To Post της ημέρας: Στέφανος Παραστατίδης

«*Περί Τσιτσιπά
[...] Το 1949 η Judith ήταν μόλις 6 χρονών. Μια μέρα αρρώστησε πολύ. Τόσο πολύ που θυμάται τους γονείς της να την ντύνουν γρήγορα και να την βάζουν στο αυτοκίνητο τρέχοντας για το νοσοκομείο. Μόλις έφτασε στο Englewood Hospital στο Bridgeport οι γιατροί την τοποθέτησαν αμέσως μέσα στον «σιδερένιο πνεύμονα». Μια μηχανή που την κρατούσε στη ζωή παρέχοντάς της οξυγόνο αφού το σώμα της ξαφνικά παρέλυσε από το λαιμό και κάτω. Χρόνια αργότερα η μητέρα της θα της έλεγε πως εκείνο το βράδυ, οι γιατροί τους είχαν προειδοποιήσει πως δεν θα άντεχε ως το πρωί. Ο φόβος των γιατρών δεν ήταν υπερβολικός. Τη χρονιά που αρρώστησε η Judith, 42.000 παιδιά στην Αμερική κόλλησαν πολιομυελίτιδα και πάνω από 3000 πέθαναν.
Η Judith επέζησε. Επέζησε με μια σιδερένια πλατίνα στα πόδια και μόνιμη σκολίωση που δεν της επέτρεψε ποτέ να χαρεί παιχνίδι και τρέξιμο.
Χρειάστηκαν 8 χρόνια, από το μοιραίο βράδυ που αρρώστησε η Judith, για να ανακοινωθεί η επιτυχής δημιουργία του πρώτου αποτελεσματικού και ασφαλούς εμβολίου για την πολιομυελίτιδα. Χιλιάδες παιδιά ευθύς εμβολιάστηκαν και ο αριθμός των θυμάτων έπεσε από 35 χιλιάδες το 1953, στις 5,6 χιλιάδες μέχρι το 1957 στα 162 μόνο παιδιά μέχρι το 1961.
Σήμερα, η εμφάνιση πολιομυελίτιδας έχει πέσει κατά 99%, με κρούσματα πια μόνο σε χώρες όπως το Πακιστάν και το Αφγανιστάν [infokids.gr -σχόλιο 1]
Aν κάποιος μελετήσει τις αντιδράσεις και το αντιεμβολιαστικό ρεύμα εκείνης της εποχής, θα βρει πολλά κοινά με το σήμερα. Κάποιοι μιλούσαν για πειραματόζωα, άλλοι για συμφέροντα εταιριών, κάποιοι έδιναν έμφαση στις ελάχιστες παρενέργειες οι οποίες ήταν υπαρκτές.
Το 1956 η Αμερική βρισκόταν στο έλεος μιας επιδημίας πολιομυελίτιδας κ χρειαζόταν ο μαζικός εμβολιασμός ενός υψηλού ποσοστού του γενικού πληθυσμού. Στις 28 Φεβρουαρίου 1956 ο Έλβις Πρίσλεϊ εμβολιάζεται ζωντανά στο CBS Studio 50, στην εκπομπή Ed Sullivan Show στο πλαίσιο της καμπάνιας για τον εμβολιασμό κατά της επιδημίας πολιομυελίτιδας. Το αποτέλεσμα ήταν η ραγδαία αύξηση των εμβολιασμών (80%).
Ήταν λάθος η παρέμβαση ενός μη ειδικού διάσημου προσώπου υπέρ του εμβολιασμού; Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, σίγουρα όχι. Χρησιμοποιείται ως μέθοδος ακόμη και σήμερα. Πάρα πολλοί opinion-leaders δεν είναι διόλου ειδικοί αλλά υπερασπίζονται τον εμβολιασμό και επηρρεάζουν υπέρ, έχοντας βεβαίως -ορθώς- ως σημείο αναφοράς την επιστήμη (αυτοί έχουν τη γνώση). Όπως επίσης υπάρχουν και κάποιοι επιστήμονες του ιατρικού κλάδου που υπηρετούν με τις θέσεις τους το αντιεμβολιαστικό κίνημα (πρόβλημα).
Ο Στέφανος Τσιτσιπάς, ο οποίος προηγουμένως συμμετείχε στην καμπάνια #μενουμεΣπιτι, έδωσε τροφή στον αντιεμβολιασμό με τη θέση του ότι δεν κάνει το εμβόλιο καθώς κρίνει ότι βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο και αξιολογεί ότι ο SARS-COV2 δεν συνιστά κίνδυνο για τους νέους. Και τα δύο δεν ισχύουν, όμως ο ίδιος αναρωτιέται: «Πού το περίεργο; Καθείς μπορεί να έχει την άποψή του».
Διαφωνώ με το διαδικτυακό λιντσάρισμα του κάθε Τσιτσιπά, όποια θέση κι αν υπηρετεί. Κατανοώ ότι εκφράζει την άποψή του. Όπως επίσης τιμάει τη χώρα μας ως ένας εξαιρετικά ικανός αθλητής. Προσωπικά δε, τον συμπαθώ ιδιαιτέρως. Όμως εδώ η κριτική πρέπει να γίνει στο πρόσωπό του.
Πράγματι, καθείς έχει την άποψή του. Όταν όμως αυτή στοιχίζει σε ανθρώπινες ζωές, όταν δεν υπηρετεί ένα συλλογικό στόχο για την ανθρωπότητα , όταν δεν περιέχει ίχνος αλληλεγγύης για τον συνάνθρωπο, γίνεται μια άποψη ιδιοτελής κ ανήθικη».