Η Πηνελόπη Κωνσταντάκη κατάφερε να μείνει ζωντανή μετά το Μάτι και πέρασε 1,5 χρόνο στα νοσοκομεία, μιλάει για όλα στην ATHENS VOICE.
Ύμνος στη ζωή και στη δύναμη της θέλησης από την πιο βαριά επιζήσασα της τραγωδίας της 23ης Ιουλίου.
Πώς είναι να βάζουν το όνομά σου στη λίστα των νεκρών κι εσύ να φροντίζεις ξανά τα λουλούδια στον κήπο σου; Να διαβάζεις Πλάτωνα στην λέσχη ανάγνωσης και να περπατάς από το Κόκκινο Λιμανάκι μέχρι το Μάτι με τα πόδια;
Η κυρία Πηνελόπη τα κατάφερε. Είναι η γυναίκα που νίκησε τον θάνατο...
«Είμαι η πιο βαριά επιζήσασα» λέει με καμάρι, η κυρία Κωνσταντάκη. «Μπήκα στο νοσοκομείο στις 23 Ιουλίου του 2018 και βγήκα τον Δεκέμβριο του 2019! Μετά από ενάμιση χρόνο!».
Ταλαιπωρία, πόνοι, παραισθήσεις... Ευαγγελισμός, Λάτσειο, Θριάσιο. Κι όμως τα κατάφερε, κόντρα σε όλους όσοι την είχαν ξεγραμμένη.
«Αρχικά πήγα στον Ευαγγελισμό, κι από εκεί στο Λάτσειο. Έκανα 7 πλαστικές εγχειρήσεις. Έπαθα 8 σηψαιμικό σοκ κατά την διάρκεια των οποίων έχασα τους νεφρούς μου. Από την αντιβίωση έχασα και μέρος της ακοής μου, έπαθα και υποθυρεοειδισμό. Έμεινα 4 μήνες στην εντατική, στο Θριάσιο...», λέει η κυρία Κωνσταντάκη.
Διηγείται την ιστορία της με μια απίστευτη ηρεμία στη φωνή. Περπατάει αργά αλλά με τον αέρα του νικητή.
«Νόμιζαν ότι θα κατέληγα και μάλιστα έλεγαν στον αδερφό μου να με αφήσει να πεθάνω... Σε δύο μέρες θα φύγει... του έλεγαν. Κι εκείνος έλεγε "όχι... θέλω να της δώσω μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή". Έτσι κι έγινε... Έτσι επέζησα».
Οι μέρες στο νοσοκομείο κυλούσαν δύσκολα, η μορφίνη έφερνε παραισθήσεις. «Με το μυαλό μου έπλαθε ιστορίες δικές μου. Έλεγα ότι είχα πέσει θύμα απαγωγής... Μετά, νόμιζα ότι είχε γίνει ένας φόνος στο δωμάτιό μου.... Ιστορίες δικές μου...».
Η κυρία Πηνελόπη έμαθε να περπατάει ξανά από την αρχη. Βήμα βήμα, με υπομονη και επιμονή. «Είχα αποφασίσει ότι θα περπατήσω και θα περπατήσω καλά και τα κατάφερα με κόπο και αγώνα. Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα... Ο χαρακτήρας μου όμως είναι τέτοιος, δεν το βάζω κάτω... Έτσι είμαι από μικρό παιδί».
Οι εικόνες της 23ης Ιουλίου επιστρέφουν στο μυαλό της ξανά και ξανά.. ευτυχώς ο χρόνος τις έχει λίγο απαλύνει...
«Στο κλικ του δευτερολέπτου η φωτιά πλησίασε και ήταν πολύ δυνατή. Κάποια στιγμή είδα να πιάνει φωτιά το πεύκο που ήταν απέναντι και το διπλανό σπίτι άρχισε να καίγεται. Εκεί είπα "Τώρα πρέπει να φύγω". Άρχισα να κατεβαίνω προς τα κάτω, προς τη θάλασσα. Έπεφταν επάνω μου τα κουκουνάρια από τα πεύκα που είχαν πάρει φωτιά και ήταν σαν αναμμένα κάρβουνα. Αυτά Με έκαψαν».
Η ανοιχτη πόρτα ενός φιλικού σπιτιού έμοιαζε αρχικά με διέξοδο σωτηρίας για την κυρία Πηνελόπη. Τελικά όμως έγινε το κολαστήριό της...
«Τα πεύκα πήραν φωτιά. Φορούσα μία βερμούδα και ένα μπλουζάκι χωρίς μανίκια.. ότι ήταν ακάλυπτο πάνω μου κάηκε... Τα χέρια μου, οι ώμοι μου, το στέρνο μου, τα πόδια μου, η πλάτη μου.. Όλα! Ήταν όμως τόσο δυνατό το ένστικτο της επιβίωσης που δεν πονούσα! Με τα χέρια μου έδιωχνε από πάνω μου τα φλεγόμενα κουκουνάρια!».
Η κυρία Πηνελόπη επέστρεψε στο Μάτι τα Χριστούγεννα... σε ένα Μάτι άγνωστο... ξένο... όπως λέει... Χωρίς δέντρα, χωρίς πράσινο, και το κυριότερο, χωρίς τους ανθρώπους του.
«Μετά από αυτό έχω αλλάξει εντελώς θεώρηση. Βλέπω πια τη ζωή μέρα με τη μέρα. Χαίρομαι που ξυπνάω το πρωί, χαίρομαι που βλέπω τα λουλούδια του κήπου μου να ανθίζουν, χαίρομαι να έχω τους φίλους μου, χαίρομαι να έχω τους συγγενείς μου. Όταν ήμουν νέα δεν τα σκεφτόμουν όλα αυτά.. Τότε νόμιζα ότι ο θάνατος είναι μακριά... Τώρα όμως έφτασα στο χείλος του γκρεμού. Ήμουν έτοιμη να πεθάνω και τελικά έζησα.. Έμαθα να εκτιμώ τη ζωή και δεν μοιρολατρώ. Δεν μου αρέσει να κλαίγομαι. Τους πόνους τους κρατάω για μένα και για τους γιατρούς μου...».
Είναι σκληρό για έναν άνθρωπο να βλέπει την εικόνα του στον καθρέφτη να αλλάζει. Ειδικά για μια γυναίκα. Η κυρία Πηνελόπη έμαθε όμως πραγματικά να εκτιμά τη ζωή.
«Είμαι ζωντανή.. και από εδώ και πέρα θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να βελτιώσω την κατάστασή μου!».
Αυτό που ζητά η κυρία Πηνελόπη, αυτό που ζητούν οι συγγενείς των νεκρών, αυτό που ζητούν οι σχεδόν 50 εγκαυματίες, αυτό που ζητούν όσοι έχασαν τα σπίτια τους... Αυτό που ζητούν όλοι όσοι όταν κλείνουν τα μάτια βλέπουν εικόνες αποκάλυψης... Αυτό που ζητούν αυτοί που η ζωή τους άλλαξε μετά την 23η Ιουλίου του 2018 και δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια, είναι δικαίωση... Μια δικαίωση που δεν έχει έρθει ακόμα, δύο χρόνια μετά...
Οι κάτοικοι στο Μάτι, τον Νέο Βουτζά, το Κοκκινο Λιμανάκι, νιώθουν ότι οι αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών τους επιβεβαιώνουν και απαιτούν να τιμωρηθούν όλοι όσοι, εκείνο το απόγευμα, τους άφησαν να διαλέξουν μόνοι τους τον τρόπο που θα σωθούν.. γιατί κάποιοι δεν τα κατάφεραν....
«Θέλω δικαιοσύνη» λέει η κυρία Πηνελόπη καθισμένη στο μπαλκονάκι του σπιτιού της στο Κόκκινο Λιμανάκι. «Γιατί εγώ ήμουν ένας άνθρωπος υγιής, και μέσα σε ένα απόγευμα, μέσα σε μία στιγμή, έχασα τα πάντα! Άλλοι έχασαν τη ζωή τους, οικογένειες ολόκληρες ξεκληρίστηκαν... Έγώ βασανιστικά και βασανίζομαι.... αλλά τουλάχιστον εγώ έχω την τύχη να ζω...».
12°
