H Ιζαμπέλλα Κογεβίνα ίσως είναι η πιλότος της επόμενης πτήσης σου

Αυτό το πανέμορφο, λεπτοκαμωμένο πλάσμα που γνωρίσαμε μέσα από τους ρόλους της σε θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο, ξεκίνησε τη ζωή του σαν ένα δυναμικό, ατόφιο αγοροκόριτσο. Κόρη καλής οικογενείας είχε από μικρή τα μαθήματα γαλλικών και κιθάρας στο ημερήσιο πρόγραμμα, όμως αυτή προτιμούσε να παίζει ποδόσφαιρο με τα αγόρια, να ιππεύει άλογα, και κάθε φορά που σήκωνε τα μάτια ψηλά στον ουρανό να ονειρεύεται πώς είναι άραγε να πετάς τα αεροπλάνα. «Θέλω να γίνω πιλότος» δήλωσε το 8χρονο στη δόλια μάνα και όπως ήταν αναμενόμενο εκείνη φρίκαρε και με συνοπτικές διαδικασίες φρόντισε να την... προσγειώσει. Tελειώνοντας το σχολείο ξεκίνησε σπουδές στην ψυχολογία, έκανε ένα διάλειμμα για να παρακολουθήσει στην Αγγλία σεμινάρια πάνω στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, στη συνέχεια γύρισε πίσω στην Ελλάδα όπου και ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην πληροφορική. Τον καιρό που άρχισε να δουλεύει σαν προγραμματίστρια αποφάσισε παράλληλα να γραφτεί και στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης.

Σήμερα λέει πως σαν ηθοποιός είχε την τύχη να συνεργαστεί από την αρχή της καριέρας της με πολύ αξιόλογους ανθρώπους του χώρου. Η πρώτη της τηλεοπτική δουλειά ήταν κάτω από την καθοδήγηση του Πάνου Κοκκινόπουλου, σκηνοθέτη που θαυμάζει και εκτιμά ιδιαίτερα, σε ένα αυτοτελές επεισόδιο της πολύ επιτυχημένης σειράς «Δέκατη Εντολή» όπου κρατούσε βασικό ρόλο δίπλα σε δύο εξαίρετους ηθοποιούς, την Καρυοφιλιά Καραμπέτη και τον Γιώργο Καραμίχο. Στο θέατρο υπήρξε και πάλι τυχερή, η πρώτη της δουλειά ήταν στο έργο «17η Νύχτα» του ιδιοφυή –κατά δικά της λόγια– Απόστολου Δοξιάδη, σε σκηνοθεσία Αντώνη Καφετζόπουλου, ενός ανθρώπου που έκτοτε ξεχωρίζει για το ταλέντο αλλά και το ήθος του. Αλλά και η παρθενική της εμφάνιση στο σινεμά ήταν το «Λούφα και απαλλαγή 14» σε σκηνοθεσία Βασίλη Κατσίκη, «ένας υπέροχος άνθρωπος που με αγκάλιασε και με βοήθησε σε αυτό το πρώτο βήμα».
Ακολούθησαν πρωταγωνιστικοί ρόλοι σε γνωστά σίριαλ όπως το «Κινούμενη άμμος», «Τα παιδιά της Νιόβης», «Οι μάγισσες της Σμύρνης», «Ήρθε κι έδεσε», «Φίλα το βάτραχό σου», «Μαύρα μεσάνυχτα», «Κάρμα», «Κλεμμένα όνειρα» κ.ά. Μέσα σε όλα προλαβαίνει να κάνει και τη δική της οικογένεια, σήμερα έχει δυο αγόρια 8 και 10 χρονών από τον πρώτο της γάμο αλλά και τη μικρή Αμέλια, ένα κουκλί 3 χρόνων, από τον δεύτερο.

«Κοιτάζω τη ζωή μου προς τα πίσω και θα πω πως ήμουν μάλλον ανήσυχο πνεύμα» μου λέει με ελαφριά συστολή αλλά και πονηρό χαμόγελο ένα καλοκαιρινό απόγευμα που την συναντώ σε δροσερό καφέ κάπου στα βόρεια και δίπλα στο σπίτι της. Φοράει σανδάλια, σορτς και ένα λευκό τι σερτ, είναι άβαφη και μοιάζει κοριτσάκι, έχει αφήσει την οικογένεια να... λυσσομανάει σπίτι κι έχει πεταχτεί μέχρι εδώ για να μιλήσουμε με την ησυχία μας για την καινούργια της καριέρα, αυτήν του ιπτάμενου πιλότου! «Η καραντίνα έγινε για μένα η ευκαιρία να κατακτήσω το παιδικό μου όνειρο. Με τη δουλειά μου σαν ηθοποιός να έχει λόγω πανδημίας μπει στο “pause” και κλεισμένη στο σπίτι με τρία παιδιά βρήκα επιτέλους τον χρόνο να στρωθώ στο διάβασμα. Είχα δίπλωμα πιλότου ελικοπτέρων, όμως ήθελα να προχωρήσω και παραπέρα. Τα μαθήματα ήταν πολλά, 14 τον αριθμό, και έπρεπε να διαβάσω πολλά και τεράστια βιβλία. Ευτυχώς που μικρή ήμουν καλή στα μαθηματικά». Την επόμενη ώρα μου μιλάει για μαθηματικά, φυσική, μετεωρολογία, aircrafts general knowledge, instrumentation, navigation, performance, αλλά και για τη νομοθεσία του αέρα –air law–, για γραφιστικούς πίνακες που δείχνουν τις ταχύτητες ανάλογα με τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος, για το ότι το επάγγελμα του πιλότου απαιτεί ευελιξία, συγκέντρωση αλλά και απόλυτη γνώση των κανόνων. «Είναι αχανές κεφάλαιο η αεροπλοΐα. Δεν τελειώνει ποτέ η γνώση. Μου αρέσει πάρα πολύ να έχω τα χέρια μου στο πηδάλιο, να ελέγχω μια “μηχανή” και να πετάω στον ουρανό. Μου δίνει την αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας. Από την άλλη πρέπει να είμαι εντελώς προσηλωμένη στους κανόνες, αυτοί είναι που θα μου δώσουν και την ελευθερία. Είναι περίεργο, το ξέρω, αλλά για να είσαι ελεύθερος πρέπει να ξέρεις καλά αλλά και να υπακούεις στους κανόνες. Αν όχι, αυτό θα έχει συνέπειες. Όχι, δεν φοβάμαι ποτέ όταν πετάω, ούτε σκέπτομαι κάτι κακό που μπορεί να συμβεί, εξάλλου έχεις τόσο πολλά να κάνεις στη διάρκεια της πτήσης που δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς. Μην ξεχνάμε πως και τα αεροπλάνα έχουν αναβαθμιστεί κατασκευαστικά πάρα πολύ από την εποχή του ’70. Και στην Ελλάδα, που προς το παρόν πετάω μόνο σε πτήσεις εσωτερικού, έχουμε πολύ “απαιτητικά” αεροδρόμια που σε βοηθούν να εξελιχθείς στο χειριστικό κομμάτι».

Τη ρωτάω πώς γνωρίστηκε με τον άντρα της κι αν είναι σύμπτωση πως είναι κι αυτός πιλότος. «Εντελώς! Με τον Περικλή γνωριστήκαμε σε έξοδο με φίλους. Αυτός ήταν ήδη επαγγελματίας πιλότος, εγώ πέταγα τότε μόνο με ελικόπτερο. Η κουβέντα για την κοινή μας αγάπη, τα αεροπλάνα, βοήθησε στο... φλερτ! Και σήμερα μιλάμε πολύ και καθημερινά στο σπίτι για τη δουλειά μας αλλά προσπαθούμε να το μετριάσουμε, μπορεί να φέρει πολλή τριβή. Είναι ο πιο αυστηρός κριτής μου και με μαστιγώνει συνέχεια να προσπαθώ να γίνω καλύτερη. Είναι πιο παλιός, είναι “δάσκαλος”, με άσβεστο πάθος για τη δουλειά του. Είναι το πρότυπό μου που θαυμάζω και εκτιμώ. Τον θεωρώ από τους πιο καταρτισμένους, με μια μόνιμη περιέργεια και αναζήτηση για βαθιά γνώση».

Πώς κυλάει η καθημερινότητα της, υπάρχουν και μέρες καθισιού; «Τώρα πια το μόνο που ονειρεύομαι είναι να ξαπλώσω στον καναπέ και να μη σηκωθώ για ώρες. Όμως και τα ωράρια είναι ζόρικα αλλά και τρία παιδιά στο σπίτι είναι μια έντονη και απαιτητική δουλειά από μόνα τους. Δεν θα ξεχάσω πέρυσι μια μέρα που είχα σηκωθεί χαράματα, είχα πτήσεις από τις 6 το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα σε 6 διαφορετικούς προορισμούς, γύρισα κατάκοπη, έκανα ένα μπάνιο, έβαλα τα τακούνια μου και πήγα σε ένα κλειστό γάμο πολύ κοντινών και αγαπημένων φίλων όπου γλεντήσαμε και χορεύαμε μέχρι τα ξημερώματα της άλλης μέρας! Απόρησα και η ίδια με τις αντοχές μου... Νομίζω πως όταν είσαι ευτυχισμένος και αγαπάς αυτό που κάνεις έχεις παραπανίσια ενέργεια. Κι εδώ να σου πω πως παρότι σαν άνθρωπος θεωρώ ότι είμαι ολιγαρκής, με τον εαυτό μου είμαι ανικανοποίητη, συνέχεια βάζω τον πήχη ψηλά. Είμαι σκληρή μαζί του».

Πώς σκοπεύει να συνεχίσει με τα δύο της τώρα πια επαγγέλματα; «Η ηθοποιία είναι έρωτας που δεν τελειώνει και με ενδιαφέρουν πάντα οι καλές προτάσεις. Όμως τώρα πια έρωτας είναι για μένα και η δουλειά μου σαν πιλότος. Σκοπεύω να τα συνεχίσω και τα δύο, ψάχνω  μάλιστα μια φόρμουλα ώστε να τα συνδυάσω και ελπίζω πως θα τα καταφέρω. Ξέρεις, οι επαγγελματίες πιλότοι μπορούν να πετούν μέχρι τα 65 τους χρόνια. Αλλά και τότε, όταν τα φτάσω, δεν σκοπεύω να χάσω τις χαρές της αεροπλοήγησης, θα κάνω πτήσεις με προσομοίωση! Θα σου φανεί περίεργο αλλά και τα δύο μου επαγγέλματα έχουν κάτι κοινό: δεν υπάρχει ούτε στο ένα ούτε στο άλλο αυτό που λέμε “ίδια μέρα”... δηλαδή άλλο αεροπλάνο, άλλο δρομολόγιο, άλλοι επιβάτες, άλλος προορισμός, όπως και άλλο έργο, άλλο σενάριο, άλλοι ηθοποιοί απέναντί σου, άλλοι θεατές. Κι αυτό είναι κάτι που με κάνει να μη βαριέμαι ποτέ».  

Ο περίγυρός σου, οι φίλοι σου, πώς σε αντιμετωπίζουν, η μαμά το πήρε απόφαση πως η κόρη της έγινε πιλότος; «Η κολλητή μού έβαλε τις φωνές όταν της ανακοίνωσα πως διαβάζω για να πάρω το δίπλωμα επαγγελματία πιλότου, μετά κάλμαρε. Οι φίλοι μου λένε πως πετώντας κάποια μέρα θα φτάσω και στο φεγγάρι. Η μαμά μου, η οποία σημειωτέον δεν μπαίνει ποτέ της σε αεροπλάνο, τα φοβάται, νομίζω ότι είναι πια περήφανη για μένα που τα κατάφερα...»

Μιλάμε ήδη ώρες –και περνάμε υπέροχα– όμως αισθάνομαι πως, παρά την ευγένεια που ποτέ δεν την εγκαταλείπει, ήρθε η στιγμή  να την αφήσω να γυρίσει σπίτι της. Την περιμένουν παιδιά, σκυλιά (έχει αδυναμία στα ζώα), ένας σύζυγος, ίσως και κάποια πρωινή πτήση, και πρέπει να ξυπνήσει χαράματα. Όρθιες χαιρετιόμαστε, φεύγουμε η κάθε μια προς άλλη κατεύθυνση, φωναχτά της απευθύνω μια τελευταία ερώτηση… «Ιζαμπέλλα, αν η ζωή σου ήταν ταινία τι τίτλο θα της έβαζες;» Γυρνάει, με κοιτάει γελαστά και απαντάει… «Αναπάντεχα».