Και σύμφωνα με τα όσα γράφουν είναι στο πλαίσιο της διαμαρτυρίας για τη μη παροχή άδειας στον Δημήτρη Κουφοντίνα, καταγγέλλοντας τη ρεπόρτερ του αστυνομικού ρεπορτάζ «καημενούλα» για παραπληροφόρηση.
Παρατίθεται η ανακοίνωση:
Ας ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα: Το αστυνομικό ρεπορτάζ δεν είναι λειτούργημα, είναι η πιο ακράια εκφράση της ρουφιανιάς και του χαφιεδισμού. Αυτο ακριβώς είναι και η καημενούλα η Μίνα αλλά και όσοι/ες χύσανε κροκοδείλια δακρύα την επομένη του εμπρησμού του αυτοκινήτου της. Η Μίνα Καραμήτρου είναι αυτή που φροντίζει να κάνει ελκυστικά τα αστυνομικά δελτία και να τα γεμίζει με όλες τις «πικάντικες» λεπτομέρειες. Είναι αυτή που τόσα χρόνια μέσα από τα ρεπορτάζ της δημιουργεί υπόπτους, παραπληροφορεί, δικάζει αγωνίστριες και αγωνιστές. Πλασάρει αφηγήσεις που προφανώς και δεν προκύπτουν από τη φαντασιά του εν λόγω καθάρματος, αλλά προέρχονται από την άγαστη συνεργασία της με το αστυνομικό-πολιτικό σύστημα, το οποίο τρέφει και τρέφεται από αυτές.
Σε αντίθεση με την παραπληροφόρηση που κάνει η Μίνα μέσα από τα δέλτια, εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά πώς κατάφερε να είναι μέσα στο τοπ τρια των αστυνομικών συντακτών στην ελλάδα. Από τα κομπρεμί με τα κύβερνώντα κόμματα, την αντιτρομοκρατική, μεχρί και το γάμο της με τον Γ. Καστάνη, πρώην διοικητή της δίωξης ναρκωτικών, καταλαβαίνουμε πως η Μίνα δεν είναι κάποια τυχαία. Κυνήγησε την ανέλιξή της στο αρχηγείο των ρουφιάνων, και έχτισε την καριέρα της, όντας εξαρχής συνειδητή εχθρός της τάξης μας και από τις πιο επικύνδυνες μάλιστα. Χαρακτηριστικά είναι ακόμα και τα ρεπορτάζ της για τον Άγιο Παντελεήμονα. Σε αντίθεση με όλες τις υποθέσεις αγωνιστών και αγωνιστριών, στην περίπτωση αυτή, αναφερόμενη στη ναζιστική κλίκα της Σκορδέλη η ίδια είχε δηλώσει ότι «είναι δικαιολογημένα αγανακτισμένοι οι κάτοικοι. Τους ξέρω έναν έναν, έχω πάει στα σπίτια τους»…
Ο εμπρησμός του αυτοκινήτου της δεν είναι σε καμία περίπτωση επίθεση στην ελευθερία του τύπου, ούτε και στοχοποίηση ολόκληρου του δημοσιογραφικού κόσμου. Αντίθετα, είναι ένα στιγμιότυπο πολέμου. Ενός πολέμου στον οποίο η Μίνα έχει πάρει θέση εδώ και πολλά χρόνια, και -όπως κάθε κουμάσι του συναφιού της- προσπαθεί συνεχώς και επιμελώς να το κρύβει. Όμως η μνήμη δεν είναι σκουπίδι.
Είμαστε δύο κόσμοι σε πόλεμο και θα το υπενθυμίζουμε σε κάθε ευκαιρία.
Από τη μία, το κράτος ως μηχανισμός επιτήρησης, ελέγχου και οργάνωσης ολόκληρης της κοινωνικής ζωής, αλλά και ως τοποτηρητής και εγγυητής των συμφερόντων της αστικής τάξης. Το κεφάλαιο, ντόπιο και διεθνές, που στον «καιρό της κρίσης» σαρώνει και εξαπλώνεται σε όσα πεδία θεωρεί ότι μπορούν να του προσφέρουν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Οι κάθε λογής λακέδες που με τα «λειτουργήματά» τους, ντύνουν με περιτύλιγμα κανονικότητας αυτή την κατάσταση: Δημοσιογράφοι, καθηγητές, κοινωνιολόγοι, εγκληματολόγοι, και λοιποί αναλυτές, όλοι τους βάζουν το λιθαράκι τους στη νομιμοποιήση αφενός των κατασταλτικών σχεδιασμών του κράτους, και αφετέρου της επέλασης των αφεντικών.
Από την άλλη, ο κόσμος της αξιοπρέπειας, που αντιστέκεται στη χειροτέρευση των όρων ζωής του. Κομμάτι αυτού φυσικά και ο κόσμος του αγώνα. Όλες αυτές και αυτοί που κουβαλάνε το όραμα ενός διαφορετικού κόσμου, ενός κόσμου βασισμένου στην αλληλεγγύη, τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, ενάντια στην καταπίεση κάθε μορφής.
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Είναι αρκετά σαφές. Είμαστε δύο κόσμοι σε σύγκρουση. Από τη μία βρίσκονται όλα τα καθάρματα (με πρώτη πρώτη την Μίνα) που έσπευσαν να δώσουν τα «συλληπητήριά» τους για το «χαμένο» αυτοκίνητο και βροντοφώναζαν στα πάνελς πως αυτό που συνέβη είναι επίθεση στη δημοκρατία κλπ. Από την άλλη όμως, για κάθε έναν από αυτούς στέκονται τα δεκάδες χαμόγελα που «έσκασαν» εκείνο το πρωινό, μαθαίνοντας την είδηση του εμπρησμού.
Το γράψαμε και παραπάνω: Η Μίνα είναι επαγγελματίας χαφιές. Θα μπορούσε να στοχοποιηθεί για δεκάδες λόγους. Τόσο πολλούς που κανείς δεν αναρωτήθηκε στα κανάλια και στα sites γιατί. Η κυρίαρχη προπαγάνδα σχηματίστηκε αμέσως: «χτυπήθηκε η δημοκρατία». Ένα ολόκληρο σύμπλεγμα προσώπων υπερασπίστηκε τη ρουφιανιά στο όνομα της δημοκρατίας. Γιατί η Μίνα είναι η επιτομή της αστικής δημοσιογραφίας. Είναι η ναυαρχίδα ενός ολόκληρου δικτύου που για να συντηρήσει την ύπαρξη και τα συμφέροντά του χρειάζεται τέτοιου είδους ρουφιάνες. Και η Μίνα είναι από τις καλύτερες του είδους της. Ένα είδος τόσο οργανικά δεμένο με τη δημοκρατία, ώστε τόσο αυθόρμητα και πηγαία η επίθεσή μας να εκλαμβάνεται ως επίθεση στο πολίτευμα που έχει ταυτιστεί περισσότερο από κάθε άλλο με τον αστικό κόσμο, το κράτος και το κεφάλαιο. Είχαμε χίλιους λόγους να κάψουμε το αυτοκίνητό της τα ξημερώματα της Τρίτης 14/5.
Λοιπόν, δεν χρειάζονται πολλά λόγια ακόμα. Είναι αρκετά σαφής η σύνδεση της ενέργειάς μας με τον αγώνα του Δημήτρη Κουφοντίνα. Είναι ο άνθρωπος που εξανάγκαστηκε σε ακόμα μία απεργία πείνας, και την ίδια στιγμή στην πλάτη του παίζεται το μεγαλύτερο μέρος του κομματικού ανταγωνισμού, ενόψει και των εκλογών. Είναι το φωτεινό παράδειγμα της επαναστατικής αξιοπρέπειας, που τόσα χρόνια έγκλειστος στέκει αμετανόητος, υφαίνοντας σταθερά το κόκκινο νήμα του Αγώνα.
Ο Δημήτρης είναι κομμάτι από τον κόσμο μας. Και έχουμε χίλιους λόγους να είμαστε στο πλευρό του.
