Γιώργος Ίντας, νοσηλευτής στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας

O Γιώργος Ίντας ανήκει στην κατηγορία ανθρώπων που βρίσκονται στην «εμπροσθοφυλακή» στη μάχη κατά του κορωνοΐού ως υποδιευθυντής Νοσηλευτικής Υπηρεσίας στο Γενικό κρατικό νοσοκομείο Νίκαιας. Αν και το νοσοκομείο δεν συγκαταλέγεται στα κέντρα αναφοράς, ως ένα από τα μεγαλύτερα στη χώρα δίνει τη δική του μάχη ενάντια στην εξάπλωση του ιού. Το προσωπικό δέχεται περίπου 1.600 άτομα ανά 4 ημέρες και έρχεται καθημερινά σε επαφή με ύποπτα κρούσματα, πολλά από τα οποία αποδεικνύονται λίγο αργότερα φορείς του ιού. Δεδομένου ότι η σύζυγός του εργάζεται επίσης εκεί ως νοσηλεύτρια, ο φόβος μη μεταφέρουν τον ιό στο σπίτι και κολλήσουν τα παιδιά αυξάνεται καθημερινά.

Δεν ξέρω αν το έχετε βιώσει, αλλά δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να επιστρέφεις στο σπίτι σου από τη δουλειά, να ανοίγεις την πόρτα, να έρχονται τα παιδιά σου τρέχοντας με σηκωμένα χέρια και με φωνές να σε πάρουν αγκαλιά και εσύ να τα απομακρύνεις και να τους λες “μη με ακουμπάτε αν δεν κάνω μπάνιο πρώτα”. Τότε τα χαμόγελα μετατρέπονται σε θλίψη. Τώρα βγαίνοντας από το ασανσέρ, βγάζω τα ρούχα μου έξω από το σπίτι, πλένω τα χέρια μου με αντισηπτικό και στη συνέχεια μπαίνω μέσα. Τη ζεστή υποδοχή έχει αντικαταστήσει ένα κρύο χαμόγελο. Με τη σύζυγό μου έχουμε καταλήξει στην απόφαση ότι όποιος νοσήσει θα παραμείνει σε ένα δωμάτιο στο νοσοκομείο για όσο χρόνο χρειαστεί ή θα νοικιάσει σε ξενοδοχείο μέχρι να θεραπευτεί και να θεωρηθεί ασφαλής για την κοινωνία. Ο υγιής θα πηγαίνει τρόφιμα και καθαρά ρούχα στον ασθενή, αφήνοντάς του έξω από την πόρτα. Τους γονείς μου έχω να τους δω 40 ημέρες που ξεκίνησε η πανδημία και θα ιδωθούμε ξανά μετά το τέλος της πανδημίας.

«Μία απροσεξία μπορεί να είναι αρκετή για να μπει ολόκληρο το νοσοκομείο σε καραντίνα»

Η εργασιακή ζωή στο νοσοκομείο έχει αλλάξει και η κόπωση είναι αυξημένη, έρχονται συνεχώς νέοι συνάδελφοι, οι οποίοι χρήζουν εκπαίδευσης. Η ιδιαιτερότητα με αυτόν τον ιό είναι η εύκολη και ταχεία μετάδοσή του. Μία απροσεξία μπορεί να είναι αρκετή για να μπει ολόκληρο το νοσοκομείο σε καραντίνα. Αυτός είναι και ο λόγος που όλοι φοράμε μάσκα, ακόμη και όταν περπατάμε στον διάδρομο. Τα ερωτήματα των συναδέλφων είναι τα ίδια: «Πόσο πιστεύεις ότι θα κρατήσει;», «Θα κολλήσουμε και εμείς;» «Τι θα κάνουμε αν κολλήσουμε;» «Πόσα θετικά περιστατικά είχαμε στην τελευταία εφημερία;» Είναι διαφορετικό να φοβάσαι επειδή κυκλοφορείς στον δρόμο και υπάρχει πιθανότητα να έρθεις σε επαφή με κάποιον άνθρωπο που έχει κορωνοϊό και διαφορετικό να έρχεσαι καθημερινά, σε στενή επαφή μαζί του. Συχνά οι νοσηλευτές μας πρέπει να μένουν μέσα στο θάλαμο απομόνωσης για 8 ώρες, φορώντας ολόσωμη ειδική στολή η οποία είναι πολύ ζεστή και ειδική μάσκα με φίλτρο η οποία δυσχεραίνει την αναπνοή. Το πόσο άβολα είναι αυτά τα μέτρα προστασίας φαίνονται από το πρόσωπο και την έκφραση του προσωπικού μόλις τα αφαιρέσει. Το πρώτο πράγμα που βλέπει κανείς είναι τα σημάδια που αφήνουν η μάσκα και τα γυαλιά στο πρόσωπο των νοσηλευτών και των ιατρών και το δεύτερο που παρατηρεί κανείς είναι η βαθιά εισπνοή που παίρνουν μόλις αφαιρέσουν τη μάσκα.

«Τι γίνεται όταν κρούσμα χαρακτηριστεί από τους λοιμοξιολόγους μας ως ύποπτο και πρέπει να αποστάλει δείγμα στο Παστέρ;»

Xρειάζονται περίπου 12 ώρες για να έχουμε την απάντηση. Ο ασθενής μπαίνει στην απομόνωση και απλά περιμένει. Εάν έχει συμπτώματα, όπως πυρετό, δύσπνοια και βήχα θα πάρει φάρμακα ή/και οξυγόνο. Το επισκεπτήριο απαγορεύεται. Δεν μπορεί να είναι κανείς άλλος μαζί του εκτός από εμάς. Στην αρχή οι ασθενείς είναι ήρεμοι και περιμένουν υπομονετικά την απάντηση. Ρωτάνε για το αποτέλεσμα κάθε μισή ώρα. Μόλις περάσουν 2-3 ώρες, τότε η υπομονή αρχίζει να εξαντλείται, έρχεται εκνευρισμός και δημιουργούνται εντάσεις. Ιδιαίτερο πρόβλημα υπάρχει με τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι δεν ανέχονται τον περιορισμό και θέλουν να φύγουν. Παρόμοια αγωνία υπάρχει όμως και από το προσωπικό που ήρθε σε επαφή μαζί του. Έχει συμβεί να έχουμε περισσότερα από 30 ύποπτα περιστατικά και εν τέλει να μην έχουμε κανένα επιβεβαιωμένο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανακούφιση! Στην τελευταία εφημερία είχαμε 46 ύποπτους ασθενείς, εκ των οποίων θετικοί ήταν τρεις.

Τις προάλλες είχαμε την εισαγωγή ενός ασθενή που η υγεία του επιδεινώθηκε πολύ και οι γιατροί ενημέρωσαν τη σύζυγό του για τη σοβαρότητα της κατάστασής του. Η σύζυγος νόμιζε ότι δεν θα ξαναέβλεπε τον σύζυγό της και άνοιξε την πόρτα της απομόνωσης για να πάει δίπλα του και να τον δει. Έτυχε να είμαι παρών στο θάλαμο και ο διάλογος που ακολούθησες ήταν ο εξής:

-Απαγορεύεται η είσοδος επειδή εδώ είναι απομόνωση.
-Μα, είμαι η σύζυγος του κ….
-Σας εξήγησα, κυρία μου, ότι απαγορεύεται να περάσετε.
-Με ενημέρωσαν οι ιατροί ότι ο σύζυγός μου πεθαίνει και πρέπει να τον δω. Πρέπει να είμαι δίπλα του.
-Καταλαβαίνω την επιθυμία σας, αλλά δεν μπορώ να σας αφήσω. Εάν περάσετε, θα κολλήσετε και εσείς και πιθανόν και άλλοι άνθρωποι στο σπίτι σας. Σκεφτείτε τα παιδιά σας.
-Και ο σύζυγός μου; Τι θα γίνει ο σύζυγός μου; Αφήστε με τουλάχιστον να τον δω για τελευταία φορά.
-Δεν μπορώ. Είναι για το καλό, όχι μόνο το δικό σας αλλά και όλου του κόσμου. Σας παρακαλώ, πρέπει να με καταλάβετε. Θέλετε να κολλήσουν τα παιδιά σας και να τα βάλουμε σε αυτόν εδώ το θάλαμο;

Με κλάματα μου απάντησε: «Έχετε δίκιο. Είμαστε, όμως 38 χρόνια μαζί και δεν μπορώ να τον αφήσω» και αποχώρησε περιμένοντας όρθια επί 8 ώρες έξω από την απομόνωση. Στο τέλος της βάρδιας της προσέφερα ένα μπουκάλι νερό, το οποίο μου είπε: «Νερό είναι αυτό; ΤΙ να το κάνω το νερό; Εγώ τα αποτελέσματα θέλω; Ήρθαν;»

«Η Ελλάδα, είναι τυχερή επειδή ο κορωνοϊός εμφανίστηκε πρώτα στην Κίνα και στην Ιταλία»

Πιστεύω ότι κανένα νοσοκομείο στον κόσμο δεν ήταν έτοιμο να αντιμετωπίσει αυτή την πρωτοφανή κρίση και αυτό φάνηκε στην πράξη. Η Ελλάδα, όμως, είναι τυχερή επειδή ο κορωνοϊός εμφανίστηκε πρώτα στην Κίνα και στην Ιταλία. Αυτό μας έδωσε χρόνο να προετοιμαστούμε. Καθημερινά, όμως, ανακαλύπτουμε κενά τα οποία κάνουμε άμεσα παρεμβάσεις. Είναι κάτι πρωτόγνωρο. Τα υλικά είναι μετρημένα. Δεν είναι οικονομικό το θέμα. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι η Κίνα σταμάτησε να παράγει, επειδή όλοι οι εργάτες αρρώστησαν και έκλεισαν οι βιοτεχνίες. Μία βδομάδα έχει που έχουν ανοίξει οι βιοτεχνίες και παράγονται υλικά. Η Ελλάδα εισάγει μάσκες και ιατρικές μπλούζες κυρίως από Τουρκία και Γερμανία. Όμως, η Τουρκία και η Γερμανία έχουν περιορίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις εξαγωγές για να κρατήσουν τα υλικά ώστε να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες. Δυστυχώς, οι δικές μας βιοτεχνίες έκλεισαν λόγω της οικονομικής κρίσης και δεν έχουμε εφόδια. Ουσιαστικά εξαρτόμαστε από τις άλλες χώρες. Για αυτό το λόγο, γίνεται καθημερινή καταγραφή των υλικών και αποστέλλεται στο υπουργείο, αξιολογώντας τα αποθέματα αλλά και τις ανάγκες».