Οι ενοχλητικοί της καραντίνας

Η καραντίνα μας έβγαλε τον καλύτερο και τον χειρότερο εαυτό: χειροκροτήσαμε τους γιατρούς ενώ παράλληλα ξημεροβραδιαζόμασταν στα πάρκα και πηγαίναμε σε εκείνους, τους οποίους χειροκροτούσαμε, είτε πλευριτωμένοι, είτε με Covid. Για τους δυο μήνες της πρώτης καραντίνας έπρεπε να ρεφάρουμε με 5 μήνες yolo, το οποίο σημαίνει μπουζούκια στις 18:00, διακοπές, πάρτι δίχως αύριο και συναθροίσεις στο πάρκο. Φαίνεται ότι η πρώτη καραντίνα δημιούργησε μέσα μας τόσα θέματα προς συζήτηση που δεν γινόταν να μην τα συζητήσουμε. Με όποιον ξέρουμε.

Η δεύτερη καραντίνα δεν άλλαξε τις συνήθειες της πρώτης, τις οποίες, προς Θεού, δεν κακίζω. Καθένας αντιμετωπίζει τον εγκλεισμό με όσα 2 και 6 θέλει και μπορεί χωρίς να επιβαρύνει την υγεία του, το σύστημα υγείας και το νευρικό μου σύστημα. Διότι το όριο κυκλοφορίας μέχρι τις 22:00 χάρισε μερικά από τα πιο επικά πάρτι ή έστω tea parties που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε. Και να οι κούρσες με τα γλυκά, ντριν το κουδούνι κι ασπασμοί στον αέρα νωρίς το απόγευμα και αποχαιρετισμοί στις 21:00 για να προλάβουν να επιστρέψουν.

Κι ενώ δεν ήμουν μέσα στα σπίτια, είδα πολλά στις μετακινήσεις 6 μου. Εξαιρώ από τη συζήτηση τις μυτούλες έξω, εκείνους που όχι μόνο έρχονται κατά πάνω σου χωρίς μάσκα αλλά μιλάνε και στο κινητό για να σιγουρευτούν ότι τα σταγονίδιά τους θα φτάσουν στον οισοφάγο σου. Συνάντησα λοιπόν τα εξής...

Τα λυτά σκυλιά
Η Ακίρα, ο Παύλος και η Ζουζού είναι πραγματικά σκυλιά τα οποία στις περιόδους του lockdown μου έχουν επιτεθεί ενώ ποδηλατώ. Ξέρω τα ονόματά τους διότι τα βλέπω να έρχονται από μακριά, κοκαλώνω και περιμένω να δω πώς θα αντιδράσει το αφεντικό. Δεν αντιδρούν ποτέ παρά μόνο φωνάζουν μειλίχια τα ονόματά τους πιστεύοντας ότι έχουν κάνει τόσο καλή εκπαίδευση στα καημένα που με το άκουσμα της φωνής τους θα συνετιστούν. Δεν συμβαίνει ποτέ. Όχι επειδή δεν επιδέχονται εκπαίδευσης τα σκυλιά αλλά επειδή οι συγκεκριμένοι ιδιοκτήτες είναι τόσο επηρμένοι που νομίζουν ότι είναι dog whisperers.  Έχουν πάντα την αταραξία του Βούδα ενόσω το σκυλάκι τους μου έχει αρπάξει το πόδι ή τη ρόδα ή μου γρυλίζει. «Θα το μαζέψετε;», ρωτάω. «Α, δεν είναι επιθετικό, μη φοβάστε!», ακούω από τους Δαλάι Λάμα. «Έχει τη γάμπα μου στο στόμα του», διατείνομαι. «Αισθάνεται την κακή σου ενέργεια», μου είπε η ιδιοκτήτρια της Ζουζού, ενόσω ήταν ακροβολημένες και οι δυο στα Highlands του Τουρκοβουνίου με την καφεδάρα στο χέρι η αφεντικίνα και χωρίς λουρί η μικρή Ζουζού. Έχει το μπατζάκι μου στο στόμα της, δεν είναι κακή ενέργεια, θυμός είναι.

Κουράιδες κι απορρίμματα
Έχουμε την τύχη να ζούμε πολύ κοντά σε ένα πολύ ωραίο πάρκο που στην καραντίνα έγινε σπίτι για κάθε δραστηριότητα: από τάι τσι και TRX μέχρι παιδικά γενέθλια και απλές φρεντομαζώξεις. Δεν τους βλέπω πάντα, τους ακούω διότι τι κέφι, διάβολε, και βλέπω πάντα τα φρεντοπότηρα να κείτονται στα δέντρα, δίπλα σε γόπες, μάσκες και καπάκια μπίρας. Πολλές φορές, δε, στα πεζούλια των γειτόνων, στα αυτοκίνητα και τους κάδους μας. Φαντάζονται ότι όλα αυτά θα μαζευτούν από κάποια νεράιδα ενώ όλοι γνωρίζουν ότι σε αυτό το πάρκο, όπως και σε όλα τα πάρκα της Ελλάδας, ζουν μόνο οι κουράιδες. Πρόκειται για νεράιδες που την ημέρα κλώθουν και σκαρώνουν πιπεράτα στιχάκια και το βράδυ μαζεύουν τα κακάκια όλων εκείνων που δεν έχουν σκεφτεί ποτέ να πάρουν μαζί τους σακουλάκι για να το βρουν καθαρό και να μπορέσουν από πολύ νωρίς να επιδοθούν στο ευγενές αγώνισμα του παρατάω τα κακά όπου βρω.

Τα παιδιά κάτω στο πάρκο
Άλλο πάλι και τούτο: αφού γλιτώσαμε τις στρατιές από Φοίβους και Νεφέλες ήρθε η εκδίκηση του κανονικού: Κωνσταντίνος, Αλέξανδρος, Παναγιώτης, Σταύρος. Προσοχή: η παγίδα είναι στο δεύτερο όνομα: Κωνσταντίνος-Αλέξανδρος, Παναγιώτης Σταύρος. Τύπου: «Κωνσταντίνε-Αλέξανδρε, πάρε την αδερφή σου Αγγελική-Γεωργία κι ελάτε γρήγορα να φύγουμε». Τα παιδάκια εννοείται ότι δεν έρχονται παρόλο που τα έχουν φωνάξει και με τα 4 ονόματα και συνεχίζουν να παίζουν με τη ντεμοντέ Νεφέλη και τον has been Απόλλωνα. Τουλάχιστον όμως οι παππούδες είναι χαρούμενοι ότι ακούστηκαν τα ονόματά τους. Το αυτό απαντάται και στα τετράποδα, ευτυχώς όχι διπλά. Ξεχάστε τον Ρούντι, τον Άλφι, τη Λάσι. Τα σκυλιά γυρίζουν στο Παύλος, όπως προανέφερα, το Νάσος, το Γιώργος, Μήτσος, Μάρκος.

Ποδήλατο στην πόλη, η σύγχρονη ποδύσσεια
Στις δυο καραντίνες πρέπει να έχω κάνει περισσότερα από 1.000 χιλιόμετρα: από τον γύρο του Υμηττού, στο Φάληρο, στην Πάρνηθα του πρωθυπουργού και τη διαδρομή Νέα Μάκρη - Διόνυσος, ανεβαίνοντας όλη την Πεντέλη. Στην πρώτη καραντίνα χωρίς μάσκα, τώρα πια μόνο με μάσκα. Όλοι γνωρίζετε ότι η Αθήνα δεν έχει ποδηλατόδρομους. Οκ, εκτός από κάποιες διαδρομές στο Ψυχικό, μέσα στην Πανεπιστημιούπολη και εκείνον που συνδέει το Γκάζι με το ΚΠΙΣΝ, στον οποίο ΠΑΝΤΑ θα κυκλοφορούν γονείς με καρότσια, γέροι με στικς περπατήματος, οικόσιτα ζώα, χαλαροί περιπατητές, οι πάντες σε αυτά τα δυο μετράκια που φτιάχτηκαν για ποδηλάτες. Στις μεγάλες λεωφόρους πηγαίνω δεξιά, στον λεωφορειόδρομο. Οι οδηγοί λεωφορείων και τρόλεϊ σέβονται πάντα τους ποδηλάτες. Αν πάω σύριζα στο πεζοδόμιο, οι οδηγοι ΙΧ και ταξί θα με ξυρίσουν επειδή χωράνε. Αν, επειδή φοβάμαι, καθίσω στη μέση για να είμαι σίγουρος ότι θα αλλάξουν λωρίδα, κάνουν ελάχιστα αριστερά λίγο πριν μπει το σήμα του αυτοκινήτου τους στο derriere μου και ξαναμπαίνουν στην ίδια λωρίδα μερικά εκατοστά μπροστά μου. Για να μην πω για αυτούς που στη διασταύρωση θα με κόψουν για να περάσουν ενώ ο δρόμος πίσω μου είναι άδειος. Για να μην πω για τους οδηγούς που μου κορνάρουν. Σε ποδήλατο, ρε φίλε; Ενώ έχεις άλλες τρεις λωρίδες να χωρέσεις τον μητροπολιτικό σου πολιτισμό; Όλα όσα σας περιγράφω συμβαίνουν στις λεωφόρους, στα σημεία που βρίσκονται μέσα στον δακτύλιο. Διότι στην Κηφισίας και κυρίως μετά τα Σίδερα, οι οδηγοί δεν αναγνωρίζουν ποδήλατα. Κι αν τα αναφέρω όλα αυτά σε σχέση με την καραντίνα είναι διότι θα περίμενα, τώρα που έχει αυξηθεί γεωμετρικά ο αριθμός ποδηλάτων και πατινιών και ο ρυθμός της καθημερινότητας έχει πέσει, να είμαστε πιο ήρεμοι οδηγοί και πιο ευγενικοί.