Podcast: Ο Σταύρος Θεοδωράκης μιλά για τη δολοφονία του Π. Φύσσα

Δεν θα κρυφτώ. Τον Παύλο τον ένιωσα συγγενή μου από την πρώτη στιγμή. Κι ας μην τον γνώρισα. Η γειτονιά του ήταν σαν την παιδική μου γειτονιά. Μια μάνα που ακούει τα βήματά σου στον δρόμο. Και τρέχει στην κουζίνα να βάλει το φαΐ στο πιάτο να κρυώνει.

Βόλτες και δουλειές στο τρίγωνο Κερατσίνι – πλατεία Μέμου – Σαλαμίνα. Τα ξέρετε τα εξοχικά στη Σαλαμίνα; Ένα κηπάκι, δύο δωμάτια. Στο χώμα θα βρεις πάντα μια ψησταριά. Για τα γλέντια της Κυριακής.

Και μετά η μουσική.

Πάλι «στενάχωρο» τραγούδι έγραψες ρε Παύλο; «Ρε μάνα, δεν βλέπεις τι γίνεται εκεί έξω; Τι θες να γράψω; Για λουλούδια;». «Πάλι το μυαλό μου παρανοεί / πώς αφήσαμε την παρακμή τόσο να εξαπλωθεί». Ο πατέρας του θα τον προβόκαρε από το μπαλκονάκι. «Θα παίξεις κανένα τάβλι ή συνέχεια θα μιλάς;». Παλιά είχαν δουλέψει μαζί στη Ζώνη, στο Πέραμα. Ο πατέρας του είχε φάει εκεί μια ζωή. Είχε δει ανθρώπους να καίγονται. Ο Παύλος όμως το είχε πάρεργο. Ήθελε να βγάλει λεφτά από τη μουσική. «Μα κανείς δεν νοιάζεται για τη μουσική;», αναρωτιόταν.

Και ξαφνικά...

Σαν και σήμερα, Σεπτέμβριος του 2013, έρχεται ένας… Όχι ένας… πολλοί έρχονται… Αλλά ο ένας Ρουπακιάς –στέλεχος της Χρυσής Αυγής– κρατάει μαχαίρι και το καρφώνει στην καρδιά του Παύλου! Στην Τσαλδάρη, μερικά βήματα από το μπαλκόνι που τον περίμενε η μάνα του.

Και τώρα;

Τώρα σε περίπου 20 μέρες θα ακούσουμε την απόφαση της Δικαιοσύνης. Και θα δούμε αν οι δικαστές μας είναι τυφλοί. Και σκληροί όπου πρέπει. Δίκαιοι δηλαδή. Γιατί αυτή η δίκη δεν είναι μόνο για τον Παύλο. Είναι για το δικαίωμα να είσαι όποιος θέλεις να είσαι. Και να μη σε κυνηγούν, να μη σε απειλούν, να μη σε μαχαιρώνουν.

Ακούστε εδώ: