Ξέρει κανένας τι έχουν πάθει οι παπάδες;

Τον τελευταίο καιρό κάθε τρεις και λίγο σκάει ένας παπάς που βίασε, παρενόχλησε σεξουαλικά, ασέλγησε, κακοποίησε ή ακόμα και βιτριόλισε κόσμο – μια ματιά στις ειδήσεις θα σας υποδείξει τον Παλιο-Παπά Της Ημέρας. Παρόλο που το επάγγελμα θεωρείται λειτούργημα, παρόλο που ο ιερέας «ασκεί λειτουργικά, ποιμεντικά και διοικητικά καθήκοντα τα οποία αντιστοιχούν στο βαθμό της ιεροσύνης που φέρει», σύμφωνα με την Βικιπίντια…κάποιοι ιερείς είναι λιγότερο λειτουργημα-τικοί από άλλους, ή κάποιοι έχουν ξεφύγει εντελώς. 

«Υπάρχουν παραβατικές συμπεριφορές σε όλα τα επαγγέλματα και στρώματα της κοινωνίας», λένε οι επίσημες εξηγήσεις –ότι δηλαδή μπορεί να είναι κάποιος παιδεραστής/βιαστής/κακοποιός ακόμα κι αν είναι ιερέας… πράγμα απίστευτο στη θεωρία. Μια και στη θεωρία, ο ιερέας είναι ο αντιπρόσωπος του θεού επί της γής, είναι ημι-θεοποιημένος, καθαγιασμένος, έχει τη βούλα της Εκκλησίας, εδώ μιλάμε ότι εξομολογεί τον κόσμο και λέει στον κάθε πικραμένο πόσες μετάνοιες να κάνει. Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος με τέτοιου είδους φώτιση αλλά και εξουσία, να κάνει τόσο ακραία κακές πράξεις; 

Υπάρχουν διαβαθμίσεις βέβαια, οι κακές πράξεις ξεκινάνε από το Α (ελαφριά σεξουαλική παρενόχληση ενηλίκου μέλους του ποιμνίου) και φτάνουν στο Ω (βιασμός ανήλικου). Υπάρχουν ψυχολογικές ερμηνείες, όπως πχ στην περίπτωση του βιτριολιστή παπά… ο οποίος δείχνει τόσο περίεργος με τα μούσια και χωρίς τα άμφια, σαν γυμνοσάλιαγκας ή άλλο ον που κανονικά έχει κάλυψη, καβούκι, αλλά τώρα κυκλοφορεί ακάλυπτο: το ράσο είναι μεγάλος φερετζές, για πολλά παραπτώματα, αδικήματα και κακίες. Κι είναι κρίμα, γιατί το ράσο θα έπρεπε κανονικά να δηλώνει ασφάλεια για το ποίμνιο, καταφύγιο για τον μέσο άνθρωπο, μια και εκπροσωπεί την θρησκεία, το μεγάλο καταφύγιο του οποίου ο ιερέας είναι, ας πούμε, ο στυλοβάτης…

Τα επιχειρήματα πετάνε στο ίντερνετ: «Και ο παπάς είναι άνθρωπος!» (ναι, αλλά έναν άνθρωπο που βάζει χέρι σε παιδάκια δεν τον κάνεις παρέα, εκτός που θέλεις να τον βάλεις στη φυλακή και να φας το κλειδί). «Γιατί ζητάμε από τους ιερείς την τελειότητα;» (ποια τελειότητα; Δε μας νοιάζει αν διπλώνει οκτώ φορές τις πετσέτες του ούτε αν καθαρίζει το φούρνο της παπαδιάς, μας κόφτει που μιλάει για σεξ σε ανήλικα!). Η άθλια συμπεριφορά του παπά είναι εκατό φορές χειρότερη από την άθλια συμπεριφορά του περιπτερά, ταξιτζή, γραμματέα, φρουτέμπορα, υπαλλήλου – γιατί ο παπάς έχει εξουσία. Του έχει ανατεθεί η φροντίδα του ποιμνίου από την Εκκλησία, μπορεί και από το Κράτος, έχει ευθύνες, δεν είναι ένας καραγκιόζης που φοράει φουστάνα και μπορεί να κάνει ό,τι του καπνίσει. Αν θέλει να κάνει ότι του καπνίσει, με φουστάνα ή όχι, ας γίνει χίππυς ή καλλιτέχνης, ας γίνει κάποιος φουστανοφόρος χωρίς εξουσία. Η εξουσία είναι που κάνει την συμπεριφορά του κατάπτυστη, αξιόποινη και καταστροφική γενικά, δεν ξέρω από πού να την πιάσω. Εκτός που ο ιερέας ο οποίος βάζει χέρι/βιάζει/παρενοχλεί σεξουαλικά τα ανήλικα, θα έπρεπε κανονικά να πετιέται στο δρόμο χωρίς ράσο, χωρίς καμία αποζημίωση, χωρίς σύνταξη και ακόμα καλύτερα, να χώνεται στη φυλακή…

Δεν αντιμετωπίζω με έξτρα σκληρότητα τον μέσο παπά παρά τον κακό παπά. Απαιτεί πιο σκληρή αντιμετώπιση, πράγματι, από τον μέσο παιδεραστή/βιαστή/ανώμαλο. Επειδή αποδέχθηκε την ευθύνη του ράσου, το φόρεσε, και όφειλε να το σεβαστεί. ΄Οφειλε να πάει σε γιατρό, ψυχολόγο, ψυχαναλυτή – ή ακόμα και σε (καλό) παπά, πριν απλώσει το βρωμόχερό του, κι επειδή δεν το έκανε, πρέπει να τιμωρηθεί. Και μάλιστα πολύ πιο σκληρά από τον μη-παπά.