Μαρία Νίκα, ταμίας σε σουπερμάρκετ

Οι υπάλληλοι στα σουπερμάρκετ ανέκαθεν είχαν να αντιμετωπίσουν πολύ κόσμο αφού είναι το πρώτο μέρος που θα πας, όταν χρειάζεσαι είδη πρώτης ανάγκης. Ωστόσο, εν μέσω μιας πανδημίας που η μετάδοση του COVID-19 παραμονεύει και ενώ τα πάντα έχουν κλείσει με εντολή της κυβέρνησης ως προληπτικά μέτρα, τα σουπερμάρκετ είναι το νέο hot spot της πόλης. Με όσα αυτό συνεπάγεται: καθημερινά πολύ κόσμο, ελλείψεις σε προϊόντα, εκνευρισμό και επιθετικές συμπεριφορές. Η Μαρία Νίκα εργάζεται ως πωλήτρια και ταμίας σε σουπερμάρκετ μεγάλης αλυσίδας στο Πέραμα και αντιμετωπίζει τη νέα της καθημερινότητα με χιούμορ και αισιοδοξία.

Θυμάμαι τις πρώτες ημέρες είχα άδεια και όταν επέστρεψα στο κατάστημα ήταν –χωρίς υπερβολή– άδεια όλα τα ράφια με τα χαρτιά υγείας, τις χλωρίνες και τα μωρομάντηλα και έπαθα πλάκα. Στην αρχή, που έγινε πανικός, λειτουργήσαμε με διευρυμένο ωράριο. Τώρα που μπαίνουν λίγα άτομα κάθε φορά ψωνίζουν καλύτερα, βλέπουν ότι δεν υπάρχει και έλλειψη στα είδη, νομίζω τους έφυγε αυτό το άγχος να «στοκάρουν» πράγματα. Αυτό που έχει ανέβει πολύ όμως είναι το eshop. Ενώ η υπηρεσία υπήρχε από πριν, τώρα μπορεί να φτάνει και τις 60 παραγγελίες την ημέρα.

Όπως όμως σε κάθε επάγγελμα που απαιτεί να έχεις καθημερινή συναναστροφή με μεγάλο αριθμό ανθρώπων, τα προβλήματα εντοπίζονται, όταν χάνεται ο σεβασμός.

Το μόνο που έχει αλλάξει αρκετά είναι η συμπεριφορά των πελατών, μερικοί έχουν γίνει πιο επιθετικοί, έρχονται και βγάζουν τα νεύρα τους – όχι ότι πριν δεν γινόταν αλλά τώρα φαίνεται πιο έντονα. Πριν ένα μήνα που ξεκίνησε όλο αυτό, η επιχείρηση δεν μας υποχρέωνε να φοράμε μάσκα και μου είχε τύχει 2-3 φορές να μου φωνάζουνε γι’ αυτό, προσπαθούσαμε να τους εξηγήσουμε ότι μάσκα φοράνε όσοι νοσούν, όχι οι υγιείς, και συνέχιζαν να φωνάζουν ότι «πού ξέρω εγώ ότι εσύ δεν νοσείς και θα με κολλήσεις» και τέτοια. Τώρα πλέον φοράμε γάντια και μάσκα καθ’ όλη τη διάρκεια του ωραρίου. Η μάσκα είναι πολύ ενοχλητική, είναι δύσκολο να τη φοράς τόσες ώρες. Φυσικά, υπάρχει πάντα και η αντίθετη πλευρά, κάποιοι πελάτες έχουν γίνει πολύ ευγενικοί, δείχνουν κατανόηση σε μας που δουλεύουμε κανονικά και ερχόμαστε σε επαφή με τόσο κόσμο και είμαστε εκτεθειμένοι.

Η κυβέρνηση για να εξασφαλίσει την προστασία τόσο των πελατών, όσο και των εργαζομένων, έθεσε συγκεκριμένους κανόνες στη λειτουργία των σουπερμάρκετ. Άραγε τηρούνται;

Υπάρχει κόσμος που δεν καταλαβαίνει – δεν κρατάνε τις αποστάσεις ασφαλείας στα ταμεία, λέμε τα ίδια και τα ίδια συνέχεια. Εντωμεταξύ, επειδή είναι συνοικιακό μαγαζί, έχουμε μεγαλύτερο θάρρος με τους πελάτες και επειδή αρκετές φορές βλέπω μεγάλους σε ηλικία ρωτάω «καλά δε φοβάστε που είστε συνέχεια έξω;» και η απάντηση ξέρεις ποια είναι; «Ε, σιγά, εγώ τα έφαγα τα ψωμιά μου». Αλήθεια σου λέω, κάποιοι έρχονται κάθε μέρα! Κάθε μέρα! Δεν ξέρω αν είναι για γέλια ή για κλάματα!

Η Μαρία ανησυχεί μην κολλήσει το νέο κορωνοϊό, έχει αποδεχθεί όμως το γεγονός ότι είναι εκτεθειμένη λόγω δουλειάς και δεν αφήνει να την κυριεύσει άγχος και πανικός. 

Κρατάω τις αποστάσεις μου, βέβαια, αλλά μέχρι εκεί. Νομίζω ότι αν είναι να το πάθεις, θα το πάθεις. Επειδή προσπαθώ να προστατέψω και την οικογένειά μου βέβαια, όταν επιστρέφω σπίτι απολυμαίνω τα κλειδιά, το κινητό και την τσάντα μου και βάζω τα ρούχα μου κατ’ ευθείαν στο πλυντήριο.

Η καθημερινότητα ενός εργαζόμενου φυσικά δεν τελειώνει, όταν σχολάει. Η πανδημία και η καραντίνα έχουν αλλάξει το πρόγραμμα όλη της οικογένειας. Ο συζυγός της δουλεύει κι εκείνος αλλά τα σχολεία και οι εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών έχουν σταματήσει.

Ευτυχώς τα παιδιά μου είναι μεγάλα (γυμνάσιο και λύκειο) και δεν ανησυχώ που μένουν μόνα τους στο σπίτι. Βέβαια έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα έχουν αλλάξει ωράρια, κοιμούνται αργά και ξυπνάνε αργά. Κάνουν μαθήματα με τηλεδιάσκεψη στο σχολείο, το φροντιστήριο και τα αγγλικά. Μουρμούρησαν λίγο στην αρχή αλλά κάπως πρέπει να σωθεί η χρονιά τους. Κατά τ' άλλα, δυστυχώς δεν μπορώ να δω τα αδέρφια μου και τους φίλους μας οπότε το βράδυ, που καθόμαστε πια στον καναπέ, αρχίζουμε μαραθώνιο βιντεοκλήσεων. Η αδερφή μου γέννησε πρόσφατα και έχω την εντύπωση ότι μέχρι να ξαναβρεθούμε ο μικρός θα περπατάει - ήδη άρχισε να «μιλάει»!