Η εμπειρία μιας ανάδοχης οικογένειας

Η Χριστίνα Μοντεβέρδη και ο Πέτρος Τριαντάφυλλος είναι ανάδοχοι γονείς. Όταν μιλήσαμε, ο σύζυγος είχε φύγει για τη δουλειά κι έτσι η Χ. Μοντεβέρδη μίλησε και για τους δύο. Είναι παντρεμένοι από το 1996, χωρίς βιολογικά παιδιά, εκείνη εργάζεται στο δημόσιο, είναι καθαρίστρια σε σχολείο, κι εκείνος στον ιδιωτικό τομέα, είναι φανοποιός.

«Στις 3 Ιουνίου έκλεισαν δύο χρόνια απ’ όταν ήρθε στο σπίτι το κοριτσάκι μας, η Μαρία», λέει η Χ. Μοντεβέρδη. Με τον σύζυγό της προσπάθησαν να αποκτήσουν το δικό τους παιδί, με εξωσωματική, εκείνη έμεινε έγκυος αλλά τα πράγματα δεν πήγαν καλά, πριν από πολλά χρόνια είχαν ρωτήσει και για υιοθεσία αλλά η διαδικασία τούς θύμισε ανάκριση και το άφησαν στην άκρη. «Αρχικά είπαμε να αφήσουμε να περάσεις λίγος καιρός, να κατασταλάξουμε ότι δεν θα αποκτήσουμε βιολογικό παιδί, και μετά αποφασίσαμε ότι θα θέλαμε ένα παιδί στη ζωή μας. Έτσι, απευθυνθήκαμε στα Παιδικά Χωριά SOS, εκεί δεν μας ξίνισε κάτι, να το πω λαϊκά, και προχωρήσαμε στη διαδικασία της αναδοχής. Αυτό που θέλαμε ήταν ένα παιδί που να μη μας το πάρουν λίγο πιο μετά, γιατί, ξέρετε, υπάρχουν και ανάδοχοι που κρατάνε ένα παιδί για κάποιους μήνες. Εμείς θέλαμε ένα παιδί που να είναι διαθέσιμο για μεγάλο διάστημα και η Μαρία ήταν ένα τέτοιο παιδί, καθώς, μέχρι να ενηλικιωθεί τουλάχιστον, δεν θα γυρίσει στη βιολογική της οικογένεια. Τώρα, βέβαια, γνωρίζοντας ότι η Μαρία δεν μπορεί να επιστρέψει στη βιολογική της οικογένεια, έχουμε ξεκινήσει τη διαδικασία της υιοθεσίας, αλλά αυτά στην Ελλάδα είναι χρονοβόρα, εκκρεμούν δικαστήρια, μπορεί αυτό να γίνει όταν εκείνη φτάσει 15 χρονών. Αλλά για εμάς είναι το ίδιο».

Η Μαρία από τις πρώτες ημέρες της ζωής της φιλοξενούνταν στα Παιδικά Χωριά SOS, μέχρι να πάει στο σπίτι των ανάδοχων γονιών της. «Από πολύ νωρίς μας είπε μαμά και μπαμπά, το είχε ανάγκη να το πει», λέει η Χριστίνα. Η Μαρία ξέρει τα πάντα για τους βιολογικούς της γονείς και βλέπει τη βιολογική της μητέρα τρεις τέσσερις φορές το χρόνο στα Παιδικά Χωριά SOS. Οι δύο μαμάδες, η ανάδοχη και η βιολογική, μεταξύ τους δεν συναντιούνται, δεν θα έκανε καλό σε καμία.

Εάν η οικογένεια φύγει για διακοπές ή στην περίπτωση που η Μαρία αρρωστήσει σοβαρά, θα πρέπει να ενημερωθούν τα Παιδικά Χωριά SOS, ως η δομή στην οποία ζούσε το παιδί πριν γίνει η αναδοχή. «Αλλά είναι κάτι που δεν το βλέπουμε σαν βάρος στο κεφάλι μας αλλά ως μια βοήθεια να προχωρήσουμε καλύτερα».

Η Μαρία ρωτάει για τα πάντα. «Όταν της λέω ο παππούς έχει καταγωγή από το τάδε μέρος, με ρωτάει για τη δική της καταγωγή και της απαντώ ότι δεν γνωρίζω και θα πρέπει να ρωτήσει τη μητέρα της. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τον τρόπο, αλλά έχουμε καταφέρει να έχουμε μια ανοιχτή σχέση και η Μαρία να αισθάνεται την ελευθερία να ρωτάει για τα πάντα. Την άλλη φορά με ρώτησε “γιατί η μαμά μου δεν με κράτησε” και της απάντησα “δεν ήθελε να σε δώσει. Προσπάθησε να σε κρατήσει κοντά της αλλά οι δικαστές έκριναν ότι δεν θα μπορούσε να σε φροντίσει σωστά”».

Τα παιδιά μπορούν να κάνουν πολλές ερωτήσεις. Στα σεμινάρια ανάδοχων γονέων που παρακολουθούσαν η Χριστίνα και ο Πέτρος υπήρχε μεταξύ άλλων η ερώτηση «τι θα κάνεις αν το παιδί αρχίσει να χτυπιέται και να ουρλιάζει στο σούπερ μάρκετ ότι δεν είσαι η μαμά του». «Βέβαια», λέει η Χριστίνα, «άλλο είναι η θεωρία και άλλο η αντίδραση στην πράξη. Έχει συμβεί, όχι στο σούπερ μάρκετ αλλά στο σπίτι, μια μέρα που είχε θυμώσει η Μαρία και είχε βγει στο μπαλκόνι φωνάζοντάς μου “δεν θα κάνω ό,τι μου λες, δεν είσαι η μαμά μου”. Της είπα “ναι, δεν είμαι η μαμά που σε γέννησε, είμαι η μαμά που σε μεγαλώνει και σε αυτό το σπίτι έχουμε κανόνες που θα πρέπει να τους ακολουθούμε όλοι”».   

Η Χ. Μοντεβέρδη λέει ότι περιμένει να δει στην πράξη εάν ισχύσει η εξαγγελία για το επίδομα στους αναδόχους γονείς, από αυτόν τον μήνα. «Έχουμε κάποιες προτεραιότητες, σε παιδικούς σταθμούς, σε κατασκηνώσεις, σε εστίες αν τα παιδιά είναι μεγάλα, αλλά το επίδομα; Έχω στείλει εγώ η ίδια επιστολές που τους ζητάω αυτά τα χρήματα, τα οποία παίρνει ο καθένας που έχει παιδί. Όχι να τα δώσουν σε μένα, να τα βάλουν στον λογαριασμό της Μαρίας να τα βρει όταν πάει 18 χρονών, γιατί και τότε αποκλείεται να έχω 20 χιλιάρικα να της πω, πάρε παιδί μου».

«Στην αρχή το συζητούσαμε με τον σύζυγό μου μήπως η μικρή όταν μεγαλώσει φύγει, μήπως θελήσει να γυρίσει στη μαμά της. Ήταν ένα από τα άγχη μας. Τελικά αποφασίσαμε ότι αν συμβεί κάτι τέτοιο, εμείς δεν θα είχαμε κάνει κάτι σωστά όλα αυτά τα χρόνια».