Ελλαδα

Συγκλονίζει ο Παναγιώτης Φασούλας για τον γιο του και τη λευχαιμία

Πώς τον επηρέασε η περιπέτεια υγείας του μικρού του;

26.05.2020, 14:07
Χαρά Βαμβακούλα
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

Οι αρετές του 21ου αιώνα: Ενσυναίσθηση, η πιο μαγική μορφή επικοινωνίας

Ελλαδα 1o Forum Athens Voice: 10 πράγματα που μάθαμε για την Ενσυναίσθηση

Δήμητρα Γκρους

Life in Athens Οι roomies της Αθήνας

Ελένη Βαρδάκη

The Writers Sessions: Αφιέρωμα στον Κουεντίν Ταραντίνο

More in Culture The Writers Sessions από τον Voice 102.5: Live και συζήτηση για τον Κουέντιν Ταραντίνο

A.V. Team

Ο Παναγιώτης Φασούλας μίλησε για την καριέρα του στο μπάσκετ, την απόφασή του να ασχοληθεί με την πολιτική αλλά και για την περιπέτεια της οικογένειάς του όταν ο γιος του διαγνώστηκε με λεμφοβλαστική λευχαιμία

Σε μια συγκλονιστική συνέντευξη ο Παναγιώτης Φασούλας μίλησε για το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε ο γιος του πριν από μερικά χρόνια. Ο παλαίμαχος διεθνής μπασκετμπολίστας μίλησε για τον μεγάλο αγώνα που έδωσε η οικογένειά του στην εκπομπή της Ελεονώρας Μελέτη

«Η ασθένεια του Γιάννη με άλλαξε περισσότερο από όλα. Ήταν τεσσάρων χρονών όταν εμφάνισε λευχαιμία. Ξεκινήσαμε να το λέμε όταν μας το ζήτησε ο ίδιος. Ο κύκλος μας το ήξερε. Εμείς δεν το κρύβαμε αλλά λέγαμε γιατί να ξέρει ο κόσμος ότι ο Γιάννης είναι Survivor.»

Όταν ο Παναγιώτης Φασούλας ρωτήθηκε ποιες ήταν οι στιγμές που ένιωσε απόγνωση εξομολογήθηκε:

«Τις πρώτες μέρες. Ο άνθρωπος είναι ένα απίστευτο ον που τα ξεπερνάει όλα. Πρέπει να βλέπεις αισιόδοξα την επόμενη μέρα. Τον πρώτο μήνα βασικά ήμουν σε μεγάλη απόγνωση και εγώ και η Μάσα. Βλέποντας όμως ότι υπάρχει βελτίωση στα νούμερα του Γιάννη, πηγαίνοντας στην Αμερική πιο μετά και βλέποντας πόσο χαρούμενοι είναι οι άνθρωποι που δουλεύουν εκεί, ήμασταν αισιόδοξοι.

Έφυγε η Μάσα με τα παιδιά για Αμερική. Πήγα κι εγώ αλλά για λίγο επειδή είχα τις υποχρεώσεις στην Ελλάδα. Αυτό ήταν και το λάθος μου. Δεν μπορεί να έχεις ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα στην άλλη άκρη του κόσμου κι εσύ να συνεχίζεις να είσαι στην πολιτική διαδικασία.

Υπάρχουν δυο είδη ανθρώπων απέναντι σε ένα τέτοιο πρόβλημα. Αυτοί που κλείνονται στον εαυτό τους και μιλάνε για το πρόβλημα με ανθρώπους που έχουν κάτι αντίστοιχο, για να παίρνει δύναμη ο ένας από τον άλλον, και εμείς που ανήκουμε σε αυτούς που θέλουν να ζούνε έξω από το πρόβλημα.

Θέλουμε να βλέπουμε ότι οι άλλοι έχουν κανονική ζωή και να χαιρόμαστε και να θέλουμε να επιστρέψουμε κι εμείς σε αυτό. Θυμάμαι καθόμουν στο Αγλαΐα Κυριακού και κοιτούσα από το παράθυρο τους γείτονες και σκεφτόμουν ότι υπάρχει ζωή κανονική».