Ο Θοδωρής Τσεκούρας τις μέρες είναι αισιόδοξος αλλά όχι τις νύχτες

Ημερολόγιο απομόνωσης μέρα 6η

Τις νύχτες παθαίνω κατάθλιψη. Τις μέρες είμαι αισιόδοξος. Είμαι σίγουρος ότι θα νικήσουμε. Ότι θα βγούμε από τα σπίτια μας έστω μετά από δύο μήνες αλλά θα είμαστε όλοι εδώ, νικητές, καταφέραμε να σκοτώσουμε το τέρας. Όμως τις νύχτες, όταν όλοι κοιμούνται στο σπίτι, κάθομαι μόνος, σκέφτομαι αυτά που συμβαίνουν στην Ιταλία, αυτά που θα συμβούν στην Αμερική και στην Αγγλία και φοβάμαι.

Πριν καιρό είχα διαβάσει κάποια ερώτηση που είχε κάνει ένας χρήστης στο Reddit. Έλεγε, αν κάτσουμε όλη η ανθρωπότητα σπίτι για 15 μέρες δεν θα εξαφανιστεί η γρίπη; Και η απάντηση ήταν ναι αλλά θα καταστραφεί η οικονομία. Αυτό που κάνουμε τώρα, δηλαδή να κλείνουμε τα καταστήματα και τις επιχειρήσεις αλλά κάποιοι να μη μένουν μέσα γιατί και καλά αντίσταση ή είμαστε νέοι και δε μας νοιάζει ή γιατί διαβάσαμε ότι είναι συνωμοσία της CIA, το μόνο που θα καταφέρει είναι και να καταστρέψει την οικονομία και να μη σκοτώσει τον ιό.

Ο ιός είναι παράσιτο. Θέλει να στείλει το DNA του όσο πιο μακριά μπορεί. Και τα καταφέρνει. Μας κάνει να θέλουμε να βήξουμε και ταξιδεύει με το βήχα μας. Κυκλοφορεί ύπουλα με το φιλί της μητέρας, με τα χάδια των εραστών. Η μόνη μας ελπίδα αυτή τη στιγμή είναι να σταματήσουμε να συναντιόμαστε με τους φίλους μας. Όλοι. Είναι το μόνο μας όπλο. Μη γελάτε με αυτούς που προσέχουν. Μην τους κοροϊδεύετε. Είναι η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας. Δεν προσέχουμε από φόβο. Αν το πιστεύεις αυτό είναι σα να λες ότι οι Σπαρτιάτες κουβαλούσαν ασπίδες γιατί φοβόντουσαν. Όχι. Είχαν ασπίδες γιατί δεν ήταν χαζοί. Ο σκοπός τους ήταν να νικήσουν και οι ασπίδες ήταν το όπλο τους. Η απομόνωση είναι το όπλο μας και πρέπει να νικήσουμε τον ιό. Να κρατήσουμε τις Θερμοπύλες μέχρι να βρεθεί εμβόλιο. Οι Θερμοπύλες είναι στο χέρι σου. Μην το παίρνεις ανάλαφρα. Εκπροσωπείς την ανθρωπότητα.

Μα λες είμαι νέος δεν θα πάθω τίποτα. Δεν έχω ηλικιωμένους συγγενείς, τι με νοιάζει; Ή άλλοι λένε τώρα να αλλάξω τις συνήθειές μου; είμαι ηλικιωμένος, το πολύ-πολύ να πεθάνω εγώ. Μα κανείς δεν είναι νησί. Κανείς δεν είναι μόνος του. Ποιος θα σε φροντίσει αν αρρωστήσεις; Ποιος γιατρός θα σε περιθάλψει; Πώς γίνεται συνειδητά να θέτεις τον εαυτό σου και άλλους σε κίνδυνο; Δεν είναι μια απλή γρίπη. Είναι μια ασθένεια στην οποία κανείς δεν έχει αντισώματα. Θα περάσει σα φωτιά από πάνω μας. Δεν υπάρχουν αρκετά κρεβάτια για όλους όσους θα νοσήσουν. Και μόλις τα κρεβάτια κλείσουν και οι γιατροί είναι όλοι σε υπερκόπωση τι θα κάνουμε; Θα κρατήσουμε την ανάσα μας μην αρρωστήσει άλλος; Να μην πάθει ατύχημα; Πόσοι θα πεθάνουν από καταστάσεις που μέχρι σήμερα ήταν ιάσιμες; Τίποτα που γνώριζες μέχρι χθες δε ισχύει. Ήρθε η ώρα να αλλάξεις στάση. Να προσαρμοστείς.

Τώρα που γράφω είμαστε κλεισμένοι σπίτι 6 μέρες. Ακούγεται βήχας μέσα στο σπίτι και τρέμουμε. Μετράμε τη θερμοκρασία μας. Ψαχνόμαστε για πόνους. Είμαστε βέβαιοι ότι θα κολλήσουμε από μια απροσεξία και ταυτόχρονα σίγουροι ότι έχουμε κολλήσει τον ιό εδώ και μέρες. Αλλά θα επιμείνουμε όσο θα χρειαστεί. Δεν το κουνάμε από το σπίτι. Δουλεύουμε μέσω υπολογιστών και είμαστε τυχεροί που μπορούμε. Είμαστε ευγνώμονες που υπάρχουν άνθρωποι που μας φέρνουν τα ψώνια μας, άνθρωποι που αστυνομεύουν τους δρόμους, νοσηλευτές που βλέπουν το τσουνάμι να έρχεται και δε φοβούνται και επιστήμονες που παλεύουν με το χρόνο να βρουν μια λύση.

Η συλλογική σοφία που έχουμε μαζέψει σήμερα, το 2020, είναι αποτέλεσμα δουλειάς αιώνων. Η επιστήμη κάνει λάθη αλλά είναι στραμμένη προς την αλήθεια. Προχωράει με μικρά βήματα αλλά προχωράει μπροστά. Δεν στέκεται με τα πόδια στυλωμένα στο μεσαίωνα. Ακούστε την επιστήμη. Εμπιστευτείτε την. Δεν έχουμε άλλο σύμμαχο σε αυτό το σύμπαν.

Σας αφήνω τώρα. Είναι αργά και τις νύχτες παθαίνω κατάθλιψη.