«Με κόλλησε στον τοίχο, με χαστούκιζε, μου τραβούσε τα μαλλιά»

Η Δέσποινα είναι 7 χρόνια με τον σύζυγό της, τα τρία παντρεμένοι. Στην αρχή όλα ήταν καλά. Γνωρίστηκαν μέσω κοινών φίλων, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν... Βίαιος δεν ήταν ποτέ, ήταν όμως πάντα ευέξαπτος και συνήθιζε να την προσβάλει μπροστά σε κόσμο. «Συνήθως οι προσβολές αφορούσαν το πόσο έξυπνη είμαι...», λέει η Δέσποινα, «ή την εξωτερική μου εμφάνιση...».

Η Δέσποινα είναι κομμώτρια και ο σύζυγός της έχει ένα μικρό καφέ. Χρόνια τώρα δυσκολεύονται οικονομικά. Είχαν αρχίσει να προσπαθούν και για ένα παιδάκι αλλά το άφησαν για αργότερα... «Όταν τα οικονομικά μας το επιτρέψουν», λέει. Τα πράματα όμως άλλαξαν. Όχι προς το καλύτερο. Νεύρα, ένταση, καβγάδες... και στη μέση πάντα το πρόσχημα των χρημάτων που δεν φτάνουν ποτέ.

«Στο lockdown η κατάσταση ξέφυγε. Καβγάδες και φωνές για ασήμαντες αφορμές... Συνήθως για πράγματα μικρά που αφορούσαν την εμφάνισή μου, το σώμα μου, τα κιλά μου. Δεν είμαι χοντρή, όμως πήρα μερικά κιλά. Γιατί δεν περιποιούμαι... Γιατί δεν βάφομαι... Λες και έπρεπε να κυκλοφορώ μακιγιαρισμένη δύο μήνες μέσα στο σπίτι. Το προσπάθησα όμως, για να μην τον προκαλώ... προσπάθησα να προσέχω την εμφάνισή μου για να μην τον προκαλώ. Μέσα στην καραντίνα αύξησε και το ποτό. Όσες φορές έπινε, ένιωθα πολύ δυσάρεστα δίπλα του».

Ένα μεσημέρι σαν όλα τα άλλα η Δέσποινα ετοίμαζε το φαγητό. «Ήρθε, κάθισε στο τραπέζι, έφαγε, έβαλε ένα ποτήρι κρασί. Κοιτάζαμε μαζί τους λογαριασμούς... Μου είπε ότι σκέφτεται να κλείσει οριστικά το καφέ γιατί δεν βγαίνει. “Εμείς είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι και τα έξοδα τρέχουν” μου είπε. Άρχισα τις ερωτήσεις... Του εξήγησα ότι και η δικιά μου η πελατεία έχει μειωθεί και τα πράγματα θα είναι δύσκολα μετά τον ιό... Τον εκνεύρισα... Τη συνέχεια δεν θέλω να τη θυμάμαι. Με κόλλησε στον τοίχο, με χαστούκιζε, μου τραβούσε τα μαλλιά... Μάζεψα λίγα πράματα και πήγα στη μητέρα μου. Δεν της είπα τίποτα...»
«Μετά από λίγες ήμερες επέστρεψα στο σπίτι και δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ για αυτό... Ίσως να τον προκάλεσα κι εγώ, ίσως να του μετέφερα το άγχος μου, ίσως να έβγαλα μια μιζέρια που τον θύμωσε...Ήθελα να βοηθήσω αλλά δεν ήξερα με ποιον τρόπο».

Η Δέσποινα αποφάσισε να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στη σχέση της ελπίζοντας ότι δεν θα ξανασυμβεί, θεωρώντας ότι κάπου έφταιξε και η ίδια. «Ποτέ δεν συμβαίνει μία φορά», απαντούν οι ειδικοί. Αν και είναι σύνηθες οι γυναίκες να «ενοχοποιούν» τον εαυτό τους... «ποτέ δεν φταίει μία γυναίκα για τη βίαιη συμπεριφορά ενός άντρα» συμπληρώνουν. «Ούτε ένας άνδρας για τη βίαιη συμπεριφορά μιας γυναίκας, αν και βάσει των αριθμών αυτό είναι πιο σπάνιο».

Ο παρατεταμένος εγκλεισμός, η καραντίνα, έβγαλε στην επιφάνεια προβλήματα των ζευγαριών που μέσα στην καθημερινότητα έμεναν καλά κρυμμένα κάτω από το χαλί... Τα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας την περίοδο της καραντίνας αυξήθηκαν δραματικά.

«Τώρα πια νομίζω πως το να κάνουμε ένα παιδί δεν είναι και τόσο καλή ιδέα», λέει η Δέσποινα. Συγγνώμη δεν ζήτησε ποτέ ο σύζυγός της. «Κι εγώ όμως δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να επαναφέρω το θέμα γιατί φοβήθηκα ότι θα έχουμε δεύτερο γύρο. Το αφήνω προς το παρόν να δω πώς θα εξελιχθεί. Το μοιράστηκα μόνο με την κολλητή μου. Μου είπε απλά ότι πρέπει να βάλω κόκκινες γραμμές, και αυτό, το ξύλο, είναι μια κόκκινη γραμμή. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι ένα διαζύγιο δεν είναι εύκολη διαδικασία».
«Τα τελευταία χρόνια δεν έχουμε καλές στιγμές, έχουμε μόνο ανάμνηση καλών στιγμών...» μονολογεί η Δέσποινα. «Θα μπορούσε να μου πει αυτό που σκέφτεται. Να μου πει ότι είναι πιεσμένος και δεν θέλει να συζητήσουμε... είναι ωραίο τα ζευγάρια να μπορούν να πουν και τα απλά... Αλλά από ό,τι φαίνεται για εμάς αυτό έχει χαθεί. Έχει χαθεί η επικοινωνία».