Όταν ο γιατρός είναι τρεις μέρες μακριά

Μου αρέσει κι εμένα να τρέχω μερικές φορές την εβδομάδα. Όχι σπουδαία πράγματα, πέντε έξι χιλιόμετρα κάθε φορά. Άλλωστε, το λένε και οι γιατροί: Η κίνηση είναι αντίδοτο στην καθιστική ζωή. Τι γίνεται, όμως, όταν διανύεις μεγάλες αποστάσεις από ανάγκη κι όχι από χόμπι;

Πολύ μακριά από τα δικά μας τα μέρη, στο Νότιο Σουδάν, μια μέρα ένα παιδάκι πέντε χρονών αρρώστησε από καλά-αζάρ ύστερα από τσίμπημα εντόμου. Η μητέρα του το πήρε στην πλάτη για να φτάσει μέχρι το νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Τρεις ημέρες δρόμος. Το παιδάκι, ο Σέμπιτ, τελικά πέθανε. Μάρτυρας αυτής της ιστορίας ήταν ο Τίμος Χαλιαμάλιας, ο οποίος εργαζόταν σε εκείνο το νοσοκομείο ως νοσηλευτής στην αποστολή των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Σήμερα έχει ένα κοριτσάκι 10 μηνών, δεν μπορεί να φύγει για αποστολή και αποφάσισε να τρέξει στον Μαραθώνιο της Αθήνας (στις 10 Νοεμβρίου), με στόχο να συγκεντρωθούν χρήματα. Για να μπορούν άλλοι νοσηλευτές και γιατροί να πηγαίνουν εκεί όπου η πρόσβαση σε δομές υγείας δεν είναι δεδομένη.  

«Οι αποστολές των Γιατρών Χωρίς Σύνορα άλλες φορές ενισχύουν ένα νοσοκομείο που υπάρχει ήδη κι άλλες φορές στήνουν ένα νέο, από την αρχή. Αυτό συνέβη στο Νότιο Σουδάν, όπου βρέθηκα το 2014. Λόγω εμφυλίου υπήρξε μια πολύ μεγάλη μετακίνηση πληθυσμού σε άλλα σημεία της χώρας, περισσότερο ασφαλή, για να γλιτώσουν. Σε έναν τέτοιο καταυλισμό εκτοπισμένων στήθηκε το νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, που φυσικά δεν ήταν ένα νοσοκομείο σαν αυτά που έχουμε στο μυαλό μας, ήταν μια έκτακτη κατάσταση, σηκώθηκε μια τέντα και από κάτω ο άκρως απαραίτητος εξοπλισμός. Εκτός από τους ανθρώπους που ζούσαν μέσα στον καταυλισμό, υπήρχαν κι αρκετοί που επέλεξαν να μένουν εκτός».

«Σε εκείνη την περιοχή μια μητέρα, όταν αρρώστησε το παιδί της από καλά αζάρ, αποφάσισε να το φέρει στο νοσοκομείο. Ήταν εκείνη, ο μικρός στην πλάτη της και μαζί το μεγάλο αγόρι της οικογένειας, κάτι σαν προστάτης. Ήταν η εποχή των μεγάλων βροχών, οι δρόμοι είχαν γεμίσει λάσπες, ενώ η οικογένεια τα βράδια αναγκαστικά σταματούσε σε κάποιο χωριό, εξατίας της γενικευμένης βίας που επικρατούσε. Τελικά, έφτασαν στο νοσοκομείο ύστερα από τρεις ημέρες, αλλά το παιδάκι, ο Σέμπιτ, δεν τα κατάφερε».

Ο Τίμος έχει σπουδάσει Νοσηλευτική στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακό στη «Διεθνή Ιατρική-Διαχείριση Κρίσεων Υγείας» στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Παράλληλα εργάστηκε ως νοσηλευτής σε νοσοκομεία της Αθήνας. Το φθινόπωρο του 2013 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, στο πρόγραμμα για την παροχή βοήθειας σε αποκλεισμένους από το σύστημα υγείας πληθυσμούς στην Αθήνα. Το 2014 έφυγε σε αποστολή στο Νότιο Σουδάν και το 2015 βρέθηκε στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Το 2015 εργάστηκε ως συντονιστής της ιατρικής ομάδας στην Αθήνα σε πρόγραμμα για τους πρόσφυγες.

«Αποφάσισα να εργαστώ στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα για να μπορέσω να βρεθώ δίπλα σε όσους πραγματικά έχουν ανάγκη. Όλα αυτά σε αλλάζουν και ως άνθρωπο. Καταλαβαίνεις ότι κάποιες φορές οι άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε αγαθά που για εσένα είναι δεδομένα. Κι αυτό που κατάλαβα περισσότερο απ’ όλα είναι ότι το πιο βασικό αγαθό είναι η πρόσβαση στην υγεία, είναι δικαίωμα όλων μας. Στόχος μου, λοιπόν, είναι να κινητοποιήσω περισσότερους ανθρώπους να βοηθήσουν τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα για να μπορέσουν να στείλουν κι άλλους ανθρώπους εκεί, όπου υπάρχει ανάγκη».

Δείτε εδώ την καμπάνια των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, μάθετε περισσότερα για την προσπάθεια του Τίμου Χαλιαμάλια και πώς μπορείτε να τη στηρίξετε

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα σήμερα έχουν προγράμματα στην Ελλάδα και συγκεκριμένα σε Λέσβο, Χίο, Σάμο και Αθήνα, καθώς και σε άλλες 71 χώρες του κόσμου.