Τι είναι η πατρίδα μας;

Τα τελευταία 5-6 χρόνια ακούω άτομα που έχουν απηυδήσει με την Ελλάδα σε βαθμό κακουργήματος: 25χρονος που αρνείται να δουλέψει με 600 ευρώ το μήνα, 10-12ωρα, ίσα για να παίρνει ένσημα, και ετοιμάζεται να φύγει στο εξωτερικό. 50χρονος που «ξερνάει με τη διαφθορά, το Δημόσιο, τη λαμογιά και τον επαρχιωτισμό» της Ελλάδας. 50χρονη που επίσης ξερνάει επειδή δεν υπάρχουν ευκαιρίες, ούτε δουλειές για 50χρονες (εδώ δεν υπάρχουν για 25χρονες!). 30χρονος και 45άρης που δουλεύουν ήδη «έξω, όπου είναι στρωτά τα πράγματα».

Υπερασπίζομαι την Ελλάδα σε τέτοιες συζητήσεις, παρόλο που θα βγάλω καντήλες αύριο στην Εφορία ενώ παράλληλα θα τρέχω για φωτοτυπίες, χαρτόσημα και πρωτόκολλα μέχρι να μου πεταχτούν οι σφραγίδες από το ρουθούνι. Την υπερασπίζομαι διότι (1) την αγαπάω και (2) έχω ζήσει «έξω». Αν είμαι αφελής που αγαπάω την Ελλάδα, πιο αφελής είναι όποιος πιστεύει ότι δεν υπάρχει διαφθορά, λαμογιά, λάδωμα, νεποτισμός, κωλυσιεργίες και αναποτελεσματικότητα «έξω». Το «έξω» δεν είναι παράδεισος, είναι απλώς άλλες χώρες με συστήματα συχνά πιο άκαμπτα από τα εγχώρια. Υπάρχουν παντού λαμογιές, διαφθορές κ.λπ., σε Ανατολή και Δύση, παντού ισχύει το ότι τη βγάζεις καθαρή όταν έχεις πολλά λεφτά και φτύνεις φουντούκια όταν δεν έχεις καθόλου λεφτά. Η Δανία είναι θεά – αλλά ΜΟΝΟΝ αν είσαι άψογος οικονομικά, κυρίως άσπρος, που βολεύει πολύ, κάτω των 70 ετών, υγιής και Δανός. Σε ΟΛΕΣ τις χώρες ισχύουν αυτά, ακόμα και το να είσαι Δανός. Η φράση «εκατό οικογένειες μοιράζονται την εξουσία/τον πλούτο» ισχύει από την Ινδία μέχρι την Αγγλία και από την Ουγγαρία μέχρι τη Μογγολία, με κάθε σημαιάκι στο χάρτη να γνέφει καταφατικά, «ναι, ναι κι εμείς τα ίδια σκατά, μη νομίζετε». Η αφέλεια είναι να πιστεύεις ότι στην Αμερική, τη χώρα των ευκαιριών, σου φέρονται δίκαια και σου δίνουν ευκαιρίες ιντίντ – αν τα λες αυτά, δεν έχεις δει αρκετές αμερικάνικες ταινίες (ή έχεις πάει μόνο Νέα Υόρκη/Λος Άντζελες/Σαν Φρανσίσκο, πενθήμερη). Σε βάζουν να δουλεύεις maintenance, αν είσαι ελάχιστα σκούρος, υπο-βοηθός αν είσαι άσπρος, με λίγα λεφτά, πολλές ώρες, χωρίς διάλειμμα. Όπως Ελλάδα δηλαδή. Απλώς εκεί δεν έχεις καφέδες, λιακάδα, βόλτες, παρέες, και ποτέ, καθόλου, αυτό που αποκαλούμε «χαβαλέ».

Τι αγαπώ στην Ελλάδα λοιπόν, και παρακαλώ ταυτιστείτε. Ή τσατιστείτε, ανάλογα:

1) Το κλίμα. Έχουμε 211 ημέρες ηλιοφάνειας κατά μέσο όρο. Η Δανία, που τόσο τη λιβανίζουμε, έχει 37. Απλώνουμε τη μπουγάδα μας στο μπαλκόνι 211 ημέρες το χρόνο. Και μόνο ως διαδικασία μάς ανεβάζει.

2) Οι παραλίες. Έχουμε 14.800 χιλιόμετρα ακτογραμμή και σχεδόν από όλα αυτά τα χιλιόμετρα, μπορούμε να βουτήξουμε στη θάλασσα. Ή να αράξουμε και να χαζεύουμε τη θάλασσα, που είναι μια τέλεια δραστηριότητα.

3) Τα νησιά. 6.000 νησιά συνολικά, από τα οποία κατοικούνται τα 107 (τα 53, έχουν πάνω από 1.000 κατοίκους). Υπάρχουν νησιά με μια ή με τρεις οικογένειες. Όλα έχουν μαγευτικές παραλίες, υπέροχες αμμουδιές, βραχάκια, σπηλιές, δασάκια, εξοχές και χωριουδάκια που σηκώνουν ό,τι ενθουσιώδες επίθετο σας έρχεται στο μυαλό.

4) Ο χαβαλές. Όχι απαραίτητα τον ακραίο («Χορεύουμε/τραγουδάμε/πίνουμε όλη νύχτα!») Στις δουλειές μας γνωρίζουμε κόσμο, κάνουμε φίλους, ακόμα και σχέσεις. Μπορεί να μην περνάμε καλά συνέχεια-συνέχεια, αλλά υπάρχουν μέρες που... μας αρέσουν. Εκτός και εντός χώρων εργασίας παίζουν καφέδες, ποτά, μεζέδες, φαγητά, με μικρές ή μεγάλες παρέες, που μας κάνουν να περνάμε από οκέι ως αξέχαστα. Καθόμαστε «για καφέ» έξι άτομα δίπλα στο πάρκο που παίζουν τα παιδιά μας και κάνουμε ψιλή ψυχανάλυση ή ανταλλάσουμε ανέκδοτα ή λέμε απλά τον πόνο μας. Και ναι, περνάμε καλά.

5) Τα τραγούδια. Όσες φορές μπλέκουμε με μη Έλληνες εξηγούμε με ελαφριά αμηχανία τι σημαίνει «δελφίνι, δελφινάκι» («Όχι, δεν είναι οικολογικό, δεν υπάρχει αντίστοιχο τραγούδι για την καρέτα-καρέτα»). Ένα τραγούδι που ακούμε τυχαία μας φτιάχνει το κέφι, μας πάει σε νησιώτικο καλοκαίρι παιδικής ηλικίας με παγωμένο καρπούζι στη σκιά πεύκου. Μεγάλη υπόθεση.

6) Το καρπούζι, μια και το ανέφερα. Και οι ντομάτες, τα κρεμμύδια, τα ζαρζαβατικά που ξεχειλίζουν στις λαϊκές αγορές, κι έχουνε ακόμα γεύση...

7) Το φαγητό. Ψιλά ντολμαδάκια γιαλαντζί, σπιτικός μουσακάς, κλέφτικο, σαρδέλες ψητές και παστές, τουρλού, κολοκυθάκια αυγολέμονο, γεμιστές πιπεριές και ντομάτες, ρεβίθια φούρνου, φάβα, κουραμπιέδες, μελομακάρονα, μουστοκούλουρα, κουλούρια με σουσάμι ή γεμιστά, σπανακόπιτες, ταραμοσαλάτα, τζατζίκι… το φαγητό στην Ελλάδα είναι υπέροχο, τόσο ως ουσία όσο και σαν διαδικασία.

8) Η διαδικασία του φαγητού. Τα μεζεδάκια στη μέση του τραπεζιού, η παρέα που τα μοιράζεται με κρασί/μπίρα/τσίπουρο/γουατέβα, και πολλή, πάρα πολλή κουβέντα. Μη σας πω, η κουβέντα συχνά είναι καλύτερη από το ίδιο το φαγητό, που τα σπάει.

9) Ο τρόπος που πίνουμε. Με παρέα, όχι για να γίνουμε ντίρλες, αλλά για την παρέα. Εκεί που ο Βόρειος πίνει για να ρουγκλιάσει και να πέσει στα πατώματα, εμείς πίνουμε για τον χαβαλέ (βλέπε: πιο πάνω).

10) Η επικοινωνία. Πιάνουμε κουβέντα εύκολα, ψοφάμε για επικοινωνία, τηλεφωνούμε στις/στους φίλες/ους μας αργά τη νύχτα ακόμα και χωρίς το «πού να σου λέω τι έγινε σήμερα» αν δεν έγινε τίποτα σήμερα. Έχουμε βαλβίδες επικοινωνίας – το ποδόσφαιρο (για τους άντρες), το οτιδήποτε (για τις γυναίκες). Δεν αφήνουμε τη μοναξιά να κυριαρχεί στο τοπίο, δικιά μας ή των αγαπημένων μας.

11) Η συμπαράσταση. Αν έχετε βρεθεί σε νοσοκομείο στην Αγγλία, θα ξέρετε ότι μόνο οι έλληνες ασθενείς έχουν επισκέπτες. Οι Βόρειοι άπαξ και μπήκε στο νοσοκομείο ο άνθρωπός τους, περιμένουνε να βγει. Ή να πιτσικάρει. Δεν καταλαβαίνουν τις εννοούμε όταν λέμε «Να μείνω τη νύχτα στο νοσοκομείο με τον άνθρωπό μου» − έχουνε νοσοκόμες γι' αυτή τη δουλειά. Που εμείς εννοούμε άλλη δουλειά.

12) Η (σχετική) ασφάλεια. Νιώθουμε πιο ασφαλείς από κατοίκους πολλών άλλων χωρών. Και επίσημα δηλαδή: τα τελευταία 2 χρόνια έχουμε 5,8% μείωση των ανθρωποκτονιών, 12.5% μείωση ληστειών, 42,4% μείωση σεξουαλικής εκμετάλλευσης και 11% μείωση ζωοκλοπών.

Φυσικά και δεν είναι όλα σωστά στην Ελλάδα: σε κυνηγάνε όταν χρωστάς 500 ευρώ, που με τις προσαυξήσεις γίνονται 5.000 πριν προλάβεις να πεις «Δεν ήμουν εγώ!». Δεν σε αγγίζουν αν χρωστάς 500 εκατομμύρια. Σε βάζουν φυλακή επειδή πουλάς τιρλίκια αλλά όχι επειδή κλέβεις το δημόσιο με φτυάρι/φορτηγό. Διορίζουν την ανόητη κόρη σου επειδή είσαι υπουργός και δεν διορίζουν τη σοβαρή όχι-κόρη σου, με τα επτά πτυχία της κάντρα. Σου κόβουν το πόδι πιο εύκολα από ό,τι σου βγάζουν τον κάλο. Σε εκπαιδεύουν να στήνεσαι στις ουρές και να παρακαλάς και να κλαίγεσαι και δυστυχώς, σωστά τα λέει ο έξαλλος, «Τι-περιμένεις-στην-Ελλάδα-ζεις»: δεν υπάρχουν ευκαιρίες για τους νέους, τους γίνεται μεγάλο παλούκι το να ξεκινήσουν δουλειά, είτε ως ελεύθεροι επαγγελματίες (με 46% κρατήσεις και απίστευτες καταβολές στα ταμεία) είτε ως υπάλληλοι (με τρίχες λεφτά, προσωρινοί, ώστε να μη δικαιούνται αποζημίωσης μόλις απολυθούν…)

Αλλά είναι ωραία η χώρα, μην την περνάτε στο ντούκου. Και μην πιστεύετε τα διαφημιστικά φυλλάδια άλλων χωρών*, γιατί ο Επίγειος Παράδεισος είναι τρελός μύθος...

(*) Κάποιοι σαν εμένα τα γράφουνε αυτά τα διαφημιστικά. Απλώς από άλλες χώρες.