Αχμέντ Μοαβία: Μετανάστες, ένας παράλληλος κόσμος που ζει αθόρυβα

Στο Φόρουμ Μεταναστών υπάρχει μια φιγούρα που θυμίζει τον Μπάρακ Ομπάμα. Τόσο στην όψη, το στιλ, το ντύσιμο, όσο και στην ευγένεια και τον λόγο. Είναι δημοσιογράφος, έχει καταγωγή από το Σουδάν και τα τελευταία 30 χρόνια ζει και δραστηριοποιείται στην Ελλάδα. Ο Αχμέντ Μοαβία μπορεί να μην υπήρξε Πρόεδρος των ΗΠΑ, όμως τα τελευταία χρόνια τελεί χρέη Προέδρου στο Φόρουμ ενώ παράλληλα έχει διεθνή δράση στα θέματα υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αθόρυβος κόσμος
«Οι μαμάδες εξηγούν στα παιδιά τους τα όριά τους. Τους λένε “είσαι μέχρι εκεί”. Ο αποκλεισμός είναι τρόπος ζωής για ένα παιδί που δεν είναι από εδώ. Μαθαίνουν να στήνουν τη ζωή τους σε έναν πολύ πιο μικρό χώρο της κοινωνίας έτσι ώστε να μπορούν να προσαρμόσουν την παρουσία τους ανάλογα με το κλίμα. Είναι ένα σκηνικό όλο αυτό στο οποίο ζουν στα αλήθεια οι πρωταγωνιστές του. Κατά καιρούς, δημοσιογράφοι, φωτογράφοι, σκηνοθέτες, προσπαθούν να το αναδείξουν. Αλλά δεν γίνεται έτσι. Είναι ένας άλλος παράλληλος κόσμος που ζει αθόρυβα». 

Γιατί συμβαίνει αυτό, είναι μια εύλογη απορία. «Δεν υπάρχει κάτι που να λέγεται “εθνική πολιτική” στην Ελλάδα όσων αφορά το μεταναστευτικό. Αυτό εντάσσεται στο ευρύτερο φόρουμ με το οποίο ασχολείται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι’ αυτό και οποιεσδήποτε πολιτικές ακολουθούνται εδώ, έρχονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το βλέπουμε και στο προσφυγικό αυτό. Η Ελλάδα έχει περισσότερο τη διαχείριση της κατάστασης αλλά όχι τη συνολική αντιμετώπισή της. Η Ευρώπη ενώ θεωρείται παγκοσμίως ως ο «χώρος των ελευθεριών» παιδεύεται πολύ με το μεταναστευτικό μη γνωρίζοντας τι να κάνει».

Όλο αυτό δημιουργεί εντάσεις και συγκρούσεις. «Υπάρχει πρόβλημα στα ανθρώπινα δικαιώματα αφού δεν γνωρίζουμε πώς μπορεί να προσαρμοστεί και να εφαρμοστεί στην εποχή μας μια τέτοια συνθήκη που αφορά στη μετακίνηση των πληθυσμών. Μέχρι στιγμής, η Ευρώπη μάλλον υποχωρεί και μαζί της και η Ελλάδα».

Ο αποκλεισμός ως δικαίωμα από κούνια
«Το θέμα του αποκλεισμού είναι εμφανές ακόμη και στη λεγόμενη δεύτερη και τρίτη γενιά παρόλο που αυτές μεγαλώνουν εδώ και αποκτούν τη συνείδηση και νοοτροπία της χώρας μας, αλλά και πάλι βρίσκονται στο περιθώριο». Αποτέλεσμα αυτού είναι η ανάγκη μιας νέας μετανάστευσης. Σε καμία περίπτωση εύκολης. «Αρκετά παιδιά που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ αναγκάζονται να μεταναστεύσουν σε άλλη χώρα. Αλλά και στην άλλη χώρα δεν πρόκειται να αντιμετωπιστούν ως Έλληνες οικονομικοί μετανάστες, αλλά ως μετανάστες».

Ξέχωρα από τους μικρούς, και οι μεγάλοι που ζουν χρόνια εδώ δεν χρήζουν διαφορετικής αντιμετώπισης. «Πολλοί άνθρωποι που μπορεί να είναι και 40 χρόνια νόμιμα εδώ, ακόμη τρέχουν πίσω από την άδεια παραμονής. Το πρόβλημα είναι σοβαρό. Έχουν γεράσει πια και ακόμα πρέπει να πηγαίνουν να ανανεώνουν την άδεια παραμονής τους. Τίθεται, λοιπόν, ζήτημα κοινωνικού αποκλεισμού».

Η κοινωνία που αντιγράφει συμπεριφορές
«Η κοινωνία ακολουθεί το κλίμα που υπάρχει είτε μέσω του δημόσιου λόγου είτε μέσω των media. Η κατάσταση αυτή δημιουργεί ένα ακόμα πιο δύσκολο κλίμα στην καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων».

Η στέγη: Ένας αλλοδαπός δυσκολεύεται να νοικιάσει σπίτι στην Ελλάδα. «Εξακολουθεί να υπάρχει στην ελληνική συνείδηση ενός ιδιοκτήτη ότι δεν θέλει στο σπίτι του να βάλει κάποιον μη Έλληνα. Το βλέπουμε και με την αντίδραση απέναντι στα προσφυγόπουλα στα σχολεία στα νησιά».

Η δουλειά: Έπειτα, υπάρχουν και αυτοί που έχουν καταφέρει να βρουν μια δουλειά. «Είναι λίγοι και μέσα στον κόπο τους να τα καταφέρουν έχουν να αντιμετωπίσουν τον αποκλεισμό του ότι ανεξαρτήτως ταλέντου και ειδικότητας η ανέλιξή τους έχει ταβάνι». Και μάλιστα, χαμηλό. 

Η θρησκεία: «Το κράτος δυσκολεύεται και με τις θρησκευτικές ελευθερίες. Το ζήτημα του τζαμιού της Αθήνας, για παράδειγμα, είναι απλώς μια ιστορία που συνεχίζεται. Είναι διαφορετικό το να πας σε έναν χάλια πολυχώρο για να ασκήσεις το θρησκευτικό σου δικαίωμα και διαφορετικό να το κάνεις σε ένα χώρο ειδικά φτιαγμένο για αυτό».

Η γλώσσα: «Η δύσκολη φάση είναι όταν δεν έχεις τη δυνατότητα να επικοινωνήσεις. Όταν δεν ξέρεις τη γλώσσα και υπάρχει πολιτική αποκλεισμού, για παράδειγμα, εσύ δεν μπορείς καν να κατανοήσεις ότι υπάρχει. Καταλαβαίνεις;»

Κουκκίδες στο χάρτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
«Κατά πόσο ένας άνθρωπος έχει πρόσβαση στα δικαιώματα, εκείνα που λέει τουλάχιστον ο χάρτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;» ρώτησε και απάντησε στον εαυτό του κουνώντας το κεφάλι προς τα κάτω: «Είναι στάσιμη η κατάσταση. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια».