Γιατί το Μετρό έγινε βασανιστήριο;

Το τελευταίο διάστημα το μετρό δεν είναι όπως πριν. Οι καθυστερήσεις είναι όλο πιο συχνές, οι πίνακες πολλές φορές δεν δείχνουν χρόνο αναμονής και είναι σύνηθες πλέον οι συρμοί να εκκινούν και να σταματούν πολύ απότομα. Όλο αυτό το διάστημα σκεφτόμουν ότι δεν είμαστε και στην Ιαπωνία για να διαμαρτυρηθούμε με κάνα λεπτό καθυστέρηση, την ελλιπή πληροφόρηση χρόνου αναμονής ή τις απότομες αλλαγές ταχύτητας, αλλά αυτό που έζησα τη Δευτέρα 18 Νοεμβρίου με ανάγκασε να αλλάξω γνώμη.

Μπαίνω στο μετρό από Χολαργό και μετά τη στάση στο Μέγαρο Μουσικής ο συρμός δεν εκκινεί. Μετά από λίγα λεπτά ακούμε ανακοίνωση ότι η αναχώρηση θα καθυστερήσει. Οι επιβάτες αρχίζουν να ξεφυσάνε. Σκέφτομαι από μέσα μου «εντάξει μια καθυστέρηση είναι, ας μην είμαστε υπερβολικοί». Τα λεπτά περνάνε και μετά από λίγο ακολουθεί δεύτερη ίδια ανακοίνωση. Αρχίζω να δυσανασχετώ, όπως και οι υπόλοιποι επιβάτες. Μετά από 15 και πλέον λεπτά ο συρμός φεύγει από τον σταθμό. Έβλεπες ξεκάθαρα την ανακούφιση στα μάτια των επιβατών.

Στον επόμενο σταθμό –στον Ευαγγελισμό– ο συρμός σταματάει και ακούμε την ανακοίνωση ότι πρέπει να κατέβουμε. Στην αποβάθρα γίνεται χαμός καθώς είχε μαζευτεί πολύς κόσμος – προφανώς από πριν αφού στο ίδιο διάστημα θα έπρεπε να έχουν περάσει 3-4 συρμοί. Αποφασίζω να μην περιμένω τον επόμενο συρμό που θα ήταν σε 5 λεπτά καθώς ένιωθα ότι τώρα γίναμε Ιαπωνία και θα ερχόταν κάποιος να σπρώχνει για να χωρέσουμε στο βαγόνι σαν καλές σαρδέλες. Τελικά πήγα στη δουλειά μετά από μισή ώρα περπάτημα νιώθοντας λίγο μαλάκας* που πλήρωσα εισιτήριο για να πάω τελικά περπατώντας στο γραφείο.

Το ίδιο βράδυ φεύγω από τη δουλειά και πάω στο μετρό Πανεπιστήμιο. Όταν κατεβαίνω στην αποβάθρα ο πίνακας δεν δείχνει χρόνο αναμονής. Μετά από κάνα 5λεπτο γράφει 4 λεπτά αναμονής. Ο συρμός έρχεται και κατεβαίνω Σύνταγμα για να συνεχίσω προς τα βόρεια στη γραμμή 3. Στην αρχή ο πίνακας δείχνει 3 λεπτά αναμονή αλλά πολύ γρήγορα ακούγεται ανακοίνωση για μικρή καθυστέρηση. Αυτή η μικρή καθυστέρηση ξεπέρασε τη μισή ώρα(!) και ο κόσμος σχεδόν δεν χωράει στην αποβάθρα. Οι «κωλοέλληνες» σώζουν την κατάσταση δείχνοντας ιώβεια υπομονή, 21.30 ώρα πια και οι περισσότεροι εμφανώς κουρασμένοι να γυρνούν από τη δουλειά τους.

Δεν θα πω για τη ΣΤΑΣΥ, αν και υπάλληλοί της έχουν προκαλέσει αρκετές φορές με τη στάση τους αδιαφορώντας για το επιβατικό κοινό. Ο υπουργός Μεταφορών Κώστας Αχ. Καραμανλής γνωρίζει πόσο βασανίζονται οι επιβάτες των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς ή ψάχνει να βρει νέους τρόπους να νικήσει τη βαρύτητα – αφού παραμένει άγνωστο πώς σκέφτεται κάποιος που πιστεύει ότι θα γλιτώσει ακόμα και σε τρακάρισμα με 30 χλμ./ώρα αν δεν φοράει ζώνη. Ίσως να πιστεύει ότι στο άκουσμα του ονόματος Καραμανλής κάνουν πίσω ακόμα και οι νόμοι της Φυσικής. Μπορεί ο νέος υπουργός Μεταφορών να μην ενδιαφέρεται καν για την ασφάλειά του αλλά ως υπουργός οφείλει να ενδιαφέρεται ώστε οι μεταφορές στη χώρα να μην έχουν τόσο πολύ το στοιχείο του τυχαίου. Εμείς θέλουμε να πάμε στις δουλειές μας ή στο σπίτι μας στην ώρα μας, χωρίς να βασανιζόμαστε μιας και πληρώνουμε τα ΜΜΜ με κάθε τρόπο - έμμεσα και άμεσα. 

Φτάνοντας στον προορισμό μας το βράδυ της Δευτέρας με καθυστέρηση καμιάς ώρας (αν ήμουν με Ι.Χ. θα είχα φτάσει στο Ξυλόκαστρο) μια κοπέλα με πλησιάζει και μου λέει ότι είμαστε όμηροι του κράτους. Δεν ξέρω αν θα χρησιμοποιούσα την ίδια ορολογία αλλά σίγουρα νιώθω ανίσχυρος απέναντι σε αυτό που συμβαίνει. Φαντάζομαι ότι ίδιο συμβαίνει και σε άλλα ΜΜΜ αλλά δεν τα χρησιμοποιώ για να μπορώ να το καταγράψω.

* Μέσα στο μετρό διάβαζα το βιβλίο «Η ψυχολογία του μαλάκα» το οποίο συστήνω ανεπιφύλακτα ιδίως αν νιώθετε ότι μαλάκες είναι όλοι οι άλλοι.

Υ.Γ. Νομίζω ότι θα ήμουν πολύ πιο εξοργισμένος αν δεν έπαιζε διαρκώς στο μυαλό μου το «Καλοκαίρι» της Nalyssa Green, τραγούδι του αιθέριου αυτού πλάσματος που είδα συναυλία της το Σάββατο και μου κόλλησε.