Σχολικός εξοπλισμός: Μάσκες, τζελ, παγουρίνο

Η είδηση της υποχρεωτικής μάσκας στο σχολείο αντιμετωπίστηκε από τους μαθητές ακριβώς όπως η άλλη είδηση, ότι απαγορεύονται τα σορτσάκια στο γυμνάσιο: με επιφωνήματα «ΙΙΙΙ!» και «Τι φφφφάση;;;;!!!» και «Έλεος!!!»

Δεν ξέρω αν το τικ-τοκ πήρε φωτιά ή καμία σχέση, πάντως οι οθόνες (κινητών, λάπτοπ και άιπαντ) άναψαν, με ανταλλαγές σχολίων περί σχολείων, πως τα υπουργεία δεν ξέρουν τι τους γίνεται (όλο και κάποια υπουργεία θα φταίνε, δεν μπορεί), πως είναι α-δύ-να-τον να είσαι πέντε ώρες με μάσκα, και για έξι ώρες, ούτε συζήτηση, εκτός που είσαι ΠΑΙΔΙ, και είναι ΑΔΙΚΟ. Διάφορες μαμάδες στο φέισμπουκ καταγγέλλουν την χρήση μάσκας ως ναζιστική («Τέτοια έκτροπα έκανε και ο Χίτλερ και ορίστε που κατάντησε!») και η διάσημη πλέον μαμά που γράφει ότι οι δωρεάν μάσκες θα είναι ποτισμένες με την ισχυρή ναρκωτική ουσία «κουρκουμπίνη» (!), αν δεν κάνει χοντρή πλάκα, είναι για τα σίδερα: το ποστ της, για το πώς θα ναρκώνουν με δωρεάν μάσκες τα παιδιά μας στο σχολείο ώστε να τα κάνουν πειθήνια όργανά τους κάποιοι μη λέμε ονόματα, είναι σε επίπεδο των καλύτερων Ancient Memes – ψάχτε το, θα φτιάξετε συκώτι.

Όλα αυτά, σε κλίμα (φόβου) που αισθανόμαστε ή φορτωνόμαστε όλοι, μικροί μεγάλοι, και με τη θλίψη των θυμάτων του κορωνοϊού να ανεβαίνει κάθε μέρα… Φίλη φίλης «έχασε σήμερα τη  μάχη με τον ιό», όπως λένε τα Δελτία Ειδήσεων, αν και είναι άδικο, ακούγεται σαν να παραδόθηκε, όποιος έδινε τη μάχη, σαν να μην πάλεψε αρκετά… που δεν είναι αλήθεια. Ο κορωνοϊός μερικές φορές περνάει σαν γρίπη, άλλες φορές ορμάει με φόρα, διαλύει όλα τα συστήματα του οργανισμού και οδηγεί στο Τέλος. Τα έχουνε πει και γράψει γιατροί, λοιμωξιολόγοι, επιστήμονες, Έλληνες και ξένοι, δεν τα αναφέρω στην τύχη, για να φρουμάξω τον/την αναγνώστη/ρια: στόχος μου είναι να περάσει καλά ο/η αναγνώστης/ρια, έως και αξέχαστα – αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, ντιπ άσχετο.

Το κυρίως, σχετικό θέμα, πάει με το ερώτημα «Πώς θα φοράνε μάσκα τα παιδιά στο σχολείο;» Υποθέτω με τον ίδιο τρόπο που κουβαλάνε τσάντα – επειδή πρέπει, επειδή είναι πιθανόν να προφυλάσσει η αντιπαθητική μάσκα τη μετάδοση μιας σοβαρής ίωσης. Την εποχή των δεινοσαύρων που πηγαίναμε εμείς σχολείο, φορούσαμε μπλε σκούρα ποδιά που έφτανε κάτω από το γόνατο, άσπρη-μπλε κορδέλα στα μαλλιά και μπλε σκούρες κάλτσες γάμπας. Δεν ήτανε ευχάριστο να τα ψάχνεις όλα αυτά στα μαύρα χαράματα, αλλά δεν μας κοπήκανε και τα πόδια, οκέϊ, βαριόμασταν, είχαμε και τις τσαντάρες με τις βιβλιαρούμπες να κουβαλάμε, η ποδιά/κορδέλα/κάλτσα πήγαινε πακέτο με όλα τα υπόλοιπα, ακόμα και με το σχολείο το ίδιο. Τώρα που το σκέφτομαι, αναρωτιέμαι αν ψέκαζαν κουρκουμπίνη μέσα στις αίθουσες, ειδικά κατά τις 11-12.00 π.μ., που κουτουλούσα στην τάξη.

Εντέλει και για να μη το τραβάμε λάστιχο: τα παιδιά έτσι κι αλλιώς βαριούνται στα σχολεία τις μισές διδακτικές ώρες, και λίγες λέω. Κάνουν διάφορα υποχρεωτικά πράγματα (στα σχολεία, και όχι στο τσίρκο) επειδή έτσι έχει τακτοποιηθεί η εκπαίδευση, δημόσια και ιδιωτική, διεθνώς. Ακόμα και ο Α. Σ. Νηλ* με την «Αντι-αυταρχική εκπαίδευση» στο ιδανικό σχολείο Σάμερχιλ έβαζε κανα-δυο-πέντε κανόνες, αντίστοιχους με τους κανόνες της κοινωνίας (δεν βαράμε, δεν δαγκώνουμε, ακούμε τη δασκάλα, δεν κάνουμε ανοησίες που ενοχλούν τους άλλους, ούτε τσίσα μας, ούτε φασαρία κ.λπ.). Τα παιδιά στα σχολεία ακόμα κουβαλάνε τσάντες, δεν φοράνε σορτσάκια, ε ορίστε που θα φοράνε μάσκες, θα βάζουν αντισηπτικό στα χέρια τους και θα πίνουν νερό από παγουρίνα. Δεν είναι «ασύλληπτο, τραγικό, αφόρητο, τρομαχτικό», όπως ο κορωνοϊός ο ίδιος ή όπως ο πόλεμος, όπως σεισμός-λοιμός-λιμός-καταποντισμός, είναι ένα μέτρο προστασίας… που μπορεί να δουλέψει, μπορεί και όχι. Ας πούμε ότι οι πιθανότητες είναι 50%-50%, «να μειωθεί η διασπορά του κορωνοϊού με τις μάσκες», ή ακόμα και 70%-30%, με το χαμηλό ποσοστό να αντιστοιχεί στην επιτυχία του μέτρου και το υψηλό στην αποτυχία.

Φαίνεται λογικό, να δοκιμάσουμε το μέτρο, έστω με 30% πιθανότητες με το μέρος μας. Το 30% είναι καλύτερο ποσοστό από το 0%, το οποίο ισχύει αν δεν φοράει κανένας, πουθενά, καμία μάσκα…. Σόρι που επιμένω, αλλά τα ίδια ισχύουν με την δημιουργία, π.χ. με τη συγγραφή βιβλίων: αν γράψεις ένα βιβλίο, έχεις 1%-20% πιθανότητες να γίνει επιτυχία. Αν δεν γράψεις ένα βιβλίο, οι πιθανότητές σου είναι 0%.

Οι λίγες πιθανότητες επιτυχίας μιας δραστηριότητας ή ενός μέτρου, ακόμα και αν πέφτουμε στα πατώματα με 1%, είναι πάντα προτιμότερες από τις μηδενικές…

*Αλεξάντερ Σάδερλαντ Νηλ (1883-1973), «Θεωρία και πράξη της αντι-αυταρχικής εκπαίδευσης», εκδόσεις Σμυρνιωτάκη