Παύλος Γερουλάνος: «Η επόμενη μέρα μάς θέλει μαζί»

Από τη μέρα που ξεκίνησαν οι περιορισμοί κάνω κάθε προσπάθεια να μην αφήσω τον ιό να αλλάξει την καθημερινή μου ρουτίνα δραματικά. Ξυπνάω όπως και πριν, γύρω στις 7, προσπαθώ κάθε μέρα να κάνω λίγη γυμναστική νωρίς και στη συνέχεια ντύνομαι κανονικά σαν να είχα να πάω στο γραφείο. 

Όπως και πριν τον ιό, η δουλειά μου ξεκινά με τα email της ημέρας και ό,τι επείγει περισσότερο, είτε αυτό αφορά τον Δήμο Αθηναίων είτε τα Ιχθυοτροφεία Κεφαλλονιάς που και αυτά τώρα με τα νέα δεδομένα της πανδημίας δοκιμάζονται.

Σε τηλεσυναντήσεις με τους συνεργάτες μου μοιραζόμαστε, εκτός από τα τρέχοντα, ανησυχίες, σκέψεις και ιδέες γύρω από τη μέρα που ξημερώνει μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων για την Ελλάδα και τον κόσμο ενώ, κάθε δεύτερη μέρα, δίνουμε ραντεβού στο skype με τους κοινοτικούς και δημοτικούς συμβούλους του «Αθήνα είσαι εσύ» για να φροντίσουμε σχολαστικά τις γειτονιές της Αθήνας και τις ανάγκες που προκύπτουν αυτή τη δύσκολη περίοδο. 

Σε αυτές τις κλήσεις αποφασίζουμε και τις προτεραιότητες για το πρόγραμμά μας. Έτσι, βγαίνω από το σπίτι μόνο για να συμπαρασταθώ στους υπαλλήλους του Δήμου, τους ανθρώπους που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης. Θεωρώ μέρος της ευθύνης μου και ελάχιστη υποχρέωσή μου να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, μια καλημέρα, εκ μέρους όλων μας, στους ανθρώπους που έχουν κάθε λόγο να φοβούνται εκεί έξω που παλεύουν για μας. Τους γιατρούς των Δημοτικών Ιατρείων, ιδιαίτερα εκείνους στη Σαρανταπόρου που κάνουν τεστ για τον ιό, τους υπαλλήλους των ΚΕΠ, τη Δημοτική Αστυνομία και τους σπουδαίους υπαλλήλους Καθαριότητας που μαζεύουν τα σκουπίδια και απολυμαίνουν.

Τις μέρες που δεν βγαίνω έξω, κρατάω ώρες για να ενημερωθώ σε βάθος για ό,τι αλλάζει ραγδαία στον κόσμο, επιλέγοντας για πηγές κυρίως το διαδίκτυο, ξένα και ελληνικά ειδησεογραφικά μέσα αλλά και μελέτες. ‘Οπως αυτή του International Labour Organisation (ILO) που αφορά στο νέο εργασιακό τοπίο που διαμορφώνεται ή αυτές του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού.

Ο ελεύθερός μου χρόνος γεμίζει με γράψιμο και διάβασμα, «The Silk Roads: A New History of the World» του Peter Frankopan και «Η ζωγραφική της Ιταλικής Αναγέννησης από τις πηγές» της Έλλης Γιωτοπούλου-Σισιλιανού από τη Βιβλιοθήκη του Μουσείου Μπενάκη μου κρατούν συντροφιά αυτό το Πάσχα της απομόνωσης.

Όταν κλείνω τον υπολογιστή και σηκώνω το κεφάλι από το γραφείο, έχω την τύχη να βλέπω κάθε μέρα τα κορίτσια μου, που μέρα με τη μέρα εξελίσσονται σε προσωπικότητες με άποψη, κριτική σκέψη και ιδιαίτερο χιούμορ. Η μεγάλη μου κόρη, έχοντας ήδη εξασφαλίσει με κόπο την είσοδό της στο Πανεπιστήμιο, περνά τις μέρες της καραντίνας πιο χαλαρά ενώ η μικρή παρακολουθεί καθημερινά μαθήματα τηλεκπαίδευσης για το σχολείο της. Τα απογεύματα, και οι δύο κάνουν βιντεοκλήσεις με φίλες και φίλους, παππούδες και γιαγιάδες, θείες και θείους και όλα τους τα ξαδέλφια που ζουν εντός και εκτός Ελλάδας.

Η μέρα κλείνει συνήθως με ταινία για την οποία η άποψή τους έχει βαρύνουσα σημασία.  Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον ότι σε αυτές τις δύσκολες μέρες επιλέγουν, στην πλειοψηφία, κάποια ταινία με ήρωες των παιδικών μου χρόνων που με ηρωισμό αλλά και χιούμορ σώζουν τον κόσμο.

Αυτό που κρατάω από αυτήν την πρωτόγνωρη εμπειρία είναι η εντυπωσιακή διάθεση αλληλεγγύης που έχουμε δείξει ο ένας για τον άλλον, η αίσθηση συλλογικότητας που έχει εμπνεύσει όλους μας. Πώς έχουμε σταθεί ο ένας στον άλλον, μέσα στην οικογένεια αλλά και σε όλη την κοινωνία, γνωρίζοντας ότι δεν προσέχουμε μόνο τον εαυτό μας αλλά και όλους γύρω μας.

Εύχομαι μόνο αυτή η διάθεση να μας ακολουθήσει και την επόμενη μέρα που οι προκλήσεις θα είναι διαφορετικές αλλά όχι λιγότερο επικίνδυνες. Και θα μπορέσουμε να τις αντιμετωπίσουμε μόνο αν συμπεριφερθούμε με την ίδια διάθεση να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον.