Οι γιορτινές μέρες μακριά από αγαπημένα πρόσωπα είναι πολύ άσχημο πράγμα. Όχι τόσο άσχημο όσο το να είναι αυτές οι μέρες οι τελευταίες με αγαπημένα πρόσωπα.
Δεν ξέρω αν ο τίτλος του σημερινού «Και μπράβο τους» σας φαίνεται κάπως αντιφατικός, δεν ξέρω δηλαδή αν νομίζετε πως η γιορτή ποτέ δεν έρχεται σε αντίθεση με τη ζωή, αλλά αν όντως αυτό σας συμβαίνει επιτρέψτε μου να πω πως, τουλάχιστον για φέτος, καλό είναι να αναθεωρήσετε λίγο τις βεβαιότητές σας. Γιατί φέτος η γιορτή όχι μόνο δεν είναι ένα από τα βασικά συστατικά της, αλλά πιθανότατα είναι και η μεγαλύτερη απειλή για τη ζωή.
Φέτος τα ρεβεγιόν, τα γλέντια, οι συναθροίσεις και γενικά οτιδήποτε ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της περιόδου των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, είναι το αντίστοιχο της ρώσικης ρουλέτας. Ή μάλλον, μιας πολύ πιο επικίνδυνης παραλλαγής της στην οποία οι σφαίρες ειναι απεριόριστες και οι παίκτες εκτός από τον εαυτό τους σημαδεύουν και όποιον τύχει να βρεθεί στο δρόμο τους.
Αυτά (ή διάφορες, συνήθως πιο light, εκδοχές τους) είμαι σίγουρος ότι τα έχετε ακούσει πολλές φορές. Τα λένε πρώτα και πάνω από όλα οι ειδικοί επιστήμονες οι οποίοι φωνάζουν ότι φέτος καλό είναι να μην κάνουμε κανένα ρεβεγιόν. Οι ειδικοί επιστήμονες που έχει μαλλιάσει η γλώσσα τους να εξηγούν πως ο τρόπος με τον οποίο θα αποφασίσουμε να περάσουμε αυτές τις μέρες θα καθορίσει τον αριθμό των κρουσμάτων, των διασωληνωμένων, των νεκρών. Θα καθορίσει το πότε και το πώς θα αρθεί το λοκ ντάουν. Με λίγα λόγια, θα καθορίσει ένα σημαντικό κομμάτι του υγεινομικού και του οικονομικού μέλλοντος της χώρας και είναι (κυριολεκτικά αυτή τη φορά) ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Το περίεργο είναι πως παρόλη την κρισιμότητα της κατάστασης, παρόλη τη συνεχή ενημέρωση, πολλοί συμπολίτες όχι μόνο αδιαφορούν πλήρως, όχι μόνο είναι έτοιμοι να διοργανώσουν ή να συμμετάσχουν σε γιορτές θανάτου, αλλά δεν αισθάνονται ούτε την ανάγκη να το κρύψουν. Κι αυτό το τελευταίο είναι το πιο ανησυχητικό.
Υπάρχουν συμπολίτες που κλέβουν, συμπολίτες που κάνουν χρήση παράνομων ουσιών, συμπολίτες που σηκώνουν χέρι να βαρέσουν κάθε φορά που απέναντι τους έχουν κάποιον αδύναμο. Αλλά κανείς από αυτούς δεν θα παραδεχόταν τη συμπεριφορά του χαμογελώντας στο ρεπορτάζ ενός δελτίου ειδήσεων. Γιατί καταλαβαίνουν ότι οι συμπεριφορές αυτές όχι απλώς είναι παράνομες αλλά είναι και απαξιωμένες από την κοινωνία.
Αντιθέτως, οι άνθρωποι που είναι έτοιμοι με τη συμπεριφορά τους να τινάξουν στον αέρα υγεία και οικονομία, την κοινωνία όλη δηλαδή, καθόλου δεν διστάζουν να περιγράψουν τα σχέδια τους για πολυπρόσωπα ρεβεγιόν στους τηλεοπτικούς ρεπόρτερ. Με χαμογελάκια και κουτοπονηριά, περιγράφουν πράγματα που κανονικά θα έπρεπε να κρύβουν όπως ο ηρωινομανής τα σημάδια από τη σύριγγα. Πράγμα που σημαίνει πως δεν αισθάνονται καμία ντροπή για τη συμπεριφορά τους. Πράγμα που σημαίνει πως τα σημάδια που παίρνουν από τον κοινωνικό τους περίγυρο καθόλου αποτρεπτικά δεν είναι. Πράγμα που σημαίνει πως πολλοί συμπολίτες θα παίξουν αυτή την, τρομερά επικίνδυνη για όλους, εκδοχή της ρώσικης ρουλέτας.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, προφανώς οι γιορτινές μέρες μακριά από αγαπημένα πρόσωπα είναι πολύ άσχημο πράγμα. Αλλά σίγουρα όχι τόσο άσχημο όσο το να είναι αυτές οι γιορτινές μέρες οι τελευταίες με αγαπημένα πρόσωπα. Ή οι τελευταίες γενικώς.
Κάποιοι συμπολίτες, προκειμένου να υπερασπιστούν την ανόητη και αντικοινωνική επιλογή τους, λένε και ξαναλένε πως «ζωή χωρίς ρίσκο δεν υπάρχει». Μόνο που ξεχνούν δύο πράγματα: α) πως θα ρισκάρουν εκτός από τις ζωές τους και ζωές άλλων και β) πως τα ρίσκα μπορεί να είναι θεμιτά ή να είναι εντελώς ηλίθια, ανάλογα με το τι προσδοκούμε και το τι ρισκάρουμε. Και δε νομίζω πως κανείς μπορεί να θεωρήσει ιδιαιτέρως έξυπνο κάποιον που θα ρισκάρει τη ζωή του και τις ζωές των γύρω του, για ένα πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν.
Εν κατακλείδι, φέτος, σα μεγάλα παιδιά και όχι σαν μωρά, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορεί να τα έχουμε όλα και ότι θα πρέπει να διαλέξουμε: ή με τα γλέντια και τα ρεβεγιόν και τις παρέες και τις συναθροίσεις ή με την προσπάθεια να νικηθεί ο ιός και να επιστρέψει η χώρα στην κανονικότητα. Ή με τη γιορτή ή με τη ζωή. Και τα δύο δεν γίνεται. Και ελπίζω τουλάχιστον, αν επιλέξετε το πρώτο, να μην έχετε το θράσος να γκρινιάζετε και να κλαψουρίζετε που δεν πραγματοποιείται το δεύτερο. Και μπράβο σας.
