Το Post της ημέρας: Γρηγόρης Φαρμάκης

Το «μανούλα άσε με να ζήσω» του «αγέννητου παιδιού» της ποδοσφαιροφυλάδας που σιχαινόμαστε σήμερα, κομποζάρει όμως μια χαρά με την «εθνική» δήθεν και υπαρξιακή διάσταση του δημογραφικού, τις ανόητες προβλέψεις για το «πόσοι θα είμαστε» το 2075, την συζήτηση για το ότι χρειαζόμαστε επιδόματα για να γεννάνε οι γυναίκες και να γεννάνε μικρές για να γεννάνε παραπάνω - μα τι κάνει το κράτος, χανόμαστε ως έθνος! - ότι αυτά τα επιδόματα πρέπει να τα παίρνουν οι ελληνίδες μανούλες μόνο, όχι αυτές οι ξένες που μας κουβαληθήκανε με μια κοιλιά να μέσα στις βάρκες γιατί δεν τις νοιάζει τις αναίσθητες το μωράκι τους γιατί κάνουν πολλά, και θα γεννοβολάνε και συνέχεια, όχι σαν τις δικές μας που είναι καλομαθημένες και όλο δικαιώματα, και υπάρχει σχέδιο εισβολής, για να αλλοιωθεί ο πληθυσμός και να χαθεί το DNA της φυλής. Στις ΗΠΑ, απ'όπου μας ήρθε η μπούρδα να λέμε «αγέννητο παιδί» ένα έμβρυο - μα ακούστε «χτυπάει η καρδούλα του από την έκτη εβδομάδα!» - ο πόλεμος κατά του δικαιώματος των γυναικών στο σωμα τους κερδίζει γιατί μπραντάρεται ως «υπέρ της ζωής» (pro-life) και έχει θρησκευτική θεμελίωση. Εδώ θα πλασαρεται ως «υπέρ του έθνους», εθνικό χρέος των γυναικών στην πατρίδα. Θα ήμασταν λέει το πρωτοσέλιδο ένα εκατομμύριο περισσότεροι αν απαγορεύονταν οι εκτρώσεις. Μια ολόκληρη πόλη χάνεται κάθε χρόνο! Την επόμενη φορά το έμβρυο που θα ικετεύει «μανούλα άσε με να ζήσω» θα είναι τυλιγμένο σε μια ελληνική σημαία.