Η συγγραφέας Μαίρη Αρβανιτάκη μας στέλνει γράμμα και περιγράφει πώς περνάει την καραντίνα στο νησί της, την Κέρκυρα
Αυτή τη φορά η καραντίνα με βρήκε στο νησί μου, όπου είχαμε έρθει για το καλοκαίρι, σε ένα μικρό χωριό-οικισμό, επτά χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης, που καμία σχέση δεν έχει με την πρώτη φορά που ήμασταν κλεισμένοι σε διαμέρισμα τριάρι στη Ν. Σμύρνη. Εδώ είμαι στην εξοχή, ανοίγω την πόρτα μου και βρίσκομαι στη φύση και στον καθαρό αέρα και ούτε που με νοιάζει που πρέπει να φορέσω τη μάσκα, ακόμα και για να πάω λίγα μέτρα πιο κάτω για να πετάξω τα σκουπίδια. Η Αστυνομία είναι παντού και το πρόστιμο τσουχτερό. Τώρα ποιος θα κολλήσει ποιον σε έναν έρημο δρόμο με λίγα σπίτια… απορώ. Τρελαθήκαμε εντελώς. Εδώ απολαμβάνω το φθινόπωρο σε όλο του το μεγαλείο! Κάτι που είχα να το ζήσω από μαθήτρια. Βλέπω τα φύλλα να κιτρινίζουν σταδιακά μέχρι να πέσουν στο χώμα και τα δέντρα που θα μείνουν γυμνά μέχρι την άνοιξη. Μια πανδαισία αποχρώσεων πράσινου, κίτρινου, πορτοκαλί, η μυρωδιά από το χώμα μετά τη βροχή, ο καπνός από τα αναμμένα τζάκια, ακόμα και η μυρωδιά από τις γάτες, τις κότες , τα σκυλιά, όλα υπέροχα τα βρίσκω!
Κάνω δουλειές στο σπίτι που δεν μπορούσα να τις κάνω το καλοκαίρι λόγω αφόρητης ζέστης. Η πλακόστρωτη αυλή μου ποτέ δεν ήταν τόσο καθαρή μήνα Νοέμβρη. Και πώς να ήταν αφού φεύγαμε αρχές Σεπτέμβρη και μέχρι την επόμενη φορά έβρισκα τις πλάκες μαύρες από τη βροχή και την υγρασία. Τώρα όλη μέρα τις καθαρίζω, σε δουλειά να βρίσκομαι. Αν μπορούσαν να μιλήσουν θα μου έλεγαν «φτάνει πια, όχι άλλο κάρβουνο, όχι άλλη χλωρίνη».
Δεν φταίω εγώ ο εγκλεισμός φταίει. Ακόμα είναι τόσο όμορφο να ανοίγω τη πόρτα μου το πρωί και να βρίσκω καλούδια της φύσης από γείτονες και συγγενείς!
Στην Αθήνα τι να βρω; Τα κοινόχρηστα, διαφημίσεις από φαγάδικα ή καμιά ειδοποίηση από την ΕΥΔΑΠ που να με ενημερώνει για τυχόν διαρροή νερού. Κάνουμε βόλτες γύρω από το μικρό χωριό μου. Δυο δρομάκια είναι όλα κι όλα. Πήγαμε μία φορά πήγαμε δύο, βαρεθήκαμε. Ακόμα και τα σκυλιά μάς έμαθαν και δεν μας γαυγίζουν τώρα πια. Έτσι στέλνω SMS και πηγαίνουμε για περπάτημα στα γύρω χωριά. Τόσα πολλά μηνύματα, ούτε σε γκόμενο…
Αυτή τη φορά μου λείπουν τα παιδιά μου. Ποτέ δεν είχα μείνει μακριά τους τόσο καιρό. Με παρηγορεί η σκέψη πως είναι καλά και πως είναι για το καλό μας όλο αυτό που βιώνουμε. Τα χρυσά μου! Τα καμάρια μου! Τα αστέρια μου! Μάνα είμαι, ό,τι θέλω θα λέω. Με βρίσκετε υπερβολική; Ας είμαι… Ας είναι για το καλό όλων μας ο εγκλεισμός. Ας είναι για να μας βρει η άνοιξη γερούς. Ας μην ξαναζήσουμε παρόμοιες καταστάσεις.
Καραντίνα είναι θα περάσει. Πανδημία είναι θα ξεκουμπιστεί και θα φύγει. Δεν θα φύγει; Τίποτα δεν είναι για πάντα.
18°
