Μόνος στο σπίτι, εκτός αν μιλάς στα έπιπλα

Μόνος στο σπίτι, εκτός αν μιλάς στα έπιπλα.
Όχι από απόγνωση αλλά από την αίσθηση οικειότητας που σου προκαλούν, την αγάπη που έχεις για τα βαθουλώματά τους, τα γδαρσίματα, τις ματ ή τις λείες επιφάνειες, τους μικρούς τριγμούς.
Γνωρίζεις την ιστορία τους και όσα έχουν να πουν για σένα.
Καναπέδες που βόγκηξαν, τραπέζια που τραντάχτηκαν από κλωτσιές με επιφάνειες που μπορεί να έχουν ακόμα αποτύπωμα ποτηριού - από πάρτι ή από νύχτα ξεροσφύρι με παγάκια.
Το κάθε μαξιλάρι έχει το σχήμα άλλης, διαφορετικής στιγμής σου.
Αφημένα αρώματα φίλων σε επιφάνειες, αγαπημένα, χωρίς κίνδυνο μετάδοσης παρά μόνο της ανάμνησης.
Νησίδες φθοράς σε βελούδα. Χαρακιές στα ξύλα, καρέκλες που κράσαραν, κάποια έπιπλα κρατημένα από το σπίτι της μαμάς που τα θέλεις οπωσδήποτε μέσα στη ζωή σου κι όχι στην αποθήκη σου.
Συρτάρια που κρύβουν μυστικά ανάκατα με άχρηστες πληροφορίες, κουτιά μέσα σε κουτιά μέσα σε κουτιά μέσα σε κουτιά, κάποτε όλα αυτά θα τα τακτοποιούσες.

Είναι μέρες που ξαναζούμε κάθε έπιπλο του σπιτιού μας. Είναι έπιπλα που έχουν αποκτήσει ψυχή και όνομα, έχουν πάρει το DNA του σπιτιού και το δικό μας. Έγιναν το οχυρό μας και τώρα, 20 μέρες μέσα, τους μιλάμε πια σαν να είναι φωτογραφίες της ζωής μας.

Δίνοντας ονόματα στα έπιπλα, βρήκα ένα εξαίσιο στόρι του φίλου μου, του Πάνου Καρδάση. Ο Πάνος σχεδιάζει κοσμήματα και στολίδια ζωής, τα Bijoux Bizarres (δείτε τα εδώ) και παράλληλα, επειδή πιάνουν τα χέρια του, μεταμορφώνει έπιπλα, τους δίνει μία άλλη ζωή. Επίσης τους δίνει ονόματα.

Όπως τις δύο καρέκλες που μάζεψε από τα σκουπίδια και τους έδωσε όνομα, ιστορία και πεπρωμένο:

Η κωμικοτραγική ιστορία του Παναγιωτάκη και της Mαντάμ Σουσού που γνωρίστηκαν στο Βούθουλα και μετά από 40 χρόνια χωρίζουν δρόμους.

Το ζευγάρι στο δικηγόρο για το διαζύγιο

Ο Παναγιωτάκης συντετριμένος γυρνά στον Μπύθουλα

Η madame πετάει τα φτωχικά της ρούχα κι ετοιμάζεται για τη μεγάλη ζωή

Η πρωταγωνίστρια γίνεται ξανθιά

Η madame Σουσού, έτοιμη για το νέο της κύκλο. Θα την ράψει μάλλον ο Emilios Eygenidis μετά την απαγόρευση κυκλοφορίας!

Το σενάριο
Ο Πάνος κάποια μέρα πριν το lockdown, πήρε μήνυμα από φίλο του, ότι του έχει βρει παρατημένες δίπλα σε έναν κάδο, στο Κερατσίνι, δύο πολυθρόνες που θα του αρέσουν. Ο Πάνος κατέβηκε στο Κερατσίνι, είδε ότι οι πολυθρόνες είχαν καλά ξύλα και χάλια πανιά, τις φόρτωσε στο πορτ-μπαγκάζ και τις μετέφερε στο σπίτι του, στον Χολαργό. Οι πολυθρόνες φαίνονταν να έχουν ιστορία, οικογενειακά κειμήλια που είχαν περάσει από πολλά χέρια αναστήλωσης - απόδειξη τα εκατοντάδες και διαφορετικού τύπου καρφιά που έπρεπε να ξεκαρφώσει για να αφαιρέσει τα υφάσματα. Προς έκπληξή του, μέσα στην πρώτη καρέκλα, βρέθηκαν παραγεμισμένα κάθε λογής υλικά, βαμβάκια, κουρέλια, σκουπίδια, μέχρι και κομμάτια από λάστιχο ποτίσματος, που ο τελευταίος ταπετσέρης είχε χρησιμοποιήσει για να παραγεμίσει το μαξιλάρι της πολυθρόνας. Απόδειξη ότι οι πολυθρόνες είχαν μακριά ιστορία και πέρασαν από πολλά σπίτια. Είχαν πια ψυχή.

Ξεχαρβαλωμένες και αξιοπρεπείς μέσα στη φθορά τους, ο Πάνος είδε σε αυτές τους δύο ήρωες του Δημήτρη Ψαθά, την ψωνισμένη δήθεν αριστοκράτισσα Μαντάμ Σουσού που παρατάει τον άντρα της, τον “πτωχό” Παναγιωτάκη, για να φύγει από τον Μπύθουλα/Βούθουλα και να ζήσει, λουστραρισμένη και με νέα εμφάνιση, στο Κολωνάκι της δεκαετίας του ‘60. Η πολυθρόνα-Μαντάμ Σουσού αλλάζει ρούχα, γίνεται ξανθιά, αποκτάει καινούργια γυαλιστερά καρφιά αλλά η ιστορία της την ακολουθεί από ταπετσέρη σε ταπετσέρη, από σπίτι σε σπίτι.

Ο Πάνος έξυσε και πέρασε τον σκελετό της πολυθρόνας με χρώμα κιμωλίας μετά βερνίκι νερού. Η Μαντάμ Σουσού περιμένει τώρα την άρση της απαγόρευσης κυκλοφορίας για να ραφτεί στου γνωστού ταπετσέρη Αιμίλιου Ευγενίδη.

Ο Πάνος θα αφήσει την άλλη πολυθρόνα, τον Παναγιωτάκη, στην τύχη του. Ήδη τον ζήτησε μία άλλη φίλη, θα έρθει να τον πάρει για να τον πάει στο Λαγονήσι.

Το ζευγάρι, οι δύο πολυθρόνες, χώρισαν.

Οι άνθρωποι που αγαπούν τις ιστορίες και τα αντικείμενα του χρόνου θα συνεχίσουν να βρίσκουν ξαφνικά, μικρά κομμάτια παραγεμισμένα με κουρέλια, αφημένα στις γωνίες της πόλης. Θα τα περιποιούνται, με το κόστος της “επαναφοράς” τους, συνήθως, να υπερβαίνει κατά πολύ την τιμή που θα είχε ένα αντίστοιχο καινούργιο έπιπλο.

Τα έπιπλα θα μπαίνουν στα σπίτια μας. Θα βογκούν από το βάρος της καθημερινότητάς μας. Θα ζήσουν περισσότερο από εμάς. Και, όπως εμείς τους δίνουμε ονόματα και ψυχή, έτσι και αυτά ξέρουν τις ιστορίες και τα μυστικά όλων μας.