τί είναι αυτή η υποκρισία που αρνείται να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη προκειμένου να βγαίνει είτε στα μονά είτε στα ζυγά κερδισμένη; 

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, η συμπεριφορά του κυρίου Σερβετάλη είναι και αντικοινωνική και εγωκεντρική. Όμως βασίζεται στις γνωστές του απόψεις. Καλά λοιπόν θα κάνουμε όλοι, αντί να κλαιγόμαστε σαν μωρά παιδιά, να μεγαλώσουμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο επιμένουμε να κερδίζουμε χαϊδεύοντας τα θηρία αυτά, αναπόφευκτα, θα μας δαγκώνουν. Αφού πρώτα μας έχουν προειδοποιήσει. Και μπράβο τους.