Αμαλία Μεγαπάνου: Η συγγραφέας και σύζυγος του Κωνσταντίνου Καραμανλή πέθανε σε ηλικία 91 ετών - Η Λένα Διβάνη θυμάται πώς τη γνώρισε
Γνώρισα την Αμαλία Μεγαπάνου όταν ανέλαβα ένα πολύ προκλητικό πρότζεκτ: να γράψω το σενάριο του επεισοδίου «Κωνσταντίνος Καραμανλής» για τους Μεγάλους Έλληνες. Εγώ ζητούσα μετά μανίας να μου δώσουν τον Βενιζέλο. Το επιχείρημά μου ήταν πως η σειρά αυτή ήταν εγγενώς –πώς να το πω;– δοξαστική, άρα απαιτεί κάπως οπαδικό συγγραφέα. Εγώ οπαδός του Καραμανλή δεν ήμουν με τίποτα. Το αυταρχικό του στυλ με απωθούσε, ήταν δεξιός και εγώ ήμουν η κόρη του η σοσιαλίστρια, έλεγε λίγα (και δυσνόητα) λόγια ενώ εγώ ζω απ' αυτά, εν ολίγοις δεν ταιριάζαμε.
Στο περιθώριο των συνομιλιών με τον πρόεδρο Κένεντι, τον Απρίλιο του 1961
Σατανικά έξυπνοι οι παραγωγοί μου, το εμφάνισαν ως πρόκληση και τότε τσίμπησα. Έπεσα με τα μούτρα στη ζωή ενός ανθρώπου που δεν γνώριζα, που δεν συμπαθούσα και δεν καταλάβαινα. Τότε συνέβη κάτι που οι ερευνητές το ξέρουν καλά: Όσο έψαχνα, τόσο ανέβαινε στην εκτίμησή μου το αγροτόπαιδο από την Πρώτη Σερρών. Όταν όμως έγραφα το σενάριο, έτρεμε το χέρι μου. Αγωνιούσα μήπως έχω πέσει τελείως έξω στις εκτιμήσεις μου, μήπως ο Καραμανλής δεν έμοιαζε καθόλου στον άνθρωπο που αφηγήθηκα.
Άρχισα να αναζητώ μανιωδώς την Αμαλία. Αυτή τον έζησε απ' την καλή και κυρίως από την ανάποδη, σκέφτηκα. Πάντα πίστευα άλλωστε ότι το ζευγάρι σου σε ξέρει καλύτερα από τον καθένα γιατί σε έχει δει γυμνό κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η Αμαλία ούτε μίλησε, ούτε θα μιλήσει ποτέ σε κανέναν, μου είπαν, ξέχνα το. Εγώ όμως είμαι Κύπρια κατά βάθος, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. Την ξετρύπωσα την Αμαλία, της τηλεφώνησα και την ικέτευσα όχι να μιλήσει φυσικά αλλά να διαβάσει το σενάριό μου και να μου πει μονολεκτικά αν έχω πέσει μέσα ή αν δίνω παραπλανητική εικόνα του τέως συζύγου της.
Δεν ξέρω γιατί αλλά δέχτηκε. Το διάβασε, με κάλεσε σπίτι της, ένα αστικό, ζεστό σπίτι κοντά στην πλατεία Μαβίλη και με ανακούφισε. Έχεις πέσει τελείως μέσα, μου είπε χαμογελαστή και πανέμορφη παρά τα 80 φεύγα χρόνια της. Τότε ξεθάρρεψα και άρχισα να της ζητάω ένα προσωπικό στιγμιότυπο, κάτι που να ζωντανέψει τον Καραμανλή στα μάτια κάποιας που δεν τον είχε δει ποτέ ζωντανό. Χαμογέλασε πλατιά και ομόρφυνε κι άλλο.
Τα ταξίδια, μου είπε. «Στα πολύ μακρινά ταξίδια εγώ, παρά τις προσπάθειές μου, έβγαινα από το αεροπλάνο τσαλακωμένη σαν άστεγη. Εκείνος σηκωνόταν από το κάθισμα και το κοστούμι του ήταν ατσαλάκωτο λες και βγήκε μόλις από το καθαριστήριο. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς το κατάφερνε αυτό... Έψαχνε ειδικά υφάσματα, το κυνηγούσε το θέμα πολύ γιατί έπρεπε να είναι ατσαλάκωτος έξω όπως και μέσα».
Αμέσως μετά άλλαξε βιαστικά την κουβέντα, σαν να φοβόταν ότι ακόμα και τα άψογα κοστούμια του ήταν προδοτικά. Την ευχαρίστησα κι έφυγα αλλά δεν την ξέχασα ποτέ. Τη θυμάμαι κάθε φορά που ο κάθε φίλος, σύντροφος ή συνάδελφος ελεεινολογεί για κάποιον που πέρασε από τη ζωή του.
