Μάτι, ένας χρόνος μετά: Αυτοί που θυμούνται τους εγκαυματίες

Λίγοι τους θυμόμαστε, ελάχιστοι έχουμε στο μυαλό μας ότι υπάρχουν 30 περίπου άνθρωποι, με ονοματεπώνυμο, που ακόμα υποφέρουν και παλεύουν με τις οικογένειές τους να πάρουν τη ζωή τους πίσω, ένα χρόνο μετά την καταστροφική φωτιά στην Ανατολική Αττική. Αφορμή για αυτή την υπενθύμιση υπήρξε μία πολύ σημαντική δράση που πραγματοποιήθηκε αυτές τις μέρες στην Αθήνα, στο Κέντρο Αποθεραπείας και Αποκατάστασης Θησέας στην Καλλιθέα. Στηρίχθηκε εξ ολοκλήρου στην ιδιωτική πρωτοβουλία με σκοπό να προσφέρει εξειδικευμένη ιατρική φροντίδα και ανακούφιση στους ανθρώπους που επλήγησαν από τη φωτιά, υπέστησαν σωματικές βλάβες αλλά επιβίωσαν. Αυτό που έχει τώρα σημασία είναι να ακουστεί η δραματική έκκληση που απευθύνουν οι εθελοντές της Επιτροπής Κατοίκων από το Μάτι στη νέα κυβέρνηση, να αναλάβει η πολιτεία τις ευθύνες της και να προσφέρει τη στήριξη που οφείλει σε αυτούς τους ανθρώπους, οικονομική και ηθική.

Edit Όπως θα διαβάσετε στο παρακάτω κείμενο, οι άνθρωποι αυτοί δεν υπήρξαν για το ελληνικό κράτος. Η νέα κυβέρνηση μετά τις καταγγελίες ότι δεν καλύπτονται τα υλικά που χρειάζονται για την αποκατάσταση της υγείας τους, ανακοίνωσε ότι αυτό θα αλλάξει. Ο υπουργός Υγείας, Βασίλης Κικίλιας, επισκέφθηκε σήμερα την κεντρική υπηρεσία του ΕΟΠΥΥ, προκειμένου να ενημερωθεί για το τι ακριβώς έχει συμβεί. Δήλωσε το αυτονόητο: «Δεν είναι ανεκτό από την ελληνική πολιτεία, αυτοί οι άνθρωποι να ταλαιπωρούνται έτσι». Επιτέλους μια ελάχιστη δικαίωση για αυτούς τους ανθρώπους. Περιμένουμε να το δούμε να εφαρμόζεται στην πράξη. Θα είμαστε κοντά τους.

Η επέτειος και οι ανοιχτές πληγές

Αύριο κλείνει ένας χρόνος από τότε που συνέβη η καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι. Ίσως το πιο δραματικό γεγονός της πρόσφατης ιστορίας μας που με τον τραγικό απολογισμό του πήρε διαστάσεις εθνικής τραγωδίας. Πόσα καταλάβαμε από αυτή την ασύλληπτη τραγωδία και πόσα ακόμα μένουν να καταλάβουμε, είναι μια σκέψη που κάνει κανείς συλλογιζόμενος πού βρισκόμαστε τώρα, ένα χρόνο μετά. Και πόσες είναι οι πληγές που παραμένουν ανοιχτές. Όχι μόνο γιατί έχουν γίνει τόσα λίγα για την αποκατάσταση της πληγείσας περιοχής και γιατί υπάρχουν ακόμα τόσοι άνθρωποι χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά, χωρίς κανονικότητα στη ζωή τους, φιλοξενούμενοι στις εγκαταστάσεις του Στρατού, με χαραγμένη την οδύνη από τον εφιάλτη που έζησαν και το πένθος για τους ανθρώπους που έχασαν. Αλλά και γιατί ακόμα και τώρα, ένα χρόνο μετά, υπάρχουν άνθρωποι με πληγές ανοιχτές στο σώμα τους κυριολεκτικά, που παλεύουν με τον πόνο και την αναπηρία. Είναι οι 30 περίπου εγκαυματίες, κάποιοι με πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας, με εγχειρήσεις μπροστά τους, με τρομερές δυσκολίες να επανενταχτούν σε μια φυσιολογική ζωή.

Εγκαυματίες: οι επιζήσαντες μιας τραγωδίας

Δεν ήταν μόνο όσοι χάθηκαν με αποτρόπαιο τρόπο εκείνο το εφιαλτικό απόγευμα της 23^ης Ιουλίου στο Κόκκινο Λιμανάκι και στο Μάτι. 94 ενήλικες και 32 παιδιά μεταφέρθηκαν με ασθενοφόρα και ιδιωτικά οχήματα στα νοσοκομεία, στον Ευαγγελισμό, το Θριάσειο, το Σισμανόγλειο και το Παίδων Αγία Σοφία, και νοσηλεύτηκαν με ελαφρά ως πολύ βαριά εγκαύματα 4^ου βαθμού. 18 άνθρωποι κατέληξαν στα νοσοκομεία, ενώ πολλοί έμειναν για μήνες νοσηλευόμενοι, κάποιοι διασωληνωμένοι σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Ο τελευταίος πήρε εξιτήριο τον Μάρτιο του 2019.

Aπό το νοσοκομείο οι άνθρωποι αυτοί δεν έφυγαν θεραπευμένοι, το αντίθετο.

Κάποιοι συνέχισαν τη νοσηλεία σε κέντρα αποκατάστασης, άλλοι, οι περισσότεροι, συνέχισαν να παλεύουν μόνοι τους σε άσχημη κατάσταση. Τα εγκαύματα δεν είναι μόνο σημάδια στο δέρμα, είναι από τα πιο σύνθετα και επώδυνα τραύματα και χρειάζεται πολύς χρόνος και πολλαπλές θεραπείες για να αντιμετωπιστούν, ενώ μπορούν να επιφέρουν μόνιμες βλάβες και σοβαρές παθήσεις και δυσλειτουργίες στον οργανισμό.

Όσοι βγήκαν από το νοσοκομείο είχαν μια επώδυνη καθημερινότητα να διαχειριστούν στα σπίτια τους, σε διαμερίσματα συγγενών ή φίλων. Είχαν εγκαύματα τρίτου βαθμού σε μικρότερες ή μεγαλύτερες επιφάνειες στο σώμα τους, στα χέρια, στο κεφάλι, στα αυτιά, στον λαιμό, στην πλάτη, στα χέρια ή στα πόδια. Έπρεπε να μάθουν να αντέχουν αφόρητους πόνους -πολλοί ακόμα μιλάνε για τα ουρλιαχτά τους που αντηχούσαν τις πρώτες μέρες στους θαλάμους των νοσοκομείων-, συνεχίζουν μέχρι και τώρα τις χειρουργικές επεμβάσεις, κάποιοι είχαν μόνιμες βλάβες και συνολική επιβάρυνση της υγείας τους.

Έπρεπε να μάθουν να στέκονται όρθιοι, να περπατούν, να είναι λειτουργικοί στην καθημερινότητά τους, αλλά και να αντιμετωπίσουν τις μνήμες από τον εφιάλτη, την ψυχική οδύνη. Κάποιοι, παράλληλα με τον δικό τους αγώνα, πάλευαν και με το πένθος της απώλειας των ανθρώπων τους, με τον θυμό, την κατάθλιψη, την παραίτηση, με τα σημάδια στο σώμα που, ακόμα και επουλωμένα, θα τους θυμίζουν για πάντα την πύρινη λαίλαπα που πέρασε από πάνω τους σαν ταφόπλακα.

Σήμερα περίπου 30 άνθρωποι συνεχίζουν τον καθημερινό Γολογοθά επιβίωσης. Μία γυναίκα δεν έχει απονοσηλευτεί καν έχοντας χάσει τα νεφρά της, το σώμα ενός παιδιού είναι παραμορφωμένο και γεμάτο εξογκώματα, παλεύει με εγχειρήσεις και προβλήματα στην κίνηση, ένας κύριος μεγάλης ηλικίας κινδύνεψε να χάσει το πόδι του από επιμολύνσεις, κάποιοι χρειάζονται παυσίπονα και ηρεμιστικά για να κοιμηθούν τη νύχτα επειδή υποφέρουν από αβάσταχτο κνησμό και σουβλιές που δεν περνάνε. Και μετά πρέπει να ανταποκριθούν στις απαιτητικές συνθήκες για την υποχρεωτική καθημερινή φροντίδα των τραυμάτων τους: να αλλάζουν τις γάζες, να χρησιμοποιούν αποστειρωτικά υλικά και να αλείφουν τα τραύματά τους με ειδικές κρέμες, να φορούν φύλλα σιλικόνης, πιεστικά ενδύματα, να κάνουν φυσιοθεραπευτικές ασκήσεις για την επαναφορά των κινήσεων των μελών του σώματός τους.

Έχουν παραμορφώσεις, ανοιχτά τραύματα, κινητικά προβλήματα, δυσκολίες να αυτοεξυπηρετηθούν. Η ζωή για εκείνους και το περιβάλλον τους έχει αλλάξει χωρίς επιστροφή, ο αγώνας να μη το βάλουν κάτω είναι συνεχής. Κάποιοι είναι περισσότερο δυνατοί και δίνουν κουράγιο στους υπόλοιπους, χαμογελούν, αστειεύονται. Άλλοι σιωπούν, σφίγγουν τα δόντια, κουνάνε το κεφάλι. Όλοι σηκώνουν το βάρος τους με δύναμη ψυχής τέτοια που ούτε φανταζόμαστε.

Τραυματίες πολέμου σε μια μάχη που η πολιτεία δεν έδωσε ποτέ, με μηδενική στήριξη

Το πρώτο, λοιπόν, που πολλοί δεν γνωρίζουμε είναι πως σήμερα, ένα χρόνο μετά τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που υποφέρουν και αγωνίζονται να πάρουν τη ζωή τους πίσω.

Σε όλη αυτή την ιστορία όμως υπάρχει κάτι πραγματικά εξοργιστικό. Το γεγονός πως στην Ελλάδα του 2019 οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν, και δεν είχαν, καμία στήριξη. Τραυματίες πολέμου, σε μια μάχη που η ίδια η πολιτεία δεν έδωσε ποτέ, που η κατάστασή τους -όπως αποδείχθηκε- οφείλεται στην πλήρη ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού ο οποίος απέτυχε παταγωδώς να τους προστατεύσει και να εμποδίσει ή να περιορίσει την απόλυτη καταστροφή, αφέθηκαν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Βγήκαν από τα νοσοκομεία ανήμποροι, με τρομαχτικές ανάγκες, και τους έστειλαν σπίτια τους.

Καμία στήριξη, οικονομική, ψυχολογική, ηθική. Στιγματισμένοι από τη φονική φωτιά, αναγκάζονται να καλύπτουν τα έξοδα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης μέσω χορηγών που βρίσκουν οι εθελοντές, ενώ έχουν ανάγκη από νοσηλεύτριες στο σπίτι και φυσιοθεραπείες, τα εξειδικευμένα υλικά που χρειάζονται είναι πολύ ακριβά, όσοι είναι σε παραγωγική ηλικία δεν μπορούν να εργαστούν και φυσικά κάποιοι αντιμετωπίζουν βιοποριστικό πρόβλημα.

Είναι αδιανόητο ότι οι άνθρωποι αυτοί εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους.

Οι μόνοι που ενδιαφέρθηκαν από την πρώτη στιγμή είναι η Συντονιστική Επιτροπή Κατοίκων από το Μάτι, συγκεκριμένα δύο εθελοντές, η Μαρίνα Καρύδα και ο Αλέξανδρος Ανδρονόπουλος, που στάθηκαν δίπλα τους χωρίς διακοπή, ανέλαβαν τον συντονισμό για τη φροντίδα τους, για την εύρεση χρημάτων από χορηγούς και φιλανθρωπικά ιδρύματα, τους έφεραν σε επαφή μεταξύ τους, παρακολούθησαν από κοντά τον αγώνα τους, τους παραστάθηκαν με κάθε τρόπο υποκαθιστώντας τον ρόλο της πολιτείας, κάνοντας συνεχόμενες εκκλήσεις για βοήθεια και στήριξη, προσπαθώντας να διεκδικήσουν τα αυτονόητα.

Σήμερα απευθύνουν έκκληση στην πολιτική ηγεσία της χώρας, στην καινούργια κυβέρνηση, να εξασφαλίσει τις ανάγκες αυτών των ανθρώπων για την αποκατάσταση της υγείας τους. Και δεν είναι μόνο οικονομικό το ζήτημα, όσο κι αν αυτό είναι πρώτης τάξης και ανάγκης. Είναι και ηθικό. Η πολιτεία οφείλει ένα συγνώμη σε αυτούς τους ανθρώπους, που όχι μόνο δεν προστατεύτηκαν, όχι μόνο δεν φροντίστηκαν, αλλά κάποιες φορές αντιμετωπίστηκαν με τρόπο προσβλητικό και αγοραίο, καθώς κάποιοι επιχείρησαν να τους μετατρέψουν από θύματα σε ενόχους.

Οι εθελοντές από το Μάτι, οι έλληνες της Ελβετίας και οι ελβετοί φυσιοθεραπευτές: μια ευτυχής συγκυρία

Αυτές τις μέρες πραγματοποιήθηκε μια πολύ σημαντική δράση που μας θύμισε αυτούς τους ανθρώπους, κυρίως έκανε ορατά τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν και τους προσφέρθηκε εξειδικευμένη ιατρική φροντίδα.

19 με 21 Ιουλίου 3 Ελβετίδες φυσικοθεραπεύτριες εξειδικευμένες στα εγκαύματα εξέτασαν το σύνολο των εγκαυματιών, έχοντας φέρει μαζί τους εξειδικευμένα υλικά για την επούλωση τραυμάτων, δείχνοντάς τους πρακτικές που θα τους ανακουφίσουν από τον πόνο και θα βοηθήσουν στην ταχύτερη ίασή τους, ενώ εκπαίδευσαν τους έλληνες φυσικοθεραπευτές που συμμετείχαν στο εγχείρημα.

Η πρωτοβουλία αυτή οφείλεται στη συνεργασία μιας σειράς από άτομα και φορείς. Το έναυσμα ήταν η ευαισθητοποίηση και η άμεση κινητοποίηση δύο Συλλόγων από την Ελβετία, του Συλλόγου Ελληνικής Κοινότητας Γενεύης και του Συλλόγου Ελλήνων Γενεύης. Όπως μας είπαν οι δύο Ελληνίδες εκπρόσωποί τους που ήταν στην Ελλάδα παρούσες σε όλη αυτή τη διαδικασία φροντίδας των ασθενών, η Τούλη Ρίμερ και η Γιάννα Μεζεβάν, μετά την τραγωδία στο Μάτι οι δύο Σύλλογοι δημιούργησαν έναν λογαριασμό για να μαζέψουν χρήματα και να στηρίξουν τους εγκαυματίες.

Ήρθαν σε επαφή στην Ελλάδα με τη Μαρίνα Καρύδα και τον Αλέξανδρο Ανδρονόπουλο και αποφάσισαν ένα μέρος του ποσού να χρησιμοποιηθεί για να έρθουν τρεις φυσικοθεραπευτές από το σύλλογο Flavie (Ένωση Γαλλόφωνης Ελβετίας για την υποστήριξη των θυμάτων σοβαρών εγκαυμάτων) και το Τμήμα Εγκαυμάτων του πανεπιστημιακού νοσοκομείου της Λωζάννης CHUV, και να προσφέρουν την ιατρική τους φροντίδα στους εγκαυματίες. Η εκπρόσωπός τους κ. Λήδα Κυπριώτου έκανε τις συννενοήσεις με τους γιατρούς στη Λωζάνη, ενώ για την επαφή αυτή μεσολάβησε η πλαστική χειρούργος Έβελιν Μπέτση, που έχει εκπαιδευτεί και εργαστεί στο Νοσοκομείο CHUV, και προσφέρθηκε να κάνει επίσημα την πρόσκληση ως γιατρός και να είναι παρούσα στις συναντήσεις των εγκαυματιών με τους Ελβετούς φυσικοθεραπευτές στο Κέντρο Αποθεραπείας και Αποκατάστασης Θησέας, όπου φιλοξεμήθηκε η διοργάνωση.

Τα γεύματα και οι μετακινήσεις των προσκεκλημένων καλύφθηκαν από το ίδρυμα Λάτση, το οποίο καλύπτει οικονομικά το σύνολο της μετανοσοκομειακής περίθαλψης των εγκαυματιών. Οι ελληνικοί Σύλλογοι της Ελβετίας εκτός από την οργάνωση του εγχειρήματος πρόσφεραν τα αεροπορικά εισιτήρια, ενώ καλύπτουν και κάποια από τα τρέχοντα έξοδα όσων αντιμετωπίζουν βιοποριστικά προβλήματα, ενώ οι τρεις φυσικοθεραπεύτριες φιλοξενήθηκαν στο ξενοδοχείο Μάτι.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό τι μπορεί να κάνει η ιδιωτική πρωτοβουλία και εξαιρετικά παρήγορο ότι όλη αυτή η άψογη και τόσο σημαντική διοργάνωση οφείλεται στο ενδιαφέρον, την ανιδιοτελή προσφορά και τον συντονισμό κάποιων ανθρώπων.

Όμως το ερώτημα παραμένει: Το κράτος πού είναι;

Οι υπερτροφικές ουλές και η έλλειψη εξειδίκευσης

Ίσως θα πρέπει να το τονίσουμε λίγο διαφορετικά. Το Flavie είναι ένα από τα πιο εξειδικευμένα κέντρα στην επιστημονική έρευνα, τη θεραπεία και την αντιμετώπιση εγκαυμάτων στον κόσμο. Δεν ήρθαν λοιπόν απλώς τρεις εξειδικευμένες φυσικοθεραπεύτριες, αλλά τρεις ειδικοί με πολυετή εμπειρία και τρομερή επιστημονική κατάρτιση στην αντιμετώπιση και θεραπεία σοβαρών εγκαυμάτων. Έφεραν μαζί τους υλικά που δεν υπάρχουν στην Ελλάδα αλλά και τις τελευταίες πρακτικές που χρησιμοποιούνται στην Ελβετία και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Ακούγοντας έναν από τους ανθρώπους που δέχθηκαν την εξειδικευμένη αυτή  φροντίδα να λέει ότι είδε διαφορά μέσα σε μία μέρα στον τρόπο που μπορούσε να ανοίξει τα δάχτυλα των χεριών του, δεν μπορεί να μη σκεφτεί κανείς ότι θα μπορούσαν να είχαν γίνει θαύματα αν είχε προσφερθεί τέτοια εξειδικεύμενη θεραπεία στους εγκαυματίες από την πρώτη στιγμή. Κάτι τέτοιο βεβαίως δεν ήταν δυνατό, μια που ζούμε στην Ελλάδα και όχι στην Ελβετία.

Για να πάρουμε μια ιδέα για τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται εκεί, αυτό που έκανε εντύπωση στις Ελβετίδες φυσικοθεραπεύτριες ήταν οι υπερτροφικές ουλές των εγκαυματιών. Δεν τις βλέπουν συχνά πια, με τις θεραπείες που υπάρχουν και τους τρόπους αντιμετώπισης των εγκαυμάτων.

Όπως εξήγησαν, πρέπει αμέσως μετά την επούλωση των τραυμάτων, δηλαδή τη δέκατη μέρα μετά το χειρουργείο, να τοποθετουν στα τραύματα τα πιεστικά ενδύματα. Οι πρώτοι 6 μήνες είναι οι πιο σημαντικοί για να πιεστούν ώστε να να αποφευχθούν οι υπερτροφικές ουλές. Επιπλέον τόνισαν πως πρέπει να γίνονται απαλές κινήσεις και ειδικά μασάζ και να χρησιμοποιούνται ειδικά ενδύματα. Όλα αυτά βοηθούν ώστε τα μέλη του σώματος να παίρνουν τις αρχικές τους θέσεις, αλλά και για να έχουν οι εγκαυματίες λιγότερους πόνους, κνησμό και ενοχλήσεις από τις ουλές. Η δική τους δουλειά είναι πολύ σημαντική γιατί έτσι αποφεύγονται οι χειρουργικές επεμβάσεις. Για αυτούς ένα νέο χειρουργείο είναι μια νέα ουλή, που σημαίνει πως ξεκινάει από την αρχή το πρόβλημα, χρειάζεται πάρα πολύς χρόνος να αφιερωθεί στον ασθενή και ήπια προσέγγιση για την αντιμετώπιση κάθε καινούργιου τραύματος.

Το επιβεβαιώνει και από την πλευρά του πλαστικού χειρουργού, η κ. Έβελυν Μπάτση: «Όσον αφορά τους εγκαυματίες, η δουλειά που κάνουμε εμείς, οι πλαστικοί χειρουργοί, είναι το μισό κομμάτι της θεραπείας. Από εκεί και πέρα το αν αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούν να έχουν μια ποιότητα ζωής, να είναι λειτουργικοί, να γυρίσουν στην εργασία τους, είναι μια πολυπαραγοντική δουλειά, που αφορά τους εργοθεραπευτές, τους φυσικοθεραπευτές, τους ψυχολόγους. Το δικό τους έργο είναι πολύ σημαντικό. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει κάτι οργανωμένο στη χώρα μας, ενώ υπάρχουν εξαιρετικοί επαγγελματίες σε όλους τους τομείς. Ας είναι το έναυσμα αυτό για να γεννηθεί κάτι καινούργιο. Το Μάτι ήταν μια ευκαιρία. Κάθε μέρα υπάρχουν εγκαυματίες στην Ελλάδα οι οποίοι δεν έχουν τη σωστή αντιμετώπιση».

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάποια οργανωμένη δομή περίθαλψης εγκαυματιών, ούτε τα νοσκομεία ήταν στον ελάχιστο βαθμό προετοιμασμένα να περιθάλψουν τα θύματα μιας καταστροφής όπως αυτής που συνέβη ένα χρόνο πριν στο Μάτι. Από τη μια στιγμή στην άλλη, με δεδομένες τις ελλείψεις που αντιμετωπίζουν, έπρεπε να περιθάλψουν μαζικά ένα πολύ μεγάλο αριθμό εγκαυματιών. Πολύ σοβαρά περιστατικά που απαιτούσαν δύσκολους χειρισμούς που δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν υπό τις παρούσες έκτακτες συνθήκες, με τους γιατρούς και το προσωπικό των νοσοκομείων να κάνουν τιτάνιες προσπάθειες για να ανταπεξέλθουν σε συνθήκες που θύμιζαν εμπόλεμη ζώνη.

Το πρόβλημα παραμένει. Είναι πράγματι άδικο να συγκρίνουμε την Ελλάδα με την Ελβετία, από την οποία απέχουμε έτη φωτός, ανάμεσα σε άλλα, όσον αφορά στη γνώση και την εξιδείκευση της αντιμετώπισης των εγκαυμάτων. Δεν είναι μόνο θέμα εξειδίκευσης, καθώς για την αντιμετώπιση τέτοιων περιστατικών απαιτείται πάρα πολύς χρόνος και εξατομικευμένη θεραπεία. Και τότε γίνονται πράγματι θαύματα. Όταν όμως το μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας, ο Ευαγγελισμός, διαθέτει μόλις 12 φυσικοθεραπευτές, ακόμα και εφοδιασμένοι με την καλύτερη εξειδίκευση να ήταν, δεν θα είχαν τον απαιτούμενο χρόνο να αφιερώσουν στον κάθε ασθενή. Άρα καταλήγουμε στο αυτονόητο, πως υπάρχει ανάγκη να επανδρωθούν τα νοσκομεία και οι δημόσιες δομές της χώρας με το αναγκαίο προσωπικό που θα εξειδικευθεί, ώστε κάποια στιγμή η Ελλάδα να μπορέσει να εφαρμόζει ιατρικές πρακτικές που εφαρμόζονται στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Τα σχέδια για το μέλλον: μια γέφυρα συνεργασίας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ελβετία

Κάτι που ωστόσο η δράση αυτή ανέδειξε, είναι πως υπάρχει μια ολόκληρη τεχνογνωσία που λείπει από τη χώρα μας στην αντιμετώπιση των εγκαυματιών. Για αυτό και είναι πολύ σημαντική η πρωτοβουλία που μας μεταφέρουν οι δύο εκπρόσωποι των Ελλήνων της Γενεύης, η κ. Τούλη Ρίμερ και Γιάνα Μεζεβάν, που όπως τονίζουν σκοπός της δράσης τους είναι η πρωτοβουλία αυτή να μη σταματήσει εδώ, αλλά να δημιουργηθεί μια γέφυρα συνεργασίας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ελβετία σε ό,τι αφορά την περίθαλψη των εγκαυματιών και την επιστημονική κατάρτιση του ιατρικού προσωπικού. Με απώτερο σκοπό τη δημιουργία ενός εξειδικευμένου κέντρου αποκατάστασης εγκαυμάτων στην Ελλάδα που θα προσφέρει υποστήριξη στους εγκαυματίες και καθοδήγηση στο ιατρικό, ψυχολογικό, νομικό, κοινωνικό, οικονομικό κομμάτι.

Κι αν για αυτό υπάρχει αρκετός δρόμος να διανυθεί ακόμα, αυτό που από τώρα μπορεί να ξεκινήσει είναι η μετεκπαίδευση ελλήνων γιατρών και φυσικοθεραπευτών στην Ελβετία, έπειτα από την ευγενική πρόσκληση που απευθύνει στο ιατρικό προσωπικό της χώρας μας ο οργανισμός Flavie να επισκεφτούν το κέντρο τους για να τους μεταδώσουν τις εξειδικευμένες γνώσεις τις οποίες θα μπορέσουν να εφαρμόσουν στους έλληνες εγκαυματίες. Ήδη οι φυσικοθεραπευτές του κέντρου Θησέας εκδήλωσαν ενδιαφέρον να συμμετάσχουν και η πρόσκληση παραμένει ανοιχτή.

Η Μαρίνα Καρύδα στον λογαριασμό της στο Facebook περιγράφει μέσα από την προσωπική της εμπειρία και επαφή για τους ανθρώπους που κάηκαν από τη φωτιά στο Μάτι και επέζησαν.