Όταν τελειώσει η πανδημία του κορωνοϊού, τα νέα παιδιά θα ακούνε ιστορίες και θα βαριούνται.
Ξυπνάω από τον ήχο ελικοπτέρου. Περνάω με αντισηπτικό τα χέρια, το μαρκαδοράκι, το τραπέζι, το πορτατίφ και γράφω. Τα παράθυρα συνεχίζουν τον χαβά τους, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Καδράρουν βουκαμβίλιες, περιστέρια, τον λόφο του Φιλοπάππου, ουρανό και ήλιο. Ούτε δείγμα ανθρώπου. Μόνο σκιές πίσω από τις κουρτίνες. Τα ακίνητα πλάνα ζωντανεύουν μόνο όταν ένας γείτονας ανεβαίνει στην ταράτσα του για να κάνει νευρικές βόλτες τηλεφωνώντας. Η επιστροφή των πρώτων αστροναυτών που περπάτησαν στη Σελήνη γνώρισε μικρότερη αποθέωση. Χτυπάμε τα τζάμια, βάζουμε δυνατά τη μουσική, του φωνάζουμε καλημέρες αλλά αυτός δε μας δίνει σημασία, έχουν ανέβει οι τόνοι στο τηλέφωνο, σημάδι ότι παλιά ζωή είναι εδώ.
Οι δικοί μας τόνοι είναι χαμηλοί. Έχω την αίσθηση ότι κάθε μέρα μιλάμε όλο και πιο ψιθυριστά, όπως τα παιδιά όταν είναι ξαπλωμένα δίπλα-δίπλα τα μεσημέρια του καλοκαιριού και ανταλλάσσουν μεγάλα όνειρα. Τα δικά μας χωράνε σε τρεις λέξεις. «Να είμαστε καλά». Κάθε πρωί καλούμε στην αναφορά τους αγαπημένους μας. Μέχρι να ακουστεί η θετική τους απάντηση μεσολαβούν προβολές ελάχιστων δευτερολέπτων με πλάνα καταιγιστικού ρυθμού. Ευτυχισμένες εικόνες που –κλασσικό κινηματογραφικό οξύμωρο– παίζουν σε θρίλερ. Κανείς δεν λέει «βαριέμαι», έχουμε εμπεδώσει ότι δεν είναι αυτό το πρόβλημα, ίσως η πιθανή λύση.
Οι μυρωδιές της προηγούμενης ρουτίνας μάς καθησυχάζουν. Η μηχανή του καφέ δουλεύει, στρώνουμε τα καλά μας φλιτζάνια με θέα λουλούδια. Μιλάμε χωρίς να κοιτάμε το ρολόι, δεν διακόπτει τη συζήτηση η κόρνα από το ταξί, ούτε μια φορά δεν παραθέσαμε τις υποχρεώσεις της ημέρας. Έχουν μπει στο καβούκι τους, τώρα μας ανησυχεί «να είμαστε καλά».
Η Χαρά στρώνει το χαλάκι για τη γιόγκα, την ακολουθώ άχαρα, συντροφιά με το κρακ τον κλειδώσεων, για τα πρώτα 10 λεπτά, μετά αναζητώ τα φιορεντίνικα cantucci που έφτιαξε μαζί με την Κρίστυ. Εικόνες από την Ιταλία, επικοινωνία με την Enza. Δεν μιλάει πια σαν το κοριτσάκι που ετοιμάζεται για διακοπές στην Κάρπαθο, μέσα σε μόλις ένα μήνα έχει μεγαλώσει, φοβάται για τον γιο της που ήρθε από το Μιλάνο με βήχα.
Μαζεύω τα ψίχουλα, χαϊδεύω τα πινέλα της ακουαρέλας και δοκιμάζω πώς είναι να ξαναπιάνεις την τέχνη. Ζωγραφίζω για ώρες πάνω σε μικρά ρετάλια από χαρτόνι, δεν είχα απόθεμα, έκανε σχετική παραγγελία αλλά έπεσα πάνω στην απαγόρευση της κυκλοφορίας. Υπάρχει κωδικός για τη μεταφορά χαρτονιού;
Ο Θοδωρής περνάει κάτω από το μπαλκόνι παρέα με την Πίσσα. Το σκυλί σηκώνεται στα δυο του πόδια, κλαίει, θέλει να τρέξει για φιλιά και αγκαλιές, δεν μπορεί να καταλάβει γιατί και σήμερα δεν θα παίξουμε αυτό το χαζό κυνηγητό γύρω από το τραπέζι καθώς στα δόντια σφίγγει το ψεύτικο κόκκαλο που κανείς δεν μπορεί να της πάρει.
Παρατάσσω τα αεροπλανάκια, τα στρατιωτάκια, τις φιγούρες του Disney και τα επιθεωρώ. Κολλάω σπασμένα φτερά, γυαλίζω ασπίδες και ακόντια, διορθώνω ποντικοουρές. Η παιδική ηλικία είναι πάντα καταφύγιο, όπως και η μουσική. Στο ραδιόφωνο Athens Voice 102.5, η φωνή του Γιάννη Νένε φέρνει χαμόγελα «δεν κολλάει, κολλάς», ναι το soundtrack της πόλης είναι πιο χαρούμενο από την πόλη που πλέον έχει αλλάξει playlist. Δεν περνάει το φορτηγό του παλιατζή που καθαρίζει υπόγεια, δεν ακούγονται ποδοβολητά μετά το σχολείο, μας λείπει ο επισκέπτης του Σαββάτου που παίζει ακορντεόν κρατώντας με το χέρι το κοριτσάκι του. Τι να γίνονται αυτοί οι άνθρωποι;
Τηλέφωνο στους φίλους. Ο Κώστας αγωνιά για τα παιδιά του. Ζουν στην Αγγλία. Ο Λεωνίδας λέει για τα πεθερικά του στην Ιρλανδία. Ο Γιάννης έχει το δελτίο καιρού για το αναβληθέν ταξίδι στη Σύρο. Είναι μια άλλη γεωγραφία, χωρίς αξιοθέατα και σύνορα, τώρα οι χώρες συνοδεύονται από πονεμένες ιστορίες, δυσάρεστους αριθμούς και απογοητευτικές στατιστικές.
Κόμπος στον λαιμό, σαν τον Τσιόδρα. Παρακολουθούμε τις ανακοινώσεις των 18.00 και εδώ τελειώνει η επαφή με την τηλεόραση της θλίψης. Η συνέχεια αρχίζει με το γνωστό ήχο του Netflix. Βλέπουμε ταυτόχρονα δύο σειρές. Τις σπάμε με ταινίες. Στο τσάι μπαίνουν σταγόνες κονιάκ σαν ξόρκι. Βραδινή βάρδια της εξ αποστάσεως επικοινωνίας. Η μάνα μου ρωτάει αν βάζουμε αντισηπτικό και δίνει συνταγή για πίτες. Η Θεοδώρα έστειλε με τον Σεραφείμ κοκκινιστό που άφησε στην εξώπορτα. Τα παιδιά αναρτούν αστεία βιντεάκια και ιστορίες από τους φίλους τους.
Ώρα για ύπνο. Δεν διαρκεί πολύ, διακόπτεται από δυσάρεστες σκέψεις και αισιόδοξους ήχους. Στη διπλανή πολυκατοικία ένα ζευγάρι το γλεντάει κάθε βράδυ και επιλέγει τα μέρη που έχουν καλή ακουστική.
Όταν με το καλό τελειώσουν τα δύσκολα, θα γεννηθούν πολλά παιδιά. Θα ακούνε στα οικογενειακά τραπέζια ιστορίες από την εποχή του κορωνοϊού και θα βαριούνται.
18°
