Η ηθοποιός Κωνσταντίνα Μιχαήλ γράφει για την δική της Σύρο
Η αγαπημένη εικόνα των παραθεριστικών μου ονείρων, καθώς ξεκινάει το καλοκαίρι, ήταν πάντα μια ελαφριά μετάβαση από το σπίτι μου στην Αθήνα, σε ένα νησί που διαθέτει αστική πολυτέλεια και μια νησιώτικη ανέμελη διάθεση – τη Σύρο. Από τότε που πρωτοπήγα με συνεπήρε αυτό το ολοκληρωμένο στιλ διακοπών κι έτσι, κάθε καλοκαίρι, προσπαθώ να περνάω μαγικές στιγμές με τους φίλους που έχω αποκτήσει στο νησί και ν’ απολαμβάνω την κουλτούρα του!
Θα ξεκινήσω το ημερολόγιο διακοπών μου με αυτή την κουλτούρα που χαρακτηρίζει το νησί, γιατί και το θέατρο αγαπά διατηρώντας το υπέροχο θέατρο Απόλλων ζωντανό πυρήνα παραστάσεων (έχω παίξει το μονόλογο «Σέβας Χανούμ» του Γ. Χρονά, με τεράστια προσέλευση κόσμου – όπως κι οι πιο πολλές παραστάσεις που παίζονται εκεί) και τη μουσική με ορχηστρικές και κλασικές φωνητικές συναυλίες, αλλά και τη ζώσα παράδοση ρεμπέτικης μουσικής. Από τα στέκια στην Άνω Πόλη, που έχω διασκεδάσει, μέχρι τους οργανοπαίχτες που έχω συναναστραφεί, μου φτάνει για μια ολόκληρη χρονιά μουσικού χαλιού στο κεφάλι μου. Κι αυτό το μουσικό χαλί απλώνεται σε παραλίες, διαδρομές στην Ποσειδωνία αλλά και μέχρι το γνωστό χωριό Σαν Μιχάλη στην άκρη του νησιού –το οποίο επιχείρησα ένα Πάσχα και το κατάφερα να περπατήσω μέχρι εκεί σαν τάμα στο σπουδαίο τυρί του–, σε καφενεία μπροστά στην ξακουστή πλατεία του Δημαρχείου αλλά και ξημεροβραδιάσματα στο λιμάνι με ποτάρες και ψιλοκουβέντες!
Τη θάλασσα θα την αφήσω για το κυρίως θέμα καθότι αυτή είναι που καθορίζει την υποχρέωσή μου να φεύγω από τη βολή του σπιτιού μου. Η ανάμνηση της θάλασσας που διατρέχει τη σκέψη μου όταν ζορίζομαι στη κλεισούρα του χειμώνα, το κολύμπι στα βαθιά ή και στα αβαθή νερά της είναι που διαλογίζομαι καθημερινά ακόμα και με μάτια ανοιχτά (!) όπου περνάνε από μπροστά μου κυματισμοί, βουτιές και επίδειξη αντοχής μες στο νερό χωρίς ανάσα. Και βέβαια στέγνωμα κάτω από τον ήλιο σαν τη σαύρα που ακινητοποιείται από τις καυτές γλώσσες του ήλιου χωρίς αντιηλιακό για καμιά ώρα κι άντε πάλι βουτιά στα γαλανά νερά των Αγκαθοπών και του Κόμητου.
Με ιδιαίτερη αδυναμία στο μεσημεριανό φαγητό, που περιλαμβάνει ντοματοσαλάτα και πατάτες τηγανητές στο Όνο ή και συγκλονιστικά ψάρια και ψαρομεζέδες στο Αλλού Γυαλού στο Κίνι. Η Ντελαγκράτσια στην περιοχή της Ποσειδωνίας με τα γνωστά αρχοντικά σπίτια εποχής είναι για καφέδες απογευματινούς σε φίλους που παρεπιδημούν στην περιοχή αλλά και σε γλυκάκια –που συνήθως με αφήνουν αδιάφορη– τα οποία εδώ τιμώ δεόντως συνοδευμένα με μουσικές και αναλύσεις κοινωνικού περίγυρου και τέχνης. Δεν θα αφήσω απέξω τον κορυφαίο κινηματογράφο στην πλατεία του Δημαρχείου, όπου έχω παρακολουθήσει με το ίδιο αμείωτο ενδιαφέρον τόσο «νεανικές» ταινίες με τα παιδιά των φίλων μου, όσο και πιο ενήλικες ταινίες, με κορυφαίο σκηνογραφικό τα φωτισμένα αριστοτεχνικά κτίρια της πόλης της Σύρου. Αξέχαστη θα μου μείνει η «Maleficent» της Αντζελίνας Τζολί με καλοκαιρινό ψιλόβροχο όπου κανείς μας δεν κουνήθηκε από τη θέση του μέχρι το τέλος της ταινίας.
Θα μπορούσα ν’ αναφέρομαι σε ονόματα παραλιών, και αγαπημένων προορισμών για διασκέδαση ή και για φαγητό, είναι πολλά και διαφορετικά. Θα μπορούσα να μιλάω για τα διάσημα Βαπόρια για παραγράφους ολόκληρες αλλά όποιοι έχετε επισκεφτεί την περιοχή αυτή για τα ηλιοβασιλέματά της ή για να χαζέψετε την αρχιτεκτονική ομορφιά των σπιτιών της που τα γλείφει η ανοιχτή θάλασσα, θα νιώθετε τι σας περιγράφω.
Φέτος που το ελληνικό καλοκαίρι κι ο τουρισμός περνούν πιο... ήσυχες μέρες, σκέφτομαι τη Σύρο και τις ανεξερεύνητες παραλίες της, τα καινούρια στέκια βρώσης και πόσης, τους φίλους που βλέπω σχεδόν κάθε χρόνο κι ανεβαίνει το ηθικό μου. Φαντάζομαι ότι ο «πολιτισμός» της Σύρου, τώρα με τα μέτρα κατά του κορωνοϊού θα συνδυάζει ιδανικά την απόσταση με την εγγύτητα, την ασφάλεια με την ανεμελιά, το όνειρο με την πραγματικότητα. Καλά ταξίδια, ποντοπόροι της χαράς και της ηδονής του ελληνικού καλοκαιριού... *Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ είναι ηθοποιός.
12°
