Η Μάρω Κοντού και ο Γιώργος Κωνσταντίνου μιλάνε για τον ελληνικό κινηματογράφο, τη σχέση τους και το σποτ «Το ραντεβού» για το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού
«Το καπελάκι μου. Ποιο καπελάκι, τη μασκούλα μου», λέει ο Γιώργος Κωνσταντίνου την ώρα που ετοιμάζεται να φύγει από το σπίτι, κλείνοντας το μάτι στην πιο αναγνωρίσιμη φράση της ταινίας του 1965 «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», «παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω!». Οι δύο πολυαγαπημένοι ηθοποιοί πρωταγωνιστούν αυτές τις μέρες στο τηλεοπτικό σποτ για τον εμβολιασμό. Εμφανίζονται στα σπίτια τους να ετοιμάζονται για το ραντεβού τους. Συναντιούνται, αλλά δεν αγκαλιάζονται. «Όχι αγκαλιές, την επόμενη φορά», λέει η Μάρω Κοντού και προχωρούν μαζί προς το εμβολιαστικό κέντρο. «Το ραντεβού για εμβολιασμό είναι ραντεβού ζωής» είναι το μήνυμα στο τέλος του σποτ με τίτλο «Το Ραντεβού». Έκαναν αίσθηση, συγκίνησαν και μας θύμισαν μια από τις πιο πετυχημένες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Τους ζητήσαμε να μας μιλήσουν για το εμβόλιο, τη σχέση τους, το μέλλον.
ΜάρωΚοντού
Είναι ένα διαφημιστικό σποτ που έχει μια αισθητική και ποιότητα. Αισθάνομαι πολύ ωραία διότι προτείνουμε στον κόσμο να κάνει το εμβόλιο. Η συνεργασία με τον Γιώργο Κωνσταντίνου είναι πετυχημένη, με την έννοια ότι το σποτ θυμίζει την ταινία που έχει μείνει στον χρόνο, το κάναμε με την καρδιά μας και πέτυχε το σκοπό του.
Η Μάρω Κοντού και ο Γιώργος Κωνσταντίνου
Όποτε συναντιόμαστε με τον Γιώργο Κωσταντίνου επικυρώνεται αυτό το ταίριασμα, η σύμπνοια που υπήρξε και τότε που γυρίσαμε την ταινία. Ένα διεθνές βραβείο για τον σκηνοθέτη της Γιώργο Τζαβέλλα αποδεικνύει ότι δεν ήταν καθόλου τυχαία. Εκείνη την εποχή με τον Κωνσταντίνου είχαμε κάνει ένα θεατρικό μαζί, λεγόταν «Δημοκρατία αλά ελληνικά» και θυμάμαι ότι παίζαμε όλο τον χειμώνα με ουρές. Μετά χαθήκαμε, εγώ ταίριαξα με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, οι προτάσεις που γινόντουσαν ήταν με τον Κωνσταντάρα και στο θέατρο και στο σινεμά, αλλά έχουμε κρατήσει τη φιλία μας με τον Γιώργο από το 1962 που γνωριστήκαμε στην «Οδό Ονείρων». Μεγαλώνοντας οι άνθρωποι, εάν ο γάμος δεν διακοπεί, οι σχέσεις μαλακώνουν. Η «Μαύρη Φορντ» από την «Οδό Ονείρων» έγινε το σύμβολο ενός προοδευτικού κοριτσιού. Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε την έμπνευση για τη «Μαύρη Φορντ» την οποία εγώ ούτε συμμερίστηκα ούτε κατάλαβα εξαρχής. Μεταγενέστερα διαπιστώνω πως αυτά που έγραψε, θα μείνουν. Δεν έχει αλλάξει αυτό που έλεγε τότε ο Χατζιδάκις.
Σήμερα είναι όλα τα κορίτσια προοδευτικά. Οι νέες γενιές έχουν απαλλαχθεί από τα πολλά ταμπού που κράταγαν δέσμια τη δική μας γενιά. Στην εποχή μας μια κοπέλα με έναν δεσμό μπορεί να κάνει ένα παιδί και να είναι ανύπαντρη, εκείνη την εποχή αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα ήταν ένα τρομερό και καθοριστικό γεγονός. Μάλλον ήμουν μπροστά από την εποχή μου και χαίρομαι για τις αλλαγές που έχουν συμβεί υπέρ μας. Δεν έπαιρνα χαμπάρι το πώς με έβλεπε το αντίθετο φύλο. Ως νέα ήμουν πολύ κλειστή και στα πρώτα χρόνια της θεατρικής μου καριέρας θα έλεγα ότι κυκλοφορούσα με ασπίδα σε ένα χώρο που δεν τον ήξερα καλά. Σιγά-σιγά αγάπησα το επάγγελμα και σήμερα λέω με σιγουριά ότι δεν έχω καμία κακή ανάμνηση από κανένα συνάδελφο, σε όλες τις συνεργασίες μου υπήρξε χαρά και επιτυχία. Μια γυναίκα όταν τη φλερτάρουν το αντιλαμβάνεται μόνο αν επιθυμεί η ίδια να τη φλερτάρουν. Συναντώ ανθρώπους μεγάλους σε ηλικία που μου λένε «εγώ ήμουν ερωτευμένος μαζί σας και προσπαθούσα να σας το δείχνω, αλλά όχι μόνον δεν καταλαβαίνατε, ούτε και μου ρίχνατε μία ματιά».
Όταν γίναμε φίλοι, ο άντρας μου μού εξομολογήθηκε ότι από τότε που έκανε σχέση μαζί μου άρχισε να ανεβαίνει η αξία του και οι γυναίκες να τον βλέπουν διαφορετικά. Αγαπούσα, θαύμαζα τον Γιώργο το Τζαβέλλα και σαν σκηνοθέτη, αλλά πάνω από όλα σαν άνθρωπο. Ήταν πολύ ταλαντούχος, ευγενής, μια άλλη κατηγορία ανθρώπου και κάτω από τις οδηγίες του η ταινία ολοκληρώθηκε μέσα σε μία ατμόσφαιρα γέλιου και φοβερής οργάνωσης για την εποχή της, χωρίς καν να το καταλάβουμε. Έγινε διαχρονική αν κρίνω από το ότι συνήθως στις συναντήσεις μου οι συνομιλητές μου αναφέρονται σε δύο ταινίες μου. Σε αυτή και στην «Ιταλίδα από την Κυψέλη».
Το ’60 και το ’70 ήταν εποχές ακμής στη μουσική, στο θέατρο, στον κινηματογράφο διεθνώς. Σήμερα που περνάμε εποχές δύσκολες ανασύρουμε στιγμές ευχάριστες του παρελθόντος. Βιώνοντας ένα περίεργο παρόν και αβέβαιο μέλλον για να απαλύνουμε τη μιζέρια και την υποβάθμιση που συμβαίνει, το παρελθόν, εγκεφαλικά οικείο, μας προσφέρει ελπίδα.
Είμαι αισιόδοξη, νομίζω ότι μέσα στο καλοκαίρι θα έχουμε κάνει πολλά βήματα σε σχέση με την πανδημία. Χρειάζεται προσοχή, εμβολιασμό και ατομική ευθύνη. Είχαμε με τον Γιώργο Κωνσταντίνου προγραμματίσει τον χειμώνα που μας πέρασε να παίξουμε μαζί τη «Φθινοπωρινή ιστορία» του Αρμπούζωφ, που είναι μία ερωτική ιστορία τρίτης ηλικίας. Όλοι μας στο θέατρο βρισκόμαστε πλέον σε φάση αναμονής, δεν έχουμε σχεδιάσει τι θα συμβεί θεατρικά τον χειμώνα. Ομολογώ ότι σε προσωπικό επίπεδο είμαι μια χαρά και χωρίς θέατρο. Μπορώ να επιζήσω, έχω πολλά χόμπι, λουλούδια, φίλες, θεατρικές και μη.
Η Μάρω Κοντού και ο Γιώργος Κωνσταντίνου στο σποτ «Το ραντεβού» για το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού
Γιώργος Κωνσταντίνου
Τον καιρό που γυρίσαμε την ταινία δεν είχε την ανάλογη επιτυχία που συνάντησε τα επόμενα χρόνια όπως σήμερα που από τη στιγμή που προβλήθηκε στην τηλεόραση, προβάλλεται συνέχεια. Ο χρόνος ξεκαθάρισε το τοπίο μες στον αναρίθμητο κυκεώνα και κάποιες ταινίες αποτελούν μέρος της ιστορίας. Τη δεκαετία του 1960 ταινίες που δεν είχαν επώνυμους σταρ ηθοποιούς όπως η Βουγιουκλάκη, ο Κωνσταντάρας, ο Βέγγος, ο Βουτσάς, περνούσαν απαρατήρητες όσο αξιόλογοι και να ήταν κάποιοι δημιουργοί. Εγώ ήμουν στις αρχές της καριέρας μου, η Μάρω ήταν αρκετά γνωστή, αλλά ο κόσμος πηγαίνοντας σινεμά προτιμούσε να βλέπει τα μεγάλα ονόματα. Η ταινία βέβαια, αν και πολύ όμορφη, δεν έκανε την εμπορική επιτυχία που της άξιζε. Ήρθε 15η στη λίστα της σεζόν. Συμπεριλήφθηκε στις γνωστές με την πάροδο των χρόνων, όταν ο κόσμος έβλεπε στην τηλεόραση τη μία ταινία μετά την άλλη και τα τελευταία χρόνια πέρασε στις κλασικές ταινίες. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτή, ήταν και το «Ξύπνα Βασίλη», το «Χτυποκάρδια στο Θρανίο» με το περίφημο προφιτερόλ, ο «Γάμος αλά Ελληνικά», ταινίες που είχαν την τύχη να είναι ξεχωριστές και τα τελευταία 20 χρόνια δικαιώθηκαν. Είκοσι χρόνια πριν ξανασμίξαμε με τη Μάρω στην ταινία «Αν» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, για να παίξουμε τον Αντωνάκη και την Ελενίτσα μετά από 40 χρόνια. Τότε πήρε την άδεια ο Παπακαλιάτης από τη σύζυγο του Σακελλάριου. Φαίνεται να δικαιωνόμαστε, εν ζωή πλέον.
Αλλά αυτό το διαφημιστικό που γυρίσαμε πρόσφατα δεν το φαντάστηκα ότι θα έχει τόση μεγάλη ανταπόκριση. Όταν βγήκε με πήραν χίλια τηλέφωνα, φαίνεται ότι άγγιξε τον κόσμο πάρα πολύ. Εκτιμώ τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των επιστημόνων αλλά παραμένω σκεπτικός όταν ακούω για 2.400 κρούσματα ημερησίως. Παρόλη την αστυνόμευση και την προσπάθεια των περισσοτέρων μας, αντί να πέφτει, ανεβαίνει. Ίσως μικροί κύκλοι δημιουργούν εστίες αναμετάδοσης. Αν συνεχιστεί έτσι θα πάρει χρόνια. Το ανησυχητικό είναι ότι στο μεταξύ η οικονομία δεν θα αντέξει. Προς το παρόν λόγω των μέτρων της κυβέρνησης είμαστε σε μία ημιλιπόθυμη κατάσταση. Αλλά φοβάμαι ότι όταν τελειώσει η πανδημία ο κόσμος θα βρεθεί στο μηδέν, γιατί αυτή τη στιγμή εκατοντάδες μαγαζιά κατεβάζουν τα ρολά και γράφουν απέξω πωλείται, υπάρχουν πάρα πολλοί άνεργοι και στη συνέχεια, αν κοπούν τα επιδόματα, ο κόσμος πραγματικά θα γυρίσει στα σκουπίδια όπως τότε στον πόλεμο. Σαν έθνος ήδη είμαστε πληγέντες πολίτες από τη μακροχρόνια κρίση, πόσα δάνεια να πάρουμε; Φοβάμαι ότι το κοινό δεν θα έχει τη δυνατότητα να πληρώνει. Στο μακρύ ελληνικό καλοκαίρι που βιώνουμε πλέον λόγω κλιματικής αλλαγής, ο τουρισμός θα ωφελήσει μία τάξη των ανθρώπων αλλά τι θα συμβεί με το θέατρο, τη μουσική, πράγματα απαραίτητα που κρατούν το πνεύμα σε μια εγρήγορση, πώς θα συντηρηθούν; Ο τουρίστας είναι περαστικός, θα φύγει. Θα καλύψει κάποιους τομείς που δεν μπορούν να είναι για όλους.
Δεν συμφωνώ καθόλου με την ψηφιακή αναμετάδοση παραστάσεων η οποία βλέπω ότι αρχίζει να φθίνει παρόλο τις προσπάθειες που έγιναν. Έχω την αίσθηση ότι αυτό δεν θα περάσει, ήταν μία διέξοδος με ήδη υπάρχον υλικό. Δεν νομίζω ότι θα προχωρήσει, όμως. Όσον αφορά τη σχέση των δύο φύλων η διαφορά υφίσταται αλλά πρέπει να υπάρχει ο σεβασμός του ενός προς τον άλλον. Δεν μου το δίδαξε κάποιος αυτό, από μικρός το αντιλήφθηκα. Έτσι μεγάλωνα, αγαπούσα πολύ τη μητέρα μου γιατί ήταν άξια σαν γυναίκα και τη σεβόμουν απεριόριστα. Το παραδοσιακά ασθενές φύλο, η γυναίκα, έχει προσωπικότητα, διαθέτει εσωτερική δύναμη και υπάρχουν φωτεινές προσωπικότητες γυναικών από πολιτικούς και άλλους χώρους. Τη σωματική δύναμη που διαθέτει το αντρικό φύλο, ας τη χρησιμοποιήσει για να προφυλάξει και να υπερασπίσει το κατά παράδοση ασθενές φύλο. Το ότι οι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητες από τον άντρα μπορεί να είναι και προσόν, οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε την ευαισθησία τους και να μην την εκμεταλλευόμαστε.
Όσο για τους αρνητές του κορωνοϊού που αντιδρούν και κοροϊδεύουν τα μέτρα προστασίας, δεν έχω δει προσωπικά την καταστροφή που λένε ότι δημιουργεί αυτός ο ιός στον κόσμο και στον άνθρωπο, παρόλα αυτά έχω ακούσει κάποιους που έχουν μιλήσει επειδή τον έχουν περάσει. Νομίζω ότι είναι λάθος οι αντιδραστικές συμπεριφορές, όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση αλλά και γιατί η ιστορία απέδειξε ότι όλες οι επιδημίες περνάνε με τον εμβολιασμό. Φεύγουν μόνο με αυτό τον τρόπο, καμία επιδημία δεν έχει φύγει μόνη της. Η φυματίωση ήτανε τρεις φορές χειρότερη από τον κορωνοϊό, διακόσια χρόνια ταλαιπωρούσε τον κόσμο με πολλά αποτραβηγμένα από την κοινωνική ζωή θύματα και σανατόρια παντού. Αν δεν έδινε το ινστιτούτο Παστέρ τη λύση παρασκευάζοντας και εφαρμόζοντας το εμβόλιο πιθανότατα δεν θα είχαμε τελειώσει. Πολλές ακόμα περιπτώσεις εμβολίων έχουν εξυπηρετήσει και σώσει τον άνθρωπο. Πιστεύω ότι είναι μονόδρομος, δεν καταλαβαίνω τον αρνητισμό. Έκανα και τα δύο εμβόλια και τελείωσε η ιστορία, δεν αισθάνθηκα τίποτα, είμαι μια χαρά, δεν έχει αλλάξει τίποτα, αλλά αισθάνομαι κάπως πιο ασφαλής και πιο προστατευμένος πλέον. Πιστεύω ότι όλοι θα περάσουν αυτή την εμπειρία, τελικά. Ακόμα και οι αρνητές, είμαι σίγουρος.
Οι δημιουργοί της συγκινητικής διαφήμισης για τον εμβολιασμό
18°
