Επιβίωση στην εποχή του κορωνοϊού

Ζω σε μια όμορφη γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας, όπου καθημερινά κυκλοφορούν χιλιάδες άνθρωποι για να κάνουν τα ψώνια τους, να επισκεφθούν χώρους τέχνης, να γευματίσουν στα κομψά εστιατόρια, να απολαύσουν τον καφέ ή το ποτό τους. Ζω σε αυτό το ζωντανό και ονειρικό μέρος που το προτιμούν όλοι για τις βόλτες και την ψυχαγωγία τους. Αναμενόμενο ήταν λοιπόν να είναι εξίσου ονειρικό και για τον κορωνοϊό. Έτσι λοιπόν το κέντρο της Αθήνας έγινε η καρδιά του εφιάλτη. Από την πρώτη στιγμή βρέθηκε να βιώνει τις μεγαλύτερες και εντονότερες συνέπειες της απομόνωσης που ο κορωνοϊός έφερε. Τα μπαρ, τα εστιατόρια, τα καφέ όλα κλειστά. Οι ξένοι επισκέπτες με τις μάσκες και τις βαλίτσες τους το εγκαταλείπουν άρον άρον, τα πολυτελή μπουτίκ ξενοδοχεία έκλεισαν και οι μόνιμοι κάτοικοι κλείστηκαν και αυτοί στα σπίτια τους. Ο αυτοπεριορισμός δεν ήταν και τόσο αδιαπραγμάτευτος για όλους και ακολούθησε η απαγόρευση κυκλοφορίας. Στην πολυκατοικία μου δεν ακούγεται άχνα. Πού πήγαν; Έφυγαν όλοι;

Χριστέ μου, πόσο καιρό θα πάρει αυτό το πράγμα; Γιατί, βλέπετε, δεν είναι μόνο να τη γλιτώσεις από τον κορωνοϊό, είναι και πώς να μην τρελαθείς από την απομόνωση. Αρχικά καθάρισα το σπίτι. Αφού το έκανα αποστειρωμένη ζώνη προφύλαξης από τον κορωνοϊό, ξεκίνησα να γράφω ένα άρθρο για το νέο περιβαλλοντικό νομοσχέδιο. Δεν μπορούσα. Έπιασα το υλικό που μου έστειλαν τα κινήματα για το αιολικό πάρκο στην Οίτη. Ούτε αυτό μπόρεσα να το συνεχίσω. Ας με συγχωρήσουν οι φίλοι αλλά, προσπαθώ να είμαι χαλαρή να εξακολουθήσω να γράφω τα άρθρα μου αλλά δεν μπορώ. Οι σκέψεις μου είναι συνεχώς γύρω από την πανδημία. Βλέπετε, δεν έχω και τηλεόραση στο σπίτι και μπροστά από ένα υπολογιστή πόσο μπορείς να είσαι;

Πόσο καιρό είχα να νιώσω ότι ο χρόνος είναι τόσο αργός; Τόσο οδυνηρά, φοβερά αργός; Νομίζω από τότε που έσπασα το χέρι μου. Συνήθως οι μέρες μου είναι ανεμοστρόβιλος. Όταν δεν είμαι σε ταξίδι θα είμαι σε συναντήσεις, σε συνεντεύξεις τύπου, στο γυμναστήριο, με φίλους για ποτό ή φαγητό και γράψιμο. Ειδικά η περσινή χρονιά, και λόγω ευρωεκλογών, ήταν πολύ έντονη και κινητική. Τώρα όλα αυτά φαίνονται μακρινά και έχουμε να διαχειριστούμε μια άλλη πραγματικότητα που δεν ξέρουμε πόσο θα διαρκέσει. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι μερικά πράγματα που θα τα μοιραστώ μαζί σας αφού λίγο πολύ όλοι περνάμε τα ίδια και ίσως βοηθήσουν.

Το πρώτο πράγμα που άρχισα να παρατηρώ με την απομόνωση είναι η αίσθηση του χρόνου. Να μην το κυνηγάς. Να μην σε κυνηγάει. Να τον αφήνεις να κυλάει. Να τον νιώθεις. Να τον συνειδητοποιείς. Να τον απολαμβάνεις. Ήσυχα. Ήρεμα. Να συγκεντρώνεσαι σ’ αυτόν, να τον προσέχεις αλλά να μην τον σκοτώνεις. Να μην τον αφήνεις να σε προσπερνάει. Θυμήθηκα τη δασκάλα μου στη γιόγκα. Παρότι η γιόγκα δεν έρχεται και πρώτη στις προτιμήσεις μου, αυτές τις στιγμές της καραντίνας έχει φανεί πολύ χρήσιμη. Σε μαθαίνει να εισπνέεις και να εκπνέεις. Αργά. Με ευγνωμοσύνη για τη ζωή. Με ευγνωμοσύνη γι’ αυτά που έχεις. Με ευγνωμοσύνη για αυτά που πέρασαν και για αυτά που θα έρθουν. Με ευγνωμοσύνη που μπορείς και αναπνέεις. Τότε ο χρόνος παίρνει ουσία, έρχεται από μέσα σου, έχεις την αίσθησή του. Αυτός μπορεί να είναι ο χρόνος της απομόνωσης. Οδυνηρά αργός ή υπέροχα βαθύς. Δημιουργικός. Από μας εξαρτάται.

Κάτι άλλο που παρατήρησα αυτές τις μέρες της απομόνωσης –η γιόγκα πάλι βοήθησε σε αυτό– είναι η αποξένωση από το σώμα μας. Το περιποιούμαστε ή το καταπονούμε ανάλογα με την περίσταση αλλά δεν το αφουγκραζόμαστε. Σαν το σώμα μας να είναι κάτι ξένο από μας. Σαν να μην είμαστε εμείς. Τώρα, επειδή φοβόμαστε με τον κορωνοϊό, παρατηρούμε τα πάντα. Αν πονάει ο λαιμός μας. Αν νιώθουμε κουρασμένοι. Και δεν το κάνω μόνο εγώ. Το ίδιο μου έλεγε και η φίλη μου η Ρούλα ότι κάνουν και εκείνοι οικογενειακώς στο σπίτι τους.

Και εκεί που νόμιζα ότι είμαι ολομόναχη στη πολυκατοικία, το Σάββατο το βράδυ το ρεύμα στην όμορφη γειτονιά μου κόπηκε, και όλες οι πόρτες άνοιξαν. Η Irene μας μοίρασε κεριά, η Ντορίνα κατέβηκε να δει τι γίνεται στο δρόμο, η Έφη τηλεφώνησε στη ΔΕΗ και όλοι μαζί στον Αλέξανδρο. Στο φύλακα-άγγελό μας. Τι ειρωνεία, αλήθεια! Αυτός ο μικρός ιός μας έκανε ευάλωτους και αδύνατους. Μας έκανε όμως και ευαίσθητους και αλληλέγγυους. Αυτός ο μικρός ιός και η «κοινωνική απόσταση» (social distance) που είμαστε υποχρεωμένοι να κρατάμε μεταξύ μας, περιέργως μας έφεραν πιο κοντά. Μας έκανε να καταλάβουμε την ανάγκη της επαφής.

Οι επόμενες μέρες πιθανόν να είναι πιο δύσκολες. Όμως η απομόνωση μπορεί να γίνει μια ωραία εμπειρία για να συνειδητοποιήσουμε τον χρόνο, την ύπαρξη και τη συνύπαρξη. Θα μας κάνει να ουρλιάξουμε σαν την Κινεζούλα στο μπαλκόνι, να γελάσουμε, να κλάψουμε, να σκεφτούμε και να αναρωτηθούμε πως φτάσαμε ως εδώ. Ωστόσο, στο χέρι μας είναι αυτή η διαδικασία να μας κάνει και πιο ώριμους, πιο υπεύθυνους, πιο αλληλέγγυους, πιο στοχαστικούς. Στο χέρι μας είναι να γίνουμε οι Άνθρωποι που ο κόσμος μας χρειάζεται. Οι Άνθρωποι που ο πλανήτης μας έχει ανάγκη.